Σαν μπουγάδα με κατάλευκα ρούχα σε λασπωμένο χωράφι
Σαν καλωδίωση των servers της Google
Σαν μποτιλιάρισμα στην Χαμοστέρνας
Σαν τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου όταν τα ξεκρεμάς και μπλέκονται όλα μαζί και σου σπάνε τα νεύρα
Σαν τον κώδικα του DNA
Σαν τους κινέζους στις παραγκουπόλεις της Σαγκάης
Σαν πιτυρίδα κρυμμένη καλά στις τρίχες
Σαν τα μακαρόνια αν δεν τους βάλεις λίγο ελαιόλαδο στο βράσιμο
Σαν γυναικεία διαδήλωση Σάββατο μεσημέρι στην Ερμού, παραμονή γιορτών
Σαν το αμαξοστάσιο του ΗΛΠΑΠ
Σαν το κασελάκι εργένη ηλεκτρολόγου
Σαν εκατομμύρια φύκια στο βυθό της πιο σιχαμένης θάλασσας
Σαν τις μπουρμπουλήθρες της Sprite
Σαν γυάλινο μπουκάλι που το ξέχασες στην κατάψυξη
Σαν τα κουμπάκια μιας κονσόλας ήχου
Σαν την registry των Windows
Σαν δίσκος του Ιάννη Ξενάκη (με ή χωρίς τις γρατσουνιές –το ίδιο είναι…)
Σαν ταινία των Monty Pythons
Σαν μυρμηγκοφωλιά που δέχεται επίθεση
Σαν πυροτεχνήματα που σκάνε στα χέρια σου γιατί κανείς δεν τους είπε που είναι ο ουρανός
Σαν παιδάκια σε λούνα-παρκ
Σαν αποικία από βδέλλες
Σαν άδειο τούνελ
Σαν εμένα…

(άνοιξα μια τρύπα στο μυαλό μου, κι έριξα μια κλεφτή ματιά,
της πουτάνας γινόταν, κι άντε τώρα να την ξανακλείσω…)




Οσονούπω στις ημερομηνίες θα γράφει --/09/09 αντί --/08/09.


Δεν είναι κι άσχημα αν το καλοσκεφτείς. Το φετινό καλοκαίρι (ο Θεός να το κάνει…) σύρθηκε βαριεστημένα και νωχελικά κάτω απ’ τα πόδια μου, και ειρήσθω εν παρόδω δεν θα θυμάμαι τίποτα απ’ αυτό. Έτσι κι αλλιώς το σημαντικότερο (μέχρι τώρα) γεγονός της ζωής μου συνέβη μία μέρα ακριβώς πριν αρχίσει.
Στις 89 τελευταίες ημέρες:

Δεν έζησα τίποτε συγκλονιστικό.

Δεν περπάτησα ούτε σε μία παραλία.

Δεν σταμάτησα να καπνίζω.

Δεν σταμάτησα να γκρινιάζω.

Δεν φωτογράφησα καμία πανσέληνο.

Δεν έκανα σέρβις στο αμάξι.

Δεν αγόρασα λουλούδια σε κανέναν.

Δεν μέθυσα.

Δεν ερωτεύτηκα (ξανά).

Δεν καθάρισα το υπόγειο.

Δεν έγραψα ένα ποστ της προκοπής.

Δεν δούλεψα όσο θα έπρεπε.

Δεν πήγα ούτε σε μία συναυλία.

Δεν γνώρισα ούτε ένα καινούργιο πρόσωπο.

Δεν ξυρίστηκα παρά 10 φορές όλο κι όλο.

Δεν χρησιμοποίησα το καταπληκτικό μου αντηλιακό.

Δεν έγραψα κανένα ποίημα.

Δεν έγραψα κανένα τραγούδι.

Δεν έγραψα αυτούς που έπρεπε στα παπάρια μου…


Αλλά, τελειώνει…


Κι ανυπομονώ να γιορτάσω σε μια εβδομάδα
την επέτειο της καλύτερης ιδέας που συνέλαβα ποτέ: ενός παιδιού!


Υ.Γ.: Αυτό το ποστ είναι τόσο χάλια (άσε που θυμίζει και κοριτσίστικο ημερολόγιο, πέραν της κλαψομουνιάς που το διατρέχει), που λογικά θα αυτοκαταστραφεί μόνο του, αν έχει έστω κι ένα ίχνος υπερηφάνειας και αυτοσεβασμού.


Αουφίντερζεεν.








.



Την ώρα που ξύπνησα ο ουρανός ήτανε μωβ. Σαν να είχες φυτέψει εκατομμύρια μελιτζάνες πάνω στα σύννεφα και κάποιος ατζαμής να πήγε και να τις ζούληξε όλες μαζί κατά λάθος. Κατά λάθος... Τρόπος του λέγειν φυσικά. Διότι τίποτα δεν γίνεται κατά λάθος, παρεκτός αν είσαι επίκουρος καθηγητής πυρηνικής φυσικής κι εκεί που ψάχνεις να αποδείξεις κάποια τρύπα στη θεωρία των παιγνίων –που φυσικά δεν είναι δική σου ειδικότητα ούτε αρμοδιότητα, αλλά τι σκατά; έλληνας γεννήθηκες, έλληνας θα πεθάνεις- ξάφνου σου πέφτει στο κεφάλι ένα ελενίτ από τη σκεπή της παράγκας της γιαγιάς σου, που έχεις μετατρέψει σε μυστικό εργαστήριο, και καθοδόν προς το πλησιέστερο δημόσιο ραντζοπωλείο, ανακαλύπτεις κατά λάθος μέσα στο ασθενοφόρο πως ο ήχος της σειρήνας κάνει τα σκυλιά, τις νυχτερίδες, τους μηρμυγκοφάγους και τις φάλαινες να παθαίνουν ομαδική παράκρουση και να προσπαθούν να αλληλοεξοντωθούν, κατά τη διάρκεια μιας ατέλειωτης ερωτικής επαφής, που δεν καταλήγει ποτέ σε εκσπερμάτωση, αλλά σε τρακάρισμα με τρένο. Τρένο διαγαλαξιακό φυσικά που μόλις αφήχθη από τον Πλούτωνα, κι έστριψε σε λάθος διασταύρωση, γιατί αλλιώς σιγά μην έριχνε τα μούτρα του και πέρναγε από δω...

Και... τι λέγαμε; Α, ναι, οι μελιτζάνες!
Οι μελιτζάνες λοιπόν... ε, χμ... ε... (σκατά, δε γουστάρω τις μελιτζάνες).
Θα πούμε λοιπόν ότι που και που πετάω ένα κέρμα στον ουρανό, κι αν δεν σκαλώσει στο μπαλκόνι του αποπάνω υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να το τσιμπήσει και να το καταπιεί το πρώτο διερχόμενο περιστέρει ή να μπλεχτεί στον έλικα κάποιου ελικοπτέρου, του οποίου σύσσωμοι οι τηλεοπτικοί αστέρες των οκτώ (άρτι αφιχθέντες με το μισό από το προγραμματισμένο μαύρισμά τους) θα ψάχνουν με τρομαγμένες άναρθρες κραυγές να βρουν τα αίτια της πτώσης, χωρίς καν να υποθέσουν πως πρόκειται απλά για μια διαβολική σύμπτωση ανακατεμένη με δυο τζούρες από την παροιμιώδη μου γκαντεμιά, οπότε θα κοιμηθούμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι κατά τις τρεις τα ξημερώματα, στο τέλος αυτού του μαραθωνίου ενημέρωσης κατά τη διάρκεια των δηλώσεων του εκπροσώπου τύπου του ΚΚΕ για το φαινόμενο.

Έτσι, κάθε φορά που παρακολουθώ μια αναδάσωση, ψάχνω να βρω τον μαλάκα που φυτεύει μελιτζάνες, αντί για κέδρους και ροδακινιές και ζαχαροκάλαμα, μήπως και κατανοήσω το παράξενο αυτό μωβ, αλλά συνήθως μου χώνουνε ένα μικρόφωνο του ΣΚΑΪ στη μούρη -προφανώς είμαι και τυχερός που δεν μου το χώνουνε στον κώλο- και με ρωτάνε για το Global Warming (στα ελληνικά φυσικά, αλλά που να θυμάμαι τώρα...) κι εγώ προφανώς αποσυντονίζομαι, νομίζω πως ήρθαν πλέον τα προσωπικά μου 15 λεπτά δημοσιότητας, κι έτσι παίρνω ένα περισπούδαστο ύφος κι αρχίζω και μιλάω για επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία, για έναν καργιόλη συνάδερφο μου που πιάνει κάθε πρωί τον κώλο μιας κοπελίτσας εκπαιδευόμενης κι εκείνη η καημένη δε μιλάει μιας κι έχει μεγάλη ανάγκη τη δουλειά, για τον Δήμο Βερύκιο που σχεδόν εύχομαι στην επόμενη πυρκαγιά να εγκλωβιστεί σε ένα δωμάτιο με μικρόφωνα χωρίς βύσματα, στη μέση του δάσους που θα καίγεται, και για την κρίση που περνάει η Σούπερ Λίγκα λόγω των αμφισβητούμενων μεταγραφών των μεγάλων ομάδων παρόλο που σχεδόν ξεπουλήσανε τα διαρκείας τους. Φυσικά στα κανάλια δεν ακούγεται τίποτε απ’ όλα αυτά. Βάζουνε μόνο την έντρομη φάτσα μου, κι από πάνω ήχους από σειρήνες, ξερόκλαδα που καίγονται και το intro από το soundtrack του Armageddon. Άσε που γεμίζουν και με τίτλους κι εξηγήσεις την οθόνη κι η καημένη η μάνα μου ακόμα δεν μ’ έχει δει live…

Στα τσακίδια!
Σφήνωσε κι ο οικιακός μας πυροσβεστήρας κάτω από τον καναπέ, εξαιτίας της απύθμενης γούβας (κλικ ντε!) που έχει κάνει στη μεριά μου...






.

δεν ήταν και τόσο χάλια!

Μια χαρά πήγα το πρωί στη δουλειά…





και μια χαρά επέστρεψα το βράδυ
!




Τι κάθομαι και γκρινιάζω
;


Υ.Γ.: Στην επιστροφή σπίτι το βράδυ, σε μια απόσταση συνολικά 17 χιλιομέτρων, συνάντησα 24 αυτοκίνητα και 7 κόκκινους σηματοδότες. Τον τελευταίο τον πέρασα χωρίς να περιμένω…







.



Οι γριές τον Αύγουστο πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς ακρίδας σε περίοδο μάστιγας. Δε ξέρω τι σκατά τους δίνουν εκεί στο ΙΚΑ λίγο καιρό πριν, αλλά τις βλέπεις ξαφνικά και καρδαμώνουν λες και τις τάισες αμόλυβδη 100 οκτανίων και κατακλύζουν τα πάντα. Τι να κάτσεις στην Αθήνα, τι να πας σε ωραίες αμμουδιές, τι να εκδράμεις μέχρι το χωριό σου (άμα έχεις), αυτές εκεί, θα έχουν πιάσει τα καλύτερα πόστα πριν από σένα και δεν πρόκειται να κουνηθούν από τη θέση τους άμα δε δύσει ο ήλιος.

Γριές με ρόμπες, γριές με μπικουτί, γριές με “πι” ή με παλιό Rover, γριές ευγενικές ή ανάγωγες, γριές που σε φτύνουν να μη σε βασκάνουν και σε γεμίζουν με ευχές ακόμα και σε απόσταση 500 μέτρων μετά την απομάκρυνσή σου, γριές που βρίζουν το κράτος ή την νύφη τους, γριές που κουβαλάνε σακούλες της λαϊκής ή τραβάνε από το χέρι παιδάκια που έχουν βλαστημήσει το γάλα της μάνας τους, γριές όλων των ειδών. Δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία.

Δε ξέρω γιατί αυτός ο ηλίθιος οργανισμός που ανακηρύσσει τις Παγκόσμιες Ημέρες γενικώς και αορίστως , δεν έχει ανακηρύξει ακόμα τον Αύγουστο σε Παγκόσμιο Μήνα της Γριάς… Προφανώς φοβούνται τα χειρότερα. Μια πανδημία γριάς π.χ. Κι άντε ψάχνε για εμβόλιο.

Εγώ πάντως τα μέτρα μου τα πήρα για καλό και για κακό: αγόρασα ένα αντηλιακό (όχι εκείνο με το καρπούζι, ήτανε μαλακία τελικά… ένα άλλο) με άρωμα νοσοκομείου. Βρήκα και ένα με άρωμα ράντζου σε διάδρομο στο Γενικό Λαϊκό, αλλά το κρατάω για τις ημέρες του καύσωνα, να το βάζω στο πρόσωπο. Τεφαρίκι πράμα! Ούτε από την ίδια γειτονιά δε θα περνάνε…



Υ.Γ.: Αν “διακοπές” σημαίνει να σταματάς έστω και για λίγο αυτό που κάνεις όλον τον υπόλοιπο χρόνο, το ότι άλλαξα διαδρομή για να πηγαίνω στη δουλειά μετράει;








.



Ποιό σεξ???











.



...δεν είναι



και πολύ άσχημος



μήνας ο...



Δεκέμβρης!




[Σημείωση του αρχισυντάκτη:
Το ποστ αυτό είναι εξαιρετικό λιτό και απέρτιτο,
έπειτα από ειδικά συμφωνία που επιτύχαμε
με τον σπουδαίο βλόγερ Spy,
προκειμένου να μην ξαναγκρινιάξει
για τουλάχιστον 5 ποστ ακόμα
ή μέχρι να τελειώσει ο Αύγουστος
(ένας καθ' όλα υπέροχος μήνας για την υπόλοιπη κοινωνία)
εξαιτίας του ότι στην κοσμική και εξωτική Αθήνα,
έχει μείνει μόνον αυτός και άλλα 12 άτομα.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
]






.

My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy