Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις όλων των μάγων της εποχής εκείνης, η ζωή μου υπήρξε πάντα γραμμές. Ούτε κυκλάκια, ούτε τετραγωνάκια, ούτε ρόμβοι, τρίγωνα και τραπέζια.
Θυμάμαι πολύ καλά πως άρχισα να λύνω τις πρώτες μου εξισώσεις σε ηλικία 7 μηνών (περίπου), όταν προσπαθούσα να υπολογίσω πόση προσπάθεια χρειαζόταν να καταβάλω προκειμένου (από την ύπτια θέση στην οποία βρισκόμουν) να φτάσω τα ξύλινα -τότε- αυτοκινητάκια μου. 30-40 πόντους πιο πέρα. Ολόκληρο ταξίδι.

Αργότερα, οι σύντροφοί μου βαρέθηκαν να με βλέπουν να χαράζω γραμμές, τεθλασμένες και ευθείες -σπάνια καμπύλες- πάνω σε χάρτες, ώστε να κρατήσω στην πεπερασμένη αιωνιότητα της ζωής ενός μελανιού τους προορισμούς που κατάφερα να φτάσω, μα και αυτούς που σκόπευα. Μάταια ή όχι, αυτό είναι άλλο ποστ.

Μετά όταν ήμουν μεγάλος αρκετά καταλάβαινα τόσο καθαρά πως τα πάντα γύρω μας είναι νήματα που κινούνται από σκοτεινά, θολά και καθόλου ανιδιοτελή κέντρα, ώστε αποφάσισα να δημιουργήσω κι εγώ τα δικά μου, τα έκανα πολύχρωμα για να ξεχωρίζουν στη γενική μουντίλα, και παρορμητικά τελείως τα έμπλεξα με των άλλων, τόσο έντεχνα που η ζωή να μη μου φαίνεται μια αναγκαστική διαδικασία, αλλά ένα ατέλειωτο παιχνίδι όπου ο καθένας προσπαθεί να ξεμπλέξει όσα περισσότερα μπορεί, λες και κερδίζει αυτός που θα καβατζώσει τα περισσότερα. Όταν κάποιος έφτανε κοντά στους πανηγυρισμούς, πήγαινα κρυφά και με επιδέξιες κινήσεις το βράδυ τα έκανα όλα ξανά ένα κουβάρι, ποτέ δεν μου άρεσε η μοναξιά.

Όταν πέθανα, μπόρεσα επιτέλους να επιβεβαιώσω αυτό που πίστευα από πριν ακόμα γεννηθώ. Από κει ψηλά, όλα είναι -δεν φαίνονται, είναι- γραμμές. Που ακολουθούν τις πιο τολμηρές και εξωπραγματικές διαδρομές ή που είναι εντελώς προβλέψιμες σαν τη μοναδική λύση μιας εξίσωσης, αλλά πάντως γραμμές. Πάνω στα πιο ομιχλώδη, ερεβώδη, παλλόμενα ή στατικά, μονόχρωμα ή πολύχρωμα, απλά ή περίπλοκα φόντα της ζωής που επέλεξε ο καθένας, και αναγκαστικά ή όχι αλληλεπιδρά με του διπλανού του, αλλά πάντως γραμμές. Τελικά απλές.

Γιατί πόσα σημεία χρησιμοποιήσαμε τελικά
ώστε να ορίσουμε τις δικές μας, όταν ακόμη ζούσαμε;






.

22 Comments:

  1. Kleine wolke said...
    Μια ζωή μ'ενα μολύβι στο χέρι να τραβάμε γραμμές.Αναρωτιέμαι αν είναι καλό ή κακό που δεν υπάρχουν σβήστρες.

    καλησπέρα :)
    tovenito said...
    "είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
    που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε.."
    έτσι λέει το άσμα;
    σαν ευθείες που είμαστε όλοι (εντάξει μερικοί δεν είναι και τόσο στέιτ αλλα τι να κάνουμε) τεμνόμαστε, ή πάμε παράλληλα και ύστερα χανόμαστε..
    όλα είναι κύκλος για αυτό ας είμαστε ανοιχτοί στα τρίγωνα!
    οι άαρον τα σπάνε έτσι;
    Αβαδιστη said...
    Μη Γραμμή=σω μέρες που 'ναι...
    Αβαδιστη said...
    Με συγχωρείτε που μιλάω έτσι αλλά μόλις έμαθα ότι δεν υπάρχει ο Σάντα και έχω τα νεύρα μου!
    milch-käfer said...
    Ένα δύο
    το Milch πάει σχολείο
    δύο τρία
    την τρως και είναι κρύα
    τρία τέσσερα
    κόψιμο σας έφερα
    τέσσερα πέντε
    το Milch θα χέσει λέτε;
    πέντε έξι
    ο κώλος του θα φέξει
    έξι εφτά
    θα κάνει 2 σκατά
    εφτά οχτώ
    το Milch θα κάνει κι άλλο σκατό
    οχτώ εννιά
    το Milch θα κάνει μια κλανιά
    εννιά δέκα
    το Milch θα χέσει την Ρεβέκα!
    δόΧτωρ απαράδεΧτος said...
    αγαπητέ σπάι

    από ψηλά, ή εκ των υστέρων, οι γραμμές φαίνονται και είναι απλές.
    όταν όμως τις ζεις σαν στιγμές.... τότε είναι περίπλοκες.
    ίσως επειδή όλα αυτά που περιμένουμε να γίνουν έχουν ήδη συντελεστεί στο απώτερο παρελθόν...


    παράδειγμα τεθλασμένης που δεν είναι παρά μια κακοσχεδιασμένη ευθεία το αποπάνω σχόλιο του milch-käfer
    Adis said...
    Όντως έτσι είναι! Το 'χα σκεφτεί και 'γω αυτό κάποτε θυμάμαι..
    Και πραγματικά πόσο το χαίρομαι!! Με κουράζουν οι κύκλοι, οι επαναλήψεις, τα ίδια και τα ίδια...
    Ενώ οι γραμμές είναι τέλειες ευθείες, με αρχή και τέλος.. Άλλοτε γνωστό κ' άλλοτε άγνωστο. Κ' εκεί είναι που έχει γούστο! ;)

    Και τελείως προσωπική μου άποψη, δε θέλω καν να κοιτάζω πίσω.. Οπότε οι γραμμές είναι αυτό που θέλω και σ' αυτήν την περίπτωση! :)

    Τι να τους κάνεις τους κύκλους? 360 μοίρες κ' έκλεισε...

    Καλό βράδυ!
    Pastaflora said...
    Θα ήθελα να καταγγείλω την αηθέστατη επίθεση που κάνατε στον Σάντα, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Αδιάσειστα φωτοτεμάχια καταρρίπτουν πανηγυρικά τους ισχυρισμούς σας!
    Γραμμές είπατε; Πάρτε μια αφιερωσούλα από Grandmaster Flash & Melle Mel
    http://www.youtube.com/watch?v=IXuv7m-5_gw&feature=related
    μιά φορά κι ἕναν τρελλό... said...
    Όταν ήμουνα μικρή η γιαγιά μου ξεμπέρδευε κι ετοίμαζε από βραδίς νήμα για να το "κουβαριάσει" το πρωί και κατόπιν να το πλέξει.

    Μόλς έπεφτε για ύπνο περιττό να πω τι πανηγύρι γινότανε....
    Lilith said...
    Το' κανες να φαίνεται παιχνίδι, ε;
    Χμμ... το κάνω κι' εγώ αυτό όταν σιδερώνω. Βάζω μουσική και χορεύω με το σίδερο στο χέρι για να μην τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα! :)
    Η αλήθεια είναι ότι βοηθάει κάπως αλλά το γεγονός δεν αλλάζει... Τα ρούχα πρέπει να σιδερωθούν και εγώ αντί σε πίστα, χορεύω πίσω από μια σιδερώστρα (if you know what i mean). :)
    "Don't care what people say
    i'm dreaming louder everyday"
    Από όνειρα, άλλο τίποτα!
    Είπαμε...
    Υπερπαραγωγές!!! :)))

    Καλημέρα!
    Gi Gaga Kouni Beli said...
    Είμαστε σίγουροι πως τελικά εμείς δημιουργούμε τις δικές μας γραμμές; Πολύ Donnie Darko μου θύμισε η ανάρτηση και το ευψαριστήθηκα, να λέω την αλήθεια!
    ntetzevou said...
    http://www.youtube.com/watch?v=SCBFK6WuzCc
    Christina Linardaki said...
    Μου θυμίσατε ένα ποίημα:

    Διασχίζω τη ζωή μου
    οριζόντια και κάθετα
    χαράζοντας
    το σταυρό του μαρτυρίου μου.

    του Χ. Κουτσοκλένη, αν δεν απατώμαι.
    aura said...
    Axa!
    Nομίζετε πως είναι γραμμή!
    Κύκλοι και κυκλάκια είναι πόσες φορές θα το πούμε; Το έχω γράψει εξάλλου πριν κανά δίμηνο:


    "Μετά νομίζω πως περπατάω σε μια γραμμή που κάπου βγάζει. Και όντως πάντα κάπου βγάζει. Μα ύστερα βλέπω πως κι αυτή ήτανε κύκλος. Κι όταν απομακρύνομαι ακόμα πιο πολύ, βλέπω πως όλοι οι κύκλοι φαίνονται από μακριά μία ατέλειωτη ευθεία γραμμή που είμαι πάνω. Όταν πεθαίνεις η πορεία τελειώνει, κι οι δύο άκρες της κλείνουν μεμιάς να γίνει πάλι ένας κύκλος. Ο τελευταίος κύκλος. Ένα βραχιόλι από πολύχρωμες χάντρες. Ένας κύκλος, μία χάντρα, άλλος ένας κύκλος μία ακόμη χάντρα. Κάποτε κάποιοι δύο φτιάχνουν μαζί ένα μεγάλο κύκλο. Μια χρωματιστή μεγάλη χάντρα στο βραχιόλι."


    Kύκλος λοιπόν. Ευθείες που κλείνουν σιγά -σιγά και γίνεται κύκλος. Oκ;
    Gi Gaga Kouni Beli said...
    Πολυαγαπημένε επιστρέφω γιατί το ζώον (αγελάδα είμαι τι περιμένετε από μια αγελάδα?) δε σας ευχήθηκα! Χρόνια σας πολλά!
    island said...
    Αγαπητέ φίλε Σπάι. Οι γραμμές είναι για τους αρχιτέκτονες και όχι για τους καλλιτέχνες. Και το γνωρίζετε από πρώτο χέρι αυτό.
    ο αποτέτοιος said...
    ε μα πείτε τα αγαπητέ άιλαντ!!
    theorema said...
    Μ' αρέσουν οι γραμμές!
    Για να φτάσω στο δρομάκι των Εξαρχείων όπου θα σας αναγκάσω να με κεράσετε καφέ και να καταναλώσετε την κρέπα που με τη σειρά μου θα σας κεράσω, λέω να χρησιμοποιήσω τη γραμμή Ομόνοια-Αμπελόκηποι (ή κάτι παρόμοιο, τέλος πάντων).
    Καλό, ε? :-)
    Spy said...
    @ Kleine wolke:
    Καλό είναι. Αλλιώς δε θα βλέπαμε ποτέ μουτζούρες. Και ξέρετε πόσο χρήσιμες είναι κι αυτές;


    @ tovene592:
    Έναν αποπροσανατολισμό τον διακρίνω είναι η αλήθεια στον επίλογό σας...
    (όντως τα σπάνε)


    @ Αβαδιστη:
    Σας καταλαβαίνω. Κι εγώ όταν το έμαθα έκανα 8 ημέρες να πάω τουαλέτα. Κόντεψα να σκάσω...


    @ Dr. Aparadektos:
    Τελικά είναι απλές όμως, διότι όταν κοιτάς τα πράγματα με απολογιστική ματιά σχεδόν πάντα διπαιστώνεις πως θα μπορούσαν να είχαν γίνει και απλούστερα. Οι μισές παρακαμπτήριες που χρησιμοποίησες για να φτάσεις στον προορισμό σου, ήταν απλώς για να χαζέψεις το τοπίο. Μια συντομότερη ευθεία βρισκόταν πάντα εκεί, απλά εσύ δεν την επέλεξες.

    (ουάου! την είπα στον Δόχτωρα!)
    Spy said...
    @ Adis:
    Κοιτάξτε, δεν είναι ακριβώς ευθείες όλες, αλλά το νόημα είναι πως ακόμα κι οι κύκλοι και τα τετράγωνα από γραμμές που αλληλεπιδρούν σχηματίζονται.


    @ pastaflora:
    Θα προτιμούσα αυτήν εδώ την εκδοχή, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας.
    Ο Σάντα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
    Δυστυχώς. Το διαστάυρωσα με καλά πληροφορημένες πηγές, και έχω αρχίσει ήδη να το διαδίδω και σε όλα τα παιδάκια της γειτονιάς μου.
    (μιλάμε, έχω φάει πολύ ξύλο μέχρι τώρα...)


    @ Μια φορα κι εναν τρελο:
    Εμένα μ' έβαζε να κρατάω τα χέρια μου ανοιχτά, μου περνούσε το νήμα έτσι όπως ήταν σαν μια μεγάλη κουλούρα, κι εκείνη καθόταν στην πολυθρόνα της κι έφτιαχνε το κουβάρι, το οποίο έπαιρνε μαζί της όταν τελείωνε.
    Έξυπνη γιαγιά...


    @ Lilith:
    Μα είναι παιχνίδι. Απλά το παίρνουμε λίγο πιο σοβαρά απ' όσο πρέπει. Συνήθως.
    Spy said...
    @ Gi Gaga Kouni Beli:
    Εμένα πάλι Pollock μου θύμισε, και το φχαριστήθηκα επίσης.
    :)


    @ ntetzevou:
    Κι εμένα μ' αρέσει.


    @ Cleareaching:
    Δεν είχε κι άδικο ο άνθρωπος...


    @ aura:
    Κι επειδή το γράψατε εσείς θα πει πως έχετε και δίκιο;
    Δηλαδή αν γράψω εγώ πως οι ντομάτες έχουν 0,50€ το κιλό, θα γεμίσουν οι λαϊκές με ταμπέλες εκπτώσεων;
    Spy said...
    @ Gi Gaga Kouni Beli:
    Σχωρεμένος τέκνο μου.
    Σας ευχαριστώ.


    @ island:
    Γιατί;
    Κι οι πινελιές γραμμές δεν είναι;
    :)


    @ ο αποτέτοιος:
    Έρχεται μια φορά το τρίμηνο αλλά λέει την ατάκα της ημέρας, ε;


    @ theorema:
    Ουου... εξαιρετικό.
    Προτιμήστε πάντως καμιά γραμμή λεωφορείου διότι με το μετρό δεν σας βλέπω να προλαβαίνετε το μαγαζί ανοιχτό...
    :P

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy