(για να βοηθήσω λιγάκι: οι παράξενες ΔΕΝ είναι η πρώτη, η τρίτη και η τέταρτη)


.



Είναι καλοκαίρι.

Αυτή η αρρωστημένα ακαθόριστη ώρα ανάμεσα στο μεσημέρι και στο απόγευμα, τότε που ο ήλιος είναι πιο κίτρινος από κάθε άλλη στιγμή και μπαίνει φέτες μέσα από τις κοφτερές περσίδες του παραθύρου, ζωγραφίζοντας τον απέναντι άδειο τοίχο σα φυλακή. Οριζόντια.
Το κουτάκι της μπύρας στο αριστερό μου χέρι ιδρώνει σχεδόν περισσότερο κι από το μέτωπό μου, ενώ το πιστόλι στο δεξί ακροβατεί ασθμαίνοντας σε μια από χρόνια ιδρωμένη παλάμη…

Είναι καλοκαίρι.

Στη Φιλανδία δεν τους νοιάζει. Σχεδόν το αγνοούν. Πιο δυσδιάστατη ζωή μπορώ να ανακαλύψω μόνο σε σκονισμένα κόμικς στο νεκροταφείο της “Βαβέλ” και του “Παρά Πέντε”, μα κι εκεί ένας Altan κι ένας Reiser δίνουν απόκοσμες διαστάσεις σε ένα μέλλον που τότε φάνταζε ως νοσηρό ανέκδοτο και όχι ως προφητεία της σημερινής ρουτίνας….

Είναι καλοκαίρι.
Τα ηχεία ασθμαίνουν κάτω από το ανυπέρβλητο βάρος των χορδών του Gilmour, και η κυρία Μαίρη στο δίπλα διαμέρισμα κάτω από το ανυπέρβλητο βάρος του συζύγου της. Σε λίγη ώρα θα εισάγω στα δελτία των ειδήσεων τη λέξη “γειτονοκτόνος”…

Είναι καλοκαίρι.
Ο Philip Marlowe δίπλα μου στύβει το φτηνιάρικο φλασκί του, που έχει να δει περιεχόμενο με αλκοόλ από την τελευταία του υπόθεση, μήνες νωρίτερα, και βλαστημάει κατάρες πάνω από ένα μαύρο τηλέφωνο της Bell Atlantic που η τελευταία φορά που χρησίμευσε ήταν στον ποιοτικό έλεγχο του εργοστασίου παραγωγής. Προσπαθώ να τον πείσω –μάταια- να βγάλει την καπαρντίνα και το μόνο που εισπράττω είναι ιστορικές ατάκες του Humphrey Bogart που δεν τις κατεβάζει κανείς ούτε δωρεάν πλέον από το internet

Είναι καλοκαίρι.
Εγώ, στην παραλία με παλτό, άμμο στα παπούτσια και στα μάτια, κάνω βόλτες γύρω από το ίδιο σημείο σαν ηλίθιος σκύλος που κυνηγάει τη σκιά της ουράς του. Θα σωριαστώ αποκαμωμένος στη μέση του κύκλου που έσκαψα με τη βήματά μου, ενώ στο ψάθινο καπέλο μου θα κροταλίζουν νομίσματα που θα μου πετάνε τουρίστες σε mass production

Είναι καλοκαίρι.

Τέλη Μαρτίου.

Του δύο χιλιάδες δέκα.
Κι αργεί ακόμα να χειμωνιάσει.



Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που τους έχει βρει κάθε πιθανή κι απίθανη αναποδιά στον πλανήτη, κι εκείνοι ακόμα ατενίζουν τον βροχερό ορίζοντα χαμογελώντας. Αυτοί που φάγανε περισσότερες σφαλιάρες κι από τον Βέγγο σε όλες τις ταινίες του μαζεμένες, κι ακόμα κυκλοφορούν με γυμνό το σβέρκο και στητοί.


Μ’ αρέσουν αυτοί που έχουν ματωμένα γόνατα και γρατσουνισμένους αγκώνες κι ακόμα τρέχουν στους στίβους τους χωρίς επιγονατίδες. Ακόμα και τούτοι που κάνανε μπάνιο με τις ροχάλες του θεού, αλλά πάντα έβρισκαν μια καθαρή πετσέτα δίπλα τους και δεν βρωμούσε ποτέ ο ιδρώτας τους στα τρένα και στα λεωφορεία.

Σπάνιοι άνθρωποι μ’ αρέσουν. Δύσκολο να τους βρεις.

Συνήθως κρύβονται καλά ανάμεσά μας, κάνοντάς μας να νομίζουμε πως είναι ο διπλανός μας ή ο γείτονας, αυτός που μας σκουντάει για να προσπεράσει ή εκείνος που εφευρίσκει αναπηρίες για να καβατζώσει καλύτερη θέση στην ουρά της τράπεζας.


Όμως όχι. Εγώ έμαθα να τους ξεχωρίζω πλέον. Δεν μπορούν να μου κρυφτούν. Ξέρω καλά, πως είναι αυτοί που δίνουν μερικά ευρώ στο φίλο τους που έχει ανάγκη, ακόμα και τρεις μέρες πριν η τράπεζα τους πάρει το σπίτι λόγω παχυσαρκίας των χρεών τους. Αυτοί που δίνουν πρώτοι μια φιάλη αίμα, να υπάρχει για όποτε χρειαστεί και δεν περιμένουν να χρειαστεί για να υπάρξουν. Αυτοί που τους απέλυσαν από μια δουλειά, κι από δεύτερη κι από τρίτη, κι εκείνοι πάνε και ξεκινάνε μια δική τους, για να ‘χουνε την περηφάνια της επιλογής να παραιτηθούν μόνοι τους.

Είναι αυτοί που σκουντάνε πρωθυπουργούς στον ώμο και τους λένε “πάρε και τον δικό μου μισθό, αν είναι να σωθεί η χώρα” και μετά γυρνάνε με μια σακούλα ψώνια λιγότερη στο σπίτι. Είναι αυτοί, που αν βρεθείς στριμωγμένος μαζί τους σε ένα ασανσέρ, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σου λένε ακόμα “καλημέρα” και σε κάνουν να μένεις μουγκός από αμηχανία και καχυποψία.
Αυτοί που πίστεψαν πως το να χαμογελάς είναι μεταδοτικό.



Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που σηκώθηκαν
περισσότερες φορές απ’ όσες έπεσαν.



Νιώθω λίγο μόνος εδώ πέρα τελευταία…





.

My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy