Για την καινούργια χρονιά που μας έρχεται θα ήθελα:

  • Να μου φέρεις ένα μεγάλο μαύρο πιάνο με ουρά (Steinway κατά προτίμηση)
  • Να μου φέρεις απεριόριστη έμπνευση μπας και τα κονομήσω επιτέλους από την τέχνη
  • Να σταματήσουν οι διαμάχες στο Κονγκό και στο Πακιστάν
  • Να ξαναβγάλουν δίσκο οι Pink Floyd και να μην είναι και μάπα
  • Να απαγάγουν οι εξωγήινοι τον Χατζηγιάννη και τον Πλούταρχο
  • Να σταματήσει η μάνα μου να μου τη λέει που δεν πήρα πτυχίο (πήρα!)
  • Να σταματήσει ο σκύλος μου να τρώει το λάστιχο για το πότισμα
  • Να ανατιναχτεί ο πομπός του Λάμψη FM και του STAR
  • Να μείνει άνεργος ο Βερύκιος και ο Αυτιάς (ναι, είμαι κακός, και;)
  • Να εξοστρακιστεί κανένα μπαλκόνι (μαζί με τα κάγκελα και τις γλάστρες) στα μούτρα του Κούγια
  • Να εφευρεθεί επιτέλους μια οδοντόβουρτσα που θα μου πλένει τα δόντια ενώ θα κοιμάμαι
  • Να κοιμάμαι (περισσότερο)
  • Να θυμάμαι (λιγότερο)
  • Να αναστηθεί (αν είναι εύκολο) ο Χάρολντ Πίντερ
  • Να σταματήσουν να με πληρώνουν με 28μηνες επιταγές
  • Να συνεχίσουν (σε κάθε περίπτωση) να με πληρώνουν
  • Να κατασκευασθεί ακόμα πιο απαλό χαρτί υγείας με άρωμα σοκοφρέτας
  • Να μου κάνει κάποιος δώρο ένα iMac (αν είναι δύσκολο βολεύομαι και με iPhone)
  • Να εξαφανιστεί ως δια μαγείας το glitter από όλον τον πλανήτη
  • Να εξαφανιστεί ως δια μαγείας ο Μπους από τον πλανήτη (καραπανευκολούρα, ε;)
  • Να υπογράψουν 15ετές συμβόλαιο στον Ολυμπιακό, ο Ντιόγο, ο Μπελούτσι, ο Γκαλλέτι, ο Λέτο και ο Αβραάμ
  • Να υποβιβαστεί (αν είναι εύκολο σε παρακαλώ σε όλα τα αθλήματα) ο Παναθηναϊκός
  • Να μου αναβαθμήσει αυτόματα ο ΟΤΕ τη γραμμή σε 80Mbps (δωρεάν!)
  • Να μη βγάλει άλλο Ράμπο ή/και Ρόκυ ο Σταλλόνε
  • Να απαγορευθούν δια νόμου τα παράθυρα στις ειδήσεις
  • Να φυτρώσουν 12.000 δέντρα στη γειτονιά μου
  • Να καούν όλα τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια του γείτονα (ε, το είπαμε πως είμαι κακός...)
  • Να γεννηθεί σ’ έναν καλύτερο κόσμο το παιδί μου...


Α! Που ‘σαι;
Πιάσε, αν δεν βαριέσαι, και μια επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία...


Υ.Γ. Έτσι και μου φέρεις ελαφάκι τελικά, θα πω στο παιδί μου πως δεν υπάρχεις! Νταξ;
.
.
.
.
.
.
.



Χιλιάδες λέξεις που γράψαμε, για να περιγράψουμε, να φανταστούμε, να ξορκίσουμε, να εξηγήσουμε. Λέξεις συχνές, σπάνιες, καινούργιες και μεταχειρισμένες, λέξεις βρώμικες και λέξεις μεταξένιες, άλλες που μας ξέφυγαν και άλλες που τις ψάχναμε ώρες...

Τόσες λέξεις για να φτιάξουμε τι;

Ένα απλό περίγραμα, μια καρικατούρα, ένα πλαίσιο να κινηθούμε, ράγες να τροχιοδρομήσουμε. Λέξεις με το κιλό ή μετρημένες σε μια αέναη προσπάθεια να δείξουμε ή να δειχθούμε. Λέξεις που μας βάρυναν ή που μας έδωσαν φτερά, κι άλλοτε μας έκαναν αρεστούς ή βαρετούς ή απεχθείς ή μόνους...

Λέξεις, λέξεις, λέξεις...

...που θα γέμιζαν βιβλίο αν τις βάζαμε σε μια σειρά, αν τις δέναμε μεταξύ τους, αν τους φτιάχναμε ωραίο εξώφυλλο, αν είχαμε επιμελητές και διορθωτές. Και μια ωραία μέρα θα περνούσαμε από μια άδεια προθήκη βιβλιοπωλείου να μετρήσουμε απώλειες και κέρδη.

Μα όχι.
Εμείς τις ακουμπήσαμε εδώ, ευλαβικά να μας τις προσέχουν οι φίλοι, κι ίσως μια μέρα που θα ‘χουμε αποκάμει, ταπεινοί να έρθουμε να μαζέψουμε τη σοδειά...
.
.
.
.
.
.



Πήρα μια σιδερένια οδοντογλυφίδα, κι έβγαλα από το στόμα μου ένα τεράστιο ξύλινο αλογάκι, από αυτά που κουνιούνται μόνα τους στα στοιχιωμένα σπίτια τους χειμώνες και κάνουν τις σοφίτες να τρίζουν, το ακούμπησα ιδρωμένος στο δάπεδο, κι αυτό έμεινε ακίνητο, «διψάω» είπε, και λιποθύμησε με κρότο πάνω στα παγωμένα πλακάκια της κουζίνας, εγώ προσπάθησα να βρω τις ομπρέλες μου, μα τις είχα θάψει στην αποθήκη κάτω από την παλιά σόμπα πετρελαίου της γιαγιάς κι έτσι βγήκα γυμνός στην λιακάδα, τρέμοντας απ’ το κρύο κι απ’ τις ερωτήσεις που μου έκανες όταν πηγαίναμε στα φροντιστήρια...

Έξω στο δρόμο, κρεμάστρες τσαλακωμένες συρμάτινες, που παλιά ήταν πουλιά, φτερούγιζαν στις σκιές των περιπτέρων και κάναν πως διαβάζουν εφημερίδες, μα αν κοίταζες βαθιά μέσα στα θολά τους μάτια θα έβλεπες ωκεανούς να στερεύουν και βουνά να γίνονται ηφαίστεια, ξερά όμως, σαν κι αυτά στα ντοκυμαντέρ που μας τρομάζουν τα βράδυα του καλοκαιριού, που όταν λιώνει ο πάγος στα ποτήρια μας κανένας δεν έχει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή κουζίνα, και μένουμε παγωμένοι εκεί να πετάμε πετραδάκια σε ένα φάλτσο φεγγάρι...

Ξαναμπήκα λοιπόν σε κείνο το ερημωμένο κάστρο, ο μπάτλερ με καλωσόρισε με μια βαθιά υπόκλιση και άνοιξε αυτήν τη θεόρατη πόρτα που δεν είχε ξανανοίξει ποτέ, σκίουροι ξεπηδούσαν από παντού και μου τρώγαν τις τσέπες, μέχρι που δεν μου μείναν άλλα ψίχουλα, παρεκτός απ’ αυτά που ήταν σφηνωμένα στο στόμα μου, κοίταξα ψηλά εκλιπαρώντας, μια μικρή βοήθεια ήθελα μόνο, το στόμα μου στεγνό βρωμούσε εγκατάλειψη κι εγωϊσμό, μα που στο διάολο την έβαλα την οδοντογλυφίδα, αφού να, εδώ την είχα πιο πριν...


.
.
.
.
.
.

Ήταν ένα όμορφο όνειρο. Αντικειμενικά. Όχι αηδίες.

Περπατούσα ανάλαφρα πάνω σε μια λίμνη. Κάθε μου βήμα σχημάτιζε κι έναν μικρό κύκλο κάτω από το γυμνό μου πέλμα, και μετά το επόμενο, άλλον κύκλο, κι άλλον κύκλο...
Κάθε κύκλος, την ώρα που σχηματιζόταν άφηνε μια μικρή ανεπαίσθητη νότα να ταξιδέψει στην ατμόσφαιρα, μια νότα σαν από άρπα ή μεταλλόφωνο.



Και ο κάθε κύκλος πολλαπλασιαζόταν, σχημάτιζε κι άλλους ομόκεντρους, που ο καθένας είχε τη δική του νότα να τον συνοδεύει, και μετά συναντιόταν με τους υπόλοιπους, χωρίζονταν, φτιάχναν άλλους μικρότερους και μεγαλύτερους, κι εγώ συνέχιζα να περπατάω, εκεί πάνω στο νερό, και νότες ξεπηδούσαν από παντού ολόγυρα κα με συνόδευαν.



Στην αρχή νόμιζα πως ήταν διάσπαρτες και απλά μου άρεσαν γιατί πάντα μου άρεσε η μουσική και οτιδήποτε την δημιουργεί, νόμιζα πως ήταν άναρχα διασκορπισμένες στον αέρα, σαν τα βήματά μου πάνω σ’ αυτήν την ιδιότυπη πίστα χορού, αλλά δεν με πείραζε, είχα επιδοθεί σε έναν τρελό σιωπηλό χορό με κλειστά τα μάτια, σαν υπνωτισμένος σχημάτιζα κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, και οι κύκλοι μου σχημάτιαν κύκλους στο νερό, και οι κύκλοι αυτοί νότες, κι εγώ παλλόμουν έμπλεος συναισθημάτων και αποριών, αλλά αμέριμνος σαν παιδί που μόλις σχόλασε κι αρχίζει τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του, και γεμάτος σαν μια μητέρα που κοίταξε για πρώτη φορά το παιδί της στα μάτια...



Μετά κατάλαβα, πως τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν τυχαίο. Οι τροχιές μου είχαν κατεύθυνση, οι κύκλοι στο νερό σχημάτιζαν ένα θεόρατο έργο του Πόλλοκ, και οι νότες στον αέρα είχαν στοιχηθεί κατά πως τους βόλευε για να φτιάξουν ένα γλυκό τραγούδι που νανούριζε τη φύση γύρω, κι εκείνη σιωπούσε, σαν σε κονσέρτο που πνίγεις το βήχα σου για να μην μολύνεις την απέραντη ομορφιά.



Και σταμάτησα πια, όταν γύρω μου όλα είχαν γίνει μωβ και απαλά σαν μετάξι, απλά και λιτά σαν σιωπή, γαλήνια και ήσυχα σαν ύπνος μωρού.

Και βυθίστηκα...





Λυπάμαι πραγματικά (καλά, δεν θα πεθάνω κιόλας), που δεν θα ικανοποιήσω το αίτημα των χιλιάδων θαυμαστών και φανατικών φίλων του παρόντος ιστολογίου (μη σπρώχνετε!), αλλά ο αρχισυντάκτης μου και ο Image Maker που τους πλερώνω αδρά, μου απαγόρεψαν να ασχοληθώ χρονιάρα μέρα με τη συνέχεια του προηγούμενου ποστ (στην περίπτωση που το διαβάσατε), διότι λένε πως οτιδήποτε αναφέρεται στον Κούγια, έστω και χιουμοριστικά, αμαυρώνει τη θεϊκή εικόνα που σας έχω δώσει μέχρι τώρα για τη μουτράκλα μου... (παρακαλώ να σημειωθεί εδώ ότι έχω τον ίδιο Image Maker με τον Μπάρακ Ομπάμα, οπότε καταλαβαίνετε... δεν λέει να τον γράφεις...)
.
.
.
.
.
.

- Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Έξω βέβαια ο ήλιος έλουζε τα πεζοδρόμια, αλλά όταν τα ρολλά είναι κατεβασμένα, φυσικό είναι το δωμάτιο να είναι σκοτεινό. Μια τηλεόραση έπαιζε όλο το προηγούμενο βράδυ, χωρίς φωνή. Βαρέθηκε κι έκλεισε μόνη της.

Φόρεσα τις καλές μου τις κάλτσες, έπλυνα τα δόντια μου με Azax για τα τζάμια, και κατέβηκα γρήγορα στο πάρκινγκ. Πρέπει να το παράχεσα στη γρηγοράδα διότι στο αντιπροτελευταίο σκαλοπάτι είχε φυτρώσει μια μολόχα που δεν την είδα, την πάτησα και προσγειώθηκα με φόρα στην πόρτα του λεβητοστασίου. Το πόμολο σφηνώθηκε στα ούλα μου και μια πιτσιλιά αίμα έδωσε έναν τόνο splatter στο υπόγειο.
«Τη μολόχα μου μέσα!» βλαστήμησα δυνατά, αλλά δεν πτοήθηκα. Είχα έναν σκοπό εκείνη την ημέρα και έπρεπε να τον εκπληρώσω νο μάτερ γουάτ. Έφτυσα το πόμολο, που παραδόξως δεν είχε μετακινηθεί καθόλου από τη θέση του, έψαξα για τα κλειδιά, προφανώς δεν τα βρήκα, πήρα από τη θέση του τον προσωπικό μου λοστό και παραβίασα την ξεκλείδωτη πόρτα του αυτοκινήτου. Κανένας συναγερμός δεν χτύπησε, για τον εξαιρετικά περίπλοκο λόγο πως κανένας συναγερμός δεν υπήρχε. Έβαλα μπρος.

Η γκαραζόπορτα δεν στάθηκε ικανή να με σταματήσει διότι είχα προβλέψει, σε πείσμα όλων των προηγούμενων ημερών, και την είχα ανοίξει. Έφυγα με την ιλλιγγιώδη ταχύτητα των 27 χλμ/ώρα. Στο δρόμο ερημιά. Ευτυχώς. Στην κατάστασή μου δεν θα ήθελε να βρεθεί στο δρόμο μου ούτε χελώνα με τάσεις αυτοκτονίας. Βγήκα στη λεωφόρο. Κάθε εκατό μέτρα το βλέμα μου γυρνούσε δεξιά – αριστερά αλλά μάταια. Μια νευρικότητα είχε ξεκινήσει από την πρωινή μου ανακάλυψη, ενηληκιώθηκε απότομα στο πάρκινγκ, και τώρα κόντευε να εκραγεί συμπαρασύροντας στο διάβα της κάθε ίχνος λογικής και ψυχραιμίας. Κοίταξα έντρομος τον δείκτη της βενζίνης. «Τη λιτότητά μου μέσα» μούγκρισα.

Ήμουν έτοιμος να αρχίσω να χτυπάω ξένες πόρτες, σαν κανένα τελειωμένο τζάνκι, όταν το είδα. Πεντακόσια μέτρα, γεμάτα αγωνία, με χώριζαν από την πιθανή λύτρωση. Παραβίασα το κόκκινο, χωρίς να κοκκινήσω από ντροπή, και ευτυχώς ο οδηγός του τριαξονικού που ερχόταν από δεξιά πρόλαβε να κόψει απότομα όλο το τιμόνι κι έτσι το δυσκίνητο θηρίο καρφώθηκε μεγαλοπρεπώς σε μια τζαμαρία με χαλιά στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου. Έκανα πως δεν άκουσα τα μπινελίκια, και συνέχισα ακάθεκτος. Πλησίαζα. Ένα φανάρι ακόμα.

Η χαρά μου ήταν ανείπωτη. Ήταν ανοιχτό. Το μοναδικό περίπτερο της Μεσογείων εδώ και έξι χιλιόμετρα ήταν ανοιχτό. Σταμάτησα με τα φρένα να ουρλιάζουν και τα τακάκια να παραδίδουν το πνεύμα ακριβώς απ’ έξω. Άνοιξα την ξεχαρβαλωμένη πόρτα μου και πετάχτηκα έξω από το αμάξι. Μια γριά με χιουντάι έπαθε οχτώ απανωτά εγκεφαλικά, έτσι όπως με είδε ξαφνικά μπροστά της, και μετά το εικοστό τρίτο κολωνάκι που ξήλωσε καρφώθηκε με χάρη σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Ο άντρας της, στον Παράδεισο, χέστηκε από την χαρά του μόλις την είδε. Το δικό μου αυτοκίνητο αντίθετα, θέλωντας να επιδείξει ικανότητες αυτοδιαχείρισης, και ελείψει φρένων, τσουλούσε αργά και ηδονικά προς το ΥΠΕΘΑ. Εκείνη τη στιγμή, δενμε ενδιέφερε τίποτε άλλο. Κάποιος χριστιανός θα το έβρισκε παρακάτω και με μια μικρή αμοιβή θα μου το παρέδιδε.

- «Πέντε Winston καμαλά κοσαϊρια κίκινα!» ούρλιαξα στον περιπτερά.
- «Τι;» ψέλλισε αγουροξυπνημένος.
- «Πέντε Winston μαλακά εικοσάρια κόκκινααααα!!!» Κάτι μισοπεθαμένα περιστέρια παραδίπλα, αναστήθηκαν αυτόματα, με την ένταση της φωνής μου.
- «Μισό...» είπε ο λαλίστατος περιπτεράς.
- «Γρήγορα άνθρωπέ μου! Πεθαίνω λέμε...!» Τα περιστέρια απεδήμησαν πλέον εις Κύριον και πήγαν να κάνουν παρέα στην προαναφερθείσα γριά.
- «Φιλαράκι, δεν έχω...» τόλμησε να εκστομίσει ο άθλιος.
- «Τι;»
- «Δεν έχω. Καθόλου. Μου τελειώσανε» με αποτελείωνε σαρκαστικά αργά.
- «Σκληρά; Εικοσιπεντάρια; Ότι να ‘ναι!!!» Ο ιδρώτας είχε αρχίσει να ποτίζει την άσφαλτο.
- «Να σου δώσω ρε αγορίνα κανα Μάλμπορο, κανα Κάμελ, να κάνεις δουλειά σου;» με αποτελείωσε ο υποψήφιος μακαρίτης.
- «Τι λες ρε άθλιε; Έκανα τόσα χιλιόμετρα παραμονή Χριστουγέννων, κόνταψα να σκοτώσω τα μισά Βόρεια Προάστεια, για να μου πεις ότι δεν έχεις;» δεν κρατιόμουν πλέον. Αφροί έβγαιναν από το στόμα μου, από τη μύτη, τα αυτιά και τις μασχάλες.
- «Ε, δεν έχω ρε φιλάρα λέμε. Τι να κάνουμε; Θα μας σκοτώσεις κιόλας;» πρόλαβε να προβλέψει το ζώον.

Έβγαλα το υπηρεσιακό μου περίστροφο, χωρίς να το πολυσκεφτώ είναι η αλήθεια. Στην αρχή μου ‘ρθε να του το χώσω στο στόμα, αλλά θυμήθηκα αυτά που έγραφε το εγχειρίδιο που μας είχαν δώσει για περιπτώσεις παρεκλίνουσας συμπεριφοράς, και συγκρατήθηκα. Ελαφρώς. Διότι το κακό είχε ήδη γίνει. Από τη στιγμή που το περίστροφο βγήκε από τη θήκη έπρεπε να επιτελέσει το έργο του. Δεν γινόταν να επιστρέψει άπρακτο και ντροπιασμένο. Έτσι πυροβόλησα στο αέρα δύο ή και τρεις, μπορεί και τέσσερεις, ίσως και πέντε φορές, δεν θυμάμαι πια.

Είναι προφανές και ηλίου φαεινότερο κύριε Πρόεδρε πως κάποιο εκ των βλημάτων εξοστρακίστηκε σε έναν διερχόμενο εκείνη τη στιγμή αποδημητικό πελαργό, άλλαξε πορεία, βρήκε σε ένα ΚΑΦΑΩ του ΟΤΕ, αναπήδησε στο αυτοκίνητό μου που είχε σταματήσει αυτοβούλως τριάντα μέτρα πιο κάτω, κι εξουθενωμένο πια σφηνώθηκε στην καρωτίδα του άτυχου περιπτερά. Πέραν τούτου, δεν έχω να δηλώσω κάτι άλλο.

- Μάλιστα, μάλιστα... Κύριε εισαγγελεύ;

- Καμία ερώτηση κύριε Πρόεδρε.

- Μάλιστα. Κύριε Κούγια;




Συνεχίζεται, αλλά πιστέψτε με. Δεν θέλετε να ξέρετε...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Έχω ένα δέντρο. Χριστουγεννιάτικο. Ψεύτικο.
Η γυναίκα μου του έβαλε μπαλίτσες και λαμπάκια. Το βράδυ τα ανάβουμε, το πρωί τα σβήνουμε. Οικονομία. Ψεύτικη.

Σήμερα όλη μέρα ήμουν μόνος στο σπίτι. Έγραψα, απάντησα, έφαγα, βαρέθηκα. Κάποια στιγμή, αποφάσισα ότι πρέπει επιτέλους να συζητήσουμε εκείνο το θέμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας, και μπαίνει εμπόδιο στη σχέση μας.

Δέντρο: Τι;
Spy: Τι τι;
Δέντρο: Τι κοιτάς;
Spy: Εσένα.
Δένρο: Γιατί;
Spy: Τι γιατί ρε; Δικό μου είσαι, ότι θέλω κάνω.
Δέντρο: Δεν είναι τρόπος αυτός!
Spy: Μπα; Έχεις και άποψη;
Δέντρο: Γιατί; Σε πηγάδι κατούρησα εγώ;
Spy: Όχι, απλά σε κατούρησε σκύλος.
Δέντρο: Νομίζεις. Δεν είμαι αληθινό.
Spy: Και τότε τι κάνεις εδώ;
Δέντρο: Σου στολίζω το σπίτι.
Spy: Εννοείς πως μου χαλάς τη διάθεση...
Δέντρο: Δε νομίζω. Η κυρία Spy είναι πολύ χαρούμενη το βράδυ που με κοιτάει.
Spy: Σου φαίνομαι για κυρία Spy εγώ; Δεν είμαστε το ίδιο.
Δέντρο: Προφανώς!
Spy: Εγώ είμαι καλλιτέχνης. Είμαι άνθρωπος του πνεύματος. Άνθρωπος με σνησυχίες, και δεν...
Δέντρο: Εννοείς πως η κυρία Spy δεν έχει;
Spy: Τι;
Δέντρο: Ανησυχίες.
Spy: Έχει. Τι glitter ταιριάζει στα ρούχα της, και πόση άχνη πρέπει να βάλει στους κουραμπιέδες...
Δέντρο: Και δεν κατάλαβα. Γιατί κοροϊδεύεις; Δεν είναι ανησυχίες αυτές;
Spy: Με δουλέυεις; Εδώ ο κόσμος καίγεται και εκ...
Δέντρο: Δεν καίγεται ο κόσμος. Καίγεται ο κόσμος ΣΟΥ.
Spy: Μπαρδόν;
Δέντρο: Ο κόσμος ΣΟΥ λέω, γεροξεκούτη. Άλλο ο κόσμος και άλλο ο κόσμος ΣΟΥ.
Spy: Γιατί; Στον ίδιο κόσμο δεν ζούμε όλοι;
Δέντρο: Αυτό σου έμαθαν στις ειδήσεις;
Spy: Δε βλέπω ειδήσεις!
Δέντρο: Ναι, ναι, κι ο Χάρης Σιανίδης το ίδιο λέει...
Spy: Μα...
Δέντρο: Μαμούνια! Ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτός που νομίζεις ότι περιστρέφεται γύρω σου. Υπάρχουν κι άλλοι.
Spy: Κι άλλοι;
Δέντρο: Ναι. Υπάρχει ο κόσμος της γυναίκας σου, που προτιμά να μένει μακρυά από τη θλιβερή αυτή παραγματικότητα για να προστατέψει και την ίδια και το παιδί σας.
Spy: Μα...
Δέντρο: Σκασμός! Δεν τελείωσα. Υπάρχει ο κόσμος του Δημάρχου, που θεωρεί ότι αυτό το κακέκτυπό μου, που το ονομάζει Χριστουγεννιάτικο Δέντρο τρομάρα του, είναι κάτι τόσο σημαντικό ώστε να χρειάζονται μονίμως δύο διμοιρίες αστυνομικών για να το προστατεύουν. Υπάρχει ο κόσμος των «άμοιρων νοικοκυραίων», που αποβλακωμένοι αναμασάνε ότι τους σερβίρουν οι ειδήσεις των οχτώ. Υπάρχει ο κόσμος που ακόμα και τώρα ασχολείται με τις μετοχές του και παίζει σε παράγωγα και futures και options το μέλλον σας.
Spy: Συγγνώμη, αλλά...
Δέντρο: Όχι ρε! Δεν σε συγχωρώ. Θα τελειώσω πρώτα! Υπάρχει λέω ο κόσμος αυτών που κατεβαίνουν στους δρόμους απελπισμένοι, χωρίς να ξέρουν ακριβώς γιατί, απλά και μόνο επειδή ξέρουν τι δεν έχουν. Υπάρχει ο κόσμος των αποστασιοποιημένων, που κάθονται κυνικά στο μαυσωλείο τους και βάζουν ανθρωπάκια σε στατιστικές και πίνακες.
Spy: ...
Δέντρο: Υπάρχει κι ο κόσμος ΣΟΥ. Αυτός μέσα στον οποίο δεν θα ήθελες να είσαι, αλλά είσαι. Τυλιγμένος με τη ρόμπα σου, φορώντας τις ζεστές σου πυτζάμες, τις άθλιες παντόφλες σου, αυτός που σε έχει καταπιεί ολόκληρο κι αμάσητο, παλιοεπαναστάτη της κλανιάς που νομίζεις πως συμμετέχεις μόνο και μόνο επειδή έγραψες πέντε μπούρδες σε τρία μπλογκς!
Spy: Ξέρεις και τα μπλογκς;;;
Δέντρο: Ξέρω τα πάντα. Και ξέρω ότι πρέπει να διαλέξεις και όχι να χλευάζεις. Η κυρία Spy το έκανε. Δεν είναι τόσο δύσκολο παλιομαμόθρεφτε!
Spy: Μα... μα, είσαι... δ έ ν τ ρ ο ! Πως...;
Δέντρο: Δέντρο είμαι στα μάτια σου. Στα μάτια κάποιου άλλου είμαι ματαιοδοξία, και στα μάτια κάποιου άλλου είμαι ελπίδα και γαλήνη. Εσύ;
Spy: Τι εγώ;
Δέντρο: Ξέρεις τι είσαι στα μάτια σου;
Spy: ...
Δέντρο: Ξέρεις;
Spy: Πειράζει αν δεν απαντήσω;
Δέντρο: Αυτό είσαι λοιπόν: Δ.Ξ./Δ.Α.
Spy: ...


.
.
.
.
.
.
.



Γιατρός:
Όλα φαίνονται μια χαρά. Υπέροχα! Το υπερηχογράφημα είναι άψογο. Η καρδιακή λειτουργία μια χαρά, η κοιλιακή το ίδιο, το ύψος του παιδιού το υπολογίζουμε στα... χμ, μισό λεπτό... (κλικ, κλικ, ποκ, κλικ, βζζζζν, κλικ) στα 20 περίπου εκατοστά.
Spy: Ωραία.
κα Spy: Ωραία.
Γιατρός: Θέλετε να δούμε και το φύλλο του παιδιού;
Spy: Ε, βέβαια!
Γιατρός: Εσείς κυρία Spy τι θα θέλατε;
κα Spy: Δεν έχω κάποια προτίμηση γιατρέ. Γερό να είναι και υγειές και (μπλα, μπλα,μπλα...)...
Γιατρός: Εσείς κύριε Spy; Έχετε κάποια προτίμηση;
Spy: Όχι. Αρκεί να έχει πουλί που να κρέμεται.
Γιατρός: Μπαρδόν;
Spy: Να κατουράει όρθιο, πως το λένε;
Γιατρός: Α... μάλιστα!
κα Spy: ...
Γιατρός: Λοιπόν... Χμ...
Spy: Γιατρέ (δεν μου αρέσει η φάτσα σου και τα χμ...) τον βλέπουμε;
Γιατρός: Ποιόν;
Spy: Τι ποιον; Τον γιό μου!
κα Spy:
Γιατρός: Κύριε Spy σας πληροφορώ ότι η σύζυγός σας κυοφορεί ένα υγιέστατο ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ!
Spy: ... (ΝΤΟΥΠ) ...
κα Spy: Χι, χι...
Γιατρός: Βέβαια...
Spy: Τι βέβαια γιατρέ μου; Είμαστε σίγουροι; Δεν υπάρχ...
Γιατρός: Κοιτάξτε, είμαι 99% σίγουρος!
Spy: 99 τοις εκατό; Κι αυτό το 1%;
Γιατρός: Κοιτάξτε, εγώ προσωπικά είμαι 102% σίγουρος, αλλά δεν σας το λέω για να μη λιποθυμήσετε...
κα Spy: Χι, χι...
Spy: Μα καλά, πως το είδατε, και είστε τόσο σίγουρος;
Γιατρός: Να, κοιτάξτε εδώ.
Spy: Που;
Γιατρός: Εδώ. Τη βλέπετε αυτήν την μαύρη γραμμούλα εκεί;
Spy: Ε... ναι, εντάξει... δεν είμαι σίγουρος... και τι είναι αυτό δηλαδή;
Γιατρός: Το πιπί του! Είναι σίγουρα κορίτσι!
Spy: ...
κα Spy: ...
Γιατρός: ...
Spy: ΔΕΝ είναι κορίτσι!
Γιατρός: Τι εννοείτε...;
Spy: Είναι κορίτσαρος! Είναι Θεά! Είναι η κόρη μου!
κα Spy: ... ... ... (χι, χι, χι...)... ... ...


Υ.Γ. Που να την δω κιόλας...! Με πάμπερς θα κυκλοφορώ... (για μένα).
.
.
.
.
.
.

Έχει ειπωθεί (πολύ εύστοχα) πως υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, και οι υπόλοιποι.

Εγώ είμαι με τους πρώτους. Πιστεύω ακράδαντα πως υπάρχουν δύο (2) κατηγορίες ανθρώπων, και αυτό δεν χωράει ούτε συζήτηση, ούτε αμφισβήτηση, ούτε τρίτη κατηγορία.

Υπάρχουν οι άνθρωποι που βάζουν το χαρτί τουαλέτας "προς τα μέσα",
και εκείνοι που το βάζουν "προς τα έξω".

Όσο κι αν φαίνεται εκ πρώτης ανάγνωσης το θέμα αυτό ανάξιο ανάλυσης, σας πληροφορώ αγαπητοί μου αναγνώστες πως ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε δύο κατηγορίες σε σχέση με το κριτήριο αυτό, έχει βαθειά ψυχολογικοκοινωνικές προεκτάσεις, αλλά και έντονα οικολογικές. Οι πρώτες είναι προϊόν δεκαετιών μελέτης εκ μέρους του γράφοντος, ενώ οι δεύτερες θα αναλυθούν παραστατικότατα παρακάτω προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.

Σκέλος Α. Οι ψυχολογικοκοινωνικές προεκτάσεις.

Σε δείγμα τουλάχιστον 200 οικιών που έχω επισκεφθεί τα τελευταία 42 χρόνια, έχουν καταγραφεί τα κάτωθι συμπεράσματα.

Οι άνθρωποι εκείνοι που τοποθετούν το χαρτί τουαλέτας προς τα μέσα:
Είναι ισχυρογνώμονες και αδιάλλακτοι (ποσοστό 82%)
Είναι σπάταλοι και καθόλου ολιγαρκείς (ποσοστό 96%)
Εϊναι αδιάφοροι και αφηρημένοι (ποσοστό 77%)
Εργάζονται από χόμπυ ή βαρεμάρα (ποσοστό 69,4%)
Έχουν λιγότερα από 5 σετ εσώρουχα στην ντουλάπα τους (ποσοστό 63%)
Έχουν σπανίως προσκεκλημένους στο σπίτι (ποσοστό 92%)
Δεν γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα σε έναν χεβυμεταλά και έναν σκίνχεντ (ποσοστό 78,8%)
Τρώνε πιτσίνια ή φουντούνια πάνω από 3 φορές την εβδομάδα (ποσοστό 52%)
Πιστεύουν πως τα Barbados είναι παλιά ντισκοτέκ (ποσοστό 61,7%)
Πλένουν τα δόντια τους κάθε 6-8 εβδομάδες (ποσοστό 84,5%)

Αντίθετα,
Οι άνθρωποι εκείνοι που τοποθετούν το χαρτί τουαλέτας προς τα έξω:
Έχουν πανεπιστημιακή ή μεταπτυχιακή μόρφωση (ποσοστό 68%)
Είναι μέσου ή ανώτερου οικονομικού επιπέδου (ποσοστό 59,3%)
Έχουν καλλιτεχνικές ανησυχίες και οικολογική συνείδηση (ποσοστό 79,9%)
Διαβάζουν 2,3 βιβλία το χρόνο και είναι συνδρομητές του ΟΤΕ (ποσοστό 77%)
Συμμετέχουν τουλάχιστον σε 4 κοινωνικές εκδηλώσεις ετησίως, όπως γάμοι, κηδείες, εμποροπανήγυρεις κλπ. (ποσοστό 91,8%)
Γνωρίζουν τα brands: Armani, Gucci, Bollinger, Montblanc, Lexus, American Express και Harrods (ποσοστό 99,6%)
Έχουν κατοικίδιο, σκύλο, γάτα, ιγκουάνα ή πεθερά (ποσοστό 78%)
Τρώνε σοκοφρέτες, cookies ή Panadol πάνω από μία φορά ημερησίως (ποσοστό 61%)
Κατοικούν σε διαμέρισμα με τουλάχιστον 180 ευρώ κοινόχρηστα το χειμώνα και τουλάχιστον έναν γείτονα που ακούει όπερα (ποσοστό 55%)


Αν δεν σας αρκούν τα παραπάνω για να συνειδητοποιήσετε τις κεφαλαιώδεις διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων, συνεχίστε την ανάγνωση στο δεύτερο και σημαντικότερο σκέλος της ελεγείας μας.


Σκέλος Β. Οι οικολογικές προεκτάσεις. *

Όπως θα δούμε και στις εικόνες που ακολουθούν, είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η ορθή χρήση, και τοποθέτηση κυρίως, του χαρτιού τουαλέτας, είναι μείζονος σημασίας θέμα και το φαινόμενο της αλόγιστης χρήσης και τοποθέτησης τείνει να λάβει διαστάσεις οικολογικής καταστροφής ανάλογες με εκείνες του φαινομένου του θερμποκηπίου.
Για να το θέσουμε απλά: υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος τοποθέτησης του χαρτιού!

Το χαρτί υγείας έχει μια φυσική καμπύλη, έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί να κρεμαστεί σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις πάνω σ’ αυτό το ματζαφλάρι** στον τοίχο. Αν το χειριστείτε με επιδεξιότητα και γνώσεις, μπορεί να προσφέρει αφθονία υγιεινής και άνεσης, με κάθε τετραγωνικό εκατοστό της υπέροχης καπιτονέ επιφάνειάς του. Αν το χειριστείτε αδέξια με άγνοια, ή ακόμη χειρότερα, απροσεξία, το μόνο που θα εισπράξετε θα είναι πόνος, βρώμα και απογοήτευση. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να συρθεί στα πλακίδια του μπάνιου σας, θρηνώντας απογοητευμένος, και καλλυμένος από την κορυφή ως τα νύχια με χαρτί τουαλέτας.

Για να σας πείσουμε, δημιουργήσαμε κάποια διαγράμματα, αξιοποιώντας τη δύναμη της ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, για να σας αποδείξουμε τα φυσικά οφέλη της τοποθέτησης του χαρτιού προς τα έξω. Παρακάτω έχουμε δύο παραδείγματα για τη χρήσιμη και καρποφόρα μέθοδο-προς-τα-έξω (αριστερά), και την ενοχλητική και επιζήμια -σύμφωνα με την ΕΠΙΣΤΗΜΗ- μέθοδο-προς-τα-μέσα (δεξιά). Παρατηρήστε τη δραματική διαφορά στο ποσό του ορατού χαρτιού υγείας!





Τώρα, αυτό μπορεί να μην φαίνεται από μόνο του σπουδαία υπόθεση, αλλά σε αυτά τα επιπλέον φύλλα βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά. Παρατηρήστε!



Εμείς εδώ στην παρούσα διατριβή, για λόγους ευκολίας και ταχύτητας, κόβουμε το χαρτί με το ένα χέρι (εντάξει, στην πραγματικότητα, είμαι μόνο εγώ, αλλά παρακαλώ παρακολουθείστε με, ε... μας). Το κόψιμο με το ένα χέρι είναι μία γρήγορη κίνηση που επωφελείται από τα διάτρητα κομάτια χαρτιού, επιτρέποντάς σας να απελευθερώσετε μια δέσμη χαρτί υγείας με ένα γρήγορο και δυνατό τίναγμα του βραχίονα. Αυτό είναι ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ αξίωμα της ευκολίας στο μπάνιο, η θεμέλια λίθος πάνω στην οποία στηρίζεται η απόλαυση σε τουαλέτες πολλών εθνών.



Το κόψιμο με το ένα χέρι βασίζεται σε μια γρήγορη και αποφασιστική κίνηση, που κατευθύνεται είτε μακριά από ή προς το σημείο κοπής. Οι δυνάμεις που ασκούνται σε αυτήν την κίνηση είναι μεγάλες και, όπως και στις διαδηλώσεις, δεν πρέπει να παίζει κανείς μαζί τους. Η φυσική καμπύλη της μεθόδου-προς-τα-έξω επιτρέπει στο ρολό να μείνει ακίνητο μετά το κόψιμο με ένα χέρι. Αντίθετα η μέθοδος-προς-τα-μέσα δημιουργεί μια φυσική αλλά καταστροφική τάση για ξετύλιγμα. Η τάση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε αυτό:



Σπατάλη χαρτιού, απογοήτευση, καταστροφή των δασών μας!
Καθώς διαπιστώνουμε ότι είναι δυνατό να εκτελεστεί ένα κόψιμο με το ένα χέρι ακόμα και στην μέθοδο-προς-τα-μέσα, αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από ρώσικη ρουλέτα. Τελικά θα χάσετε, και δεν υπάρχει ξανατύλιγμα σε ένα αδέσποτο ρολό χαρτί υγείας. Τα αποτέλεσμα θα σας προκαλέσει μόνο θλίψη!



* Ελεύθερη μετάφραση από εδώ.
** Έχει κανέναν όνομα της προκοπής αυτή η παπαριά;
.
.
.
.
.
.
.



Προσοχή:

Aυτό το ποστ δεν στάλθηκε σε σένα από λάθος! Oι δυνάμεις του σύμπαντος συγκεντρώθηκαν για να σου προσφέρουν υγεία, τύχη και μακροημέρευση.

MHN TO AΓNOHΣEIΣ!

Tο μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να το διαβάσεις τρεις φορές, να πεις πέντε "πατερημά" (σ.σ. πληθυντικός), να αφήσεις τουλάχιστον δύο σχόλια, και να το προωθήσεις σε 10 φίλους σου.

Aν το κάνεις μέσα σε 2 μήνες, η τύχη θα σου χτυπήσει την πόρτα και σύντομα θα παντρευτείς.

Aν το κάνεις μέσα σε 2 εβδομάδες, η τύχη θα σου ξυλοκοπήσει την πόρτα και θα κερδίσεις στο τζόκερ (σ.σ. τεσσάρι, μην φανταστείς τίποτε τρελό).

Aν το κάνεις μέσα σε 2 ημέρες, η τύχη θα σου σπάσει την πόρτα και θα γίνεις πολύ πλούσιος ανοίγοντας κατάστημα ξυλείας με δωρεάν στοκ.

Aν το κάνεις μέσα σε 2 ώρες, η τύχη θα κάνει πάρτυ με τις ξαδέρφες της μέσα στο σπίτι σου, και θα εξαφανιστούν όλα τα σπυράκια από τη μούρη σου, θα φυτρώσουν τρίχες σε όποιο σημείο του κεφαλιού σου τις έχεις ήδη χάσει, και η σεξουαλική σου ζωή θα γίνει σαν ταινία με τον Mπραντ Πιτ και την Aντζελίνα Tζολί.

Aν το κάνεις μέσα σε 2 λεπτά, θα πει ότι είσαι είτε αργόσχολος (σ.σ. άρα πλούσιος, οπότε δεν έχεις ανάγκη), είτε πολύ απελπισμένος (σ.σ. οπότε δεν σε σώζει τίποτα).

ΠPOΣOXH, ΔEN EINAI AΣTEIO!

MHN ΠETAΞEIΣ AYTO TO ΠOΣT!


Ένας που το πέταξε αφού το διάβασε, του ήρθε ο λογαριασμός της ΔEH 8.412 ευρώ και να φανταστείς ότι έμενε σε σκηνή…
Eνός αλλουνού, του ήρθε η πεθερά του σπίτι για Πάσχα (το 1986) και ακόμα να φύγει.
O κύριος Λάμπρος που το πέταξε πριν καν το διαβάσει, είχε μια επιχείρηση (σ.σ. στην Eρμού) που κάτι κωλόπαιδα του την έκαψαν, και από τότε έχει βρυκολακιάσει στο γκισέ αιτήσεων δανείων της Eθνικής Tράπεζας σε βαθμό που κάθε πρωί η καθαρίστρια τον ξεσκονίζει και αυτόν.
Eνώ ο κύριος Aλέξης Kούγ. που αρνήθηκε και να το παραλάβει, έχει ξεμείνει από πελάτες και αναλαμβάνει πλέον υποθέσεις που ούτε οι φυλακισμένοι δεν θα στοιχημάτιζαν για αυτές…
.
.
.
.
.
.



Μπήκα στο αεροπλάνο όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Προσπέρασα τους τύπους που προσπαθούσαν να στριμώξουν οχτώ βαλίτσες στο ντουλαπάκι της απέναντι σειράς, προσπέρασα γριές που μιλάγανε σε κινητά του 1993 με τα ανεψούδια τους στον Καναδά για τα Χρόνια Πολλά σε ένταση συναυλίας στο Terra Vibe, προσπέρασα καλοχτενισμένες αεροσυνοδούς που τακτοποιούσαν μπισκοτάκια κανέλας στο καροτσάκι του νοσοκομείου που σέρνουν κατά λάθος και στο αεροπλάνο, και χώθηκα αστραπιαία στην τουαλέτα.

Έβγαλα το μπουφάν, το πουλόβερ, το πουκάμισο, το t-shirt και τη βόμβα που είχα κολλήσει με το χειρότερο σελοτέιπ του πλανήτη στο στήθος μου. Έβγαλα και μια πνιγμένη κραυγή καθώς κοίταξα το στέρνο μου που είχε πλέον χαλάουα σε σχήμα βόμβας. Ξεβίδωσα βιαστικά το σιφόνι του νιπτήρα, με το πίσω μέρος της πέννας μου που ήταν ειδικά κατασκευασμένη για να ξεβιδώνει σιφόνια σε νιπτήρες αεροπλάνων, και τοποθέτησα προσεκτικά τη βόμβα μέσα. Έσκυψα από κάτω, έλυσα το ένα μου κορδόνι (αυτό που είχα αλείψει το προηγούμενο βράδυ με κηροζίνη), το έμπηξα βαθιά μέσα στο μαλακό υλικό της βόμβας και έδεσα την άλλη του άκρη στον μηχανισμό από το καζανάκι της λεκάνης (μιλάμε για πολύ μακρύ κορδόνι, από μποτάκι Timberland).

Ο χοντρός καθόταν στην προτελευταία σειρά, στη μεριά του διαδρόμου. Η τελευταία σειρά ήταν άδεια. Τα παραπάνω φαινομενικά τυχαία γεγονότα, δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού είχα φροντίσει με ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό, να τα κανονίσει έτσι η κακάσχημη υπάλληλος του check-in. Άλλο τόσο (καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό δηλαδή) μου κόστισε και η χάρη της αεροσυνοδού Κ. να δώσει στον χοντρό το συγκεκριμένο μπισκοτάκι που είχα φτιάξει. Ένα μπισκοτάκι παραγεμισμένο με καθαρτικό με άρωμα κανέλας.

Πριν καν τελειώσει η επιβίβαση, φόρεσα γρήγορα τα ρούχα του τεχνικού εδάφους που είχα στο σακίδιό μου και κατέβηκα ανενόχλητος χαιρετώντας όλες τις κοπέλες, από την πίσω σκάλα. Οδήγησα το ειδικό όχημα που είχα βουτήξει, μέχρι το υπόστεγο τεχνικού ελέγχου και βρήκα ένα σημείο με καθαρή θέα προς το αεροπλάνο. Δεν χρειάστηκε να περιμένω πάνω από δέκα λεπτά για να απογειωθεί το αεροσκάφος.

Ο χοντρός καταβρόχθησε λαίμαργα το ύποπτο μπισκότο χωρίς να καταλάβει τίποτα. Σχεδόν αμέσως, άρχισε να κλάνει ασταμάτητα. Ο κόσμος στις γύρω θέσεις ενοχλήθηκε εντονότατα και ορισμένοι μάλιστα τον κοίταξαν με ένα τόσο υποτιμητικό βλέμα που αναγκάστηκε να σηκωθεί (κλάνωντας διαρκώς), και να πάει στην τουαλέτα δυόμιση μέτρα πιο πίσω από κει που καθόταν. Κλείδωσε, και αμέσως μια τεράστια κλανιά δόνησε την ατμόσφαιρα. Το αεροπλάνο τραντάχτηκε. Την ώρα που ο χοντρός επιβάτης της θέσης 42Ε προσπαθούσε ιδρωμένος να κατεβάσει το παντελόνι του, μια κλανιά μαμούθ τράνταξε ξανά όλο το πίσω μέρος του αεροπλάνου. Δευτερόλεπτα αργότερα, η υπέρτατη κλανιά, η μητέρα όλων των κλανιών απέδρασε αυτοβούλως από την κωλοτρυπίδα του σιχαμερού επιβάτη, δημιουργώντας ατμόσφαιρα ασφυξίας, όχι μόνο μέσα στην στενάχωρη τουαλέτα, αλλά και σε όλο το υπόλοιπο κήτος του αεροσκάφους.

Θορυβημένοι οι υπόλοιποι επιβάτες άρχισαν να ουρλιάζουν, να τσιρίζουν οι γριές, να κλαίνε τα παιδάκια, να τρέχουν αλλόφρονες οι αεροσυνοδοί να καθησυχάσουν το αφηνιασμένο πλήθος, να βαράνε τα κινητά, να πέφτουν οι χειραποσκευές από τα ντουλαπάκια, ο πιλότος να κάνει εκκλήσεις για ηρεμία μάταια, ενώ ο ορυμαγδός από βροντερές και βρωμερές κλανιές συνεχιζόταν στο πίσω μέρος του σκάφους.
Έτσι κανείς δεν κατάφερε να ξεχωρίσει τον ήχο της μικρής μου βόμβας, όταν έσκασε στα μούτρα του ανακουφισμένου πλέον χοντρού, από αυτόν που έκαναν οι προηγηθείσες κλανιές. Και κανείς φυσικά δεν είχε την παραμικρή όρεξη να πάει στην εν λόγω τουαλέτα για όλο το υπόλοιπο ταξίδι.

Μόνο όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στον προορισμό του, και αφού οι επιβάτες το εγκατέλειψαν αλλόφρονες, ο κυβερνήτης, ο συγκυβερνήτης, μια άσχετη αεροσυνοδός, και η ειδική ομάδα καταστολών, πυροτεχνουργών και ιατρικού προσωπικού, αποφάσισε μετά από σύντομη σύσκεψη να σπάσει την πόρτα της τουαλέτας. Μέγα λάθος. Το μόνο που κατάφεραν να αντικρύσουν, όσοι δεν λιποθύμησαν από τις αναθυμιάσεις ήταν κατα σειρά: Τα μυαλά του χοντρού επιβάτη της 42Ε απλωμένα στον απέναντι τοίχο από τον νιπτήρα, το δεξί του χέρι κολλημένο στη βρύση του νιπτήρα, το αριστερό στραπατσαρισμένο και καμένο στο πάτωμα να βγάζει ακόμα καπνούς, το ένα του πόδι παντελώς άφαντο και το άλλο, από τον αστράγαλο και κάτω, ακουμπησμένο με πίεση πάνω στο επιδαπέδιο μπουτόν για το καζανάκι. Το στομάχι, τα έντερα και όλα τα συμπαρομαρτούντα προφανώς είχαν γίνει πελτές, που είχε απλωθεί σε όλους τους καπνισμένους τοίχους της μικροσκοπικής τουαλέτας.

Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, σε όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ανακουφισμένος την άκουσα στο κρεβάτι στου ξενοδοχείου μου, αδιαφορώντας επιδεικτικά για το πόρισμα του ιατροδικαστή. Η επιχείρηση θεωρήθηκε επιτυχημένη. Κανείς δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά. Κάποιες ψυχολογικές παρενέργειες ήταν θέμα ημερών να εξαφανιστούν, μετά από λίγες επισκέψεις στους κατάλληλους ψυχολόγους. Ο χοντρός ήταν πλέον μια ανάμνηση. Μια πρώην θλιβερή παρουσία στη ζωή του αφεντικού μου, μια ακόμη καλοπληρωμένη αποστολή για μένα.

Χτύπησα την πόρτα του γραφείου του, δυο μέρες αργότερα. Η καρέκλα του ήταν γυρισμένη προς το παράθυρο, και φυσικά, για άλλη μια φορά δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπό του.
- "Είσαι ο καλύτερος", είπε κοφτά.
- "Το ξέρω", απάντησα, "για αυτό είμαι εδώ".
- "Ναι."
- ...
- "Τα χρήματά σου είναι στο φάκελο. Εξαφανίσου για λίγους μήνες."
- "Μου χρωστάτε κάτι ακόμα", κοντοστάθηκα.

Ξεφύσηξε. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ήταν μέρος της συμφωνίας μας. Μετά το πέρας της αποστολής έπρεπε να μαθαίνω το λόγο. Όσο με χρειαζόταν, αυτή η πληροφορία θα ήταν πάντα το επισφράγισμα της δουλειάς και η εξόφληση του χρέους του προς εμένα.
- "Λέγε", μούγκρισε.
- "Ξέρετε τι θέλω. Γιατί;" είπα δίνοντας όση περισσότερη έμφαση μπορούσα στο ερωτηματικό.
- "Δεν θα μπορώ να σου απαντάω πάντα σ’ αυτήν την ερώτηση, ξέρεις..."
- "Τότε, θα αλλάξει η συμφωνία μας. Τώρα όμως μου το οφείλετε", είπα αποφασιστικά.
- "Έριξε τις πρώτες μολότωφ", είπε θυμωμένα χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλά του στο γραφείο. "Οι μπάτσοι τον συνέλλαβαν. Θα κατέθετε. Όπως ίσως καταλαβαίνεις δεν θα μπορούσα να επιτρέψω να πάει στο δικαστήριο ένας υπάλληλός μου. Τα συμφέροντα είναι πολλά. Η ασφαλιστική..." κοντοστάθηκε. "Αρκετά! Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνεις μόνος σου. Εξαφανίσου τώρα από μπροστά μου!"

Μια τούφα καπνού εμφανίστηκε πάνω από την πλάτη της πολυθρόνας του. Έκλεισα την πόρτα αθόρυβα, έβαλα τον φάκελο στην τσέπη και βγήκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από το κενρικό κτίριο της Citibank

"Kαριόληδες", μονολόγησα στα περιστέρια...
.
.
.
.
.
.

Όπως γνωρίζουν ήδη οι παλαιότεροι
κι όπως θα ανακαλύψουν οι νεώτεροι
είναι εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις
που ανεβάζω βίντεο στο μπλογκ.

Εδώ όμως μιλάμε για ποίηση...

Δυναμώστε την ένταση
και μην ασχοληθείτε για λίγο με τίποτε άλλο...





Επισκεφθείτε και το καταπληκτικό site εδώ.


Πιστέψτε με αξίζει τον χρόνο σας.
.
.
.
.
.
.



Είδα στις ειδήσεις, πως ένας δεκατριάχρονος πιτσιρικάς, στην Αργυρούπολη νομίζω, βρήκε στον δρόμο έναν σάκο με 120.000 ευρώ (προϊόν ληστείας όπως αποδείχτηκε αργότερα), και τον παρέδωσε στην Αστυνομία, αφού συμβουλεύτκε πρώτα και τον πατέρα του, έναν νέο άνθρωπο, πυροσβέστη, άνθρωπο συνηθισμένο, με δάνεια, με κάρτες, με αυτοκίνητο είκοσι ετών, με οικογένεια να φροντίσει με την ίδια δυσκολία με την οποία την φρόντιζε και μέχρι τώρα. Αλλά τα παρέδωσε, δεν τα κράτησε.

Αν ΑΥΤΟ δεν λέγεται αποκλίνουσα συμπεριφορά,
τότε τί λέγεται;

Κάνω δημόσια έκκληση, μέσα από το βήμα αυτό, στην αστυνομία:


“Κύριοι,

Παρακαλώ να επιληφθείτε άμεσα του θέματος και ο νέος αυτός να τιμωρηθεί παραδειγματικά, όπως εύστοχα κάνετε και με άλλα παιδιά ίδιας περίπου ηλικίας, όταν η συμπεριφορά τους κρίνεται από τους εξειδικευμένους άνδρες σας αποκλίνουσα. Το γεγονός ότι δεν υπέπεσε στην αντίληψή σας με δική σας πρωτοβουλία, δεν αποτελεί δικαιολογία για απραξία ή μεροληπτική συμπεριφορά εις βάρος του νεαρού (εκκολαπτόμενου διαφωνούντα προφανώς). Φήμες δε, που αναφέρουν πως η Αργυρούπολη δεν θεωρείται περιοχή συγχνωτισμού ταραχοποιών και άλλων υπόπτως κινούμενων νεαρών, προφανώς δεν είναι αληθείς, και σας πληροφορώ εδώ, εν πλήρει συνειδήσει των λόγων μου, πως αν δεν αναλάβετε δράση άμεσα, τα Νέα Εξάρχεια θα αναπηδήσουν από τους άκαπνους κάδους απορριμάτων της περιοχής αυτής.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων,

Spy
.
.
.
.
.
.




Τι να γράψεις πια για το πόσο αναίσχυντοι είναι οι δημοσίως ομιλούντες, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Πόσο να σιχτιρίσεις τους σπιλεύοντες μνήμες και θρήνους, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Πόσο να προδικάσεις ενοχές και αθωότητες συμπεραίνοντας από τα τηλεπαράθυρα, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Πόσα γεγονότα, πηγές οργής και αγανάκτησης, να χαρακτηρίσεις ατυχή μεμονωμένα περιστατικά, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Πως να επαναστατείς, χωρίς να κινδυνεύεις, βυθισμένος σε έναν καναπέ που σε ρουφάει σιωπηλά, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Πως να διαφωνήσεις και να επιχειρηματολογήσεις σε συζητήσεις με άτομα, που ακόμα και τούτες τις ημέρες, βλέπουν Δρούζα και Στεφανίδου, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Πόσα καταστήματα με χριστουγεννιάτικα στολίδια, που δεν έγιναν παρανάλωμα, να προσπαθήσεις να βρεις, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Πόσες φορές να τσακωθείς για το αν θα δείτε Ευαγγελάτο ή CSI, μετά, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Με πόσες φράσεις να καλύψεις την απραξία σου στην καλύτερη, ή την απάθειά σου στην χειρότερη, χωρίς να γίνεις γραφικός;
Πόσες φορές θα πρέπει να μας το πεις μωρέ μαλάκα, τελικά, μπας και το πιστέψεις κι εσύ ο ίδιος, πως δεν είσαι γραφικός;

Ήσουν γραφίστας, κι έγινες γραφικός. Πάρτο χαμπάρι.
Δεν αλλάζουν μόνο 3 τρία γράμματα. Αλλάζει μια θεώρηση ολόκληρη.

Το τηλεκοντρόλ δεν κάνει ζημιά αν το πετάξεις,
δεν είναι καδρόνι,
και δεν κατεβαίνεις σε πορείες με παντόφλες!



Ντύσου μαλάκα!

Κάνει κρύο έξω.
.
.
.
.
.
.

.
.


Πάντα μου έλεγαν πως ο άνθρωπος είναι το χειρότερο.
Εγώ, ρομαντικός εκ πεποιθήσεως, δεν πίστευα τίποτα.

Τι μαλάκας!
.
.
.
Υ.Γ.1:
Βρήκα κι εγώ τη μέρα να έχω γεννέθλια...
Του χρόνου θα διαβάσω τις ειδήσεις στο Reuters πρώτα...

Υ.Γ.2: Διαβάστε κι αυτό. Δεν βλάπτει...
.
.
.
.
.
.

- Apos: Ορίστε. Χρόνια Πολλά!

- Spy: ΜΑΜΑ!!!

Τί είναι αυτό;;;



- Apos: Το δώρο σου...

- Spy: ΠΟΙΟ δώρο μου;;;

- Apos: Για τα γεννέθλιά σου! Σήμερα δεν είναι;

- Spy: Ναι, αλλά... ε... γκλγκλ... δε...

- Apos: Έλα τώρα άσε τις ντροπές! Σαρανταδύο χρονών άντρας! Μην κάνεις σα μικρό παιδί... Πες μου σ’ αρέσει;

- Spy: ΟΧΙ!!!

- Apos: Μα γιατί; Δεν έχει αρκετό glitter μήπως;

- Spy: Ααααααρρργγγγκκκκ....!!!!!!

- Apos: Τι έπαθες μανίτσα μου; Γιατί κάνεις έτσι; Δεν είναι ωραίο χρώμα μήπως; Δεν σου αρέσει το glitter; Δεν χωράς επάνω; Έχω κάρτα αλλαγής άμα θες.

- Spy: Θα σε καρυδώσω ρεεεε!!!

- Apos: Μα γιατί ρε πουλάκι μου; Αυτό δεν ζήτησες;

- Spy: ΟΧΙ!

- Apos: Πως όχι; Αφού εδώ κι έναν μήνα μας έχει ζαλίσει τον έρωτα πως στα γεννέθλιά σου θες ένα WC

- Spy: IWC ρε χιουμορίστα της κακιάς ώρας!

IWC! Ρολόι είναι αυτό, όχι λουτροκαμπινές!


- Apos: Καλά ντε. Μη βαράς. Μαζεύεις και τα υπόλοιπα WC που σου πήραν τα άλλα παιδάκια, τα πουλάς στο Μοναστηράκι, και παίρνεις αυτό που θέλεις. Μη μου συγχίζεσαι...




- Spy: Θα λιποθυμήσω...

- Apos: Όχι βρε κουτό. Μην κάνεις έτσι. Τι φίλοι είμαστε; Σ’ αγαπάμε, γι’ αυτό στα πήραμε.
Άντε, Χρόνια Πολλά και του χρόνου τριπλός!

- Spy: ΖΝΤΟΥΠ...
.
.
.
.

.
.



αγαπημενο μου αναγνωστικο κοινο ελειψα για μερικες ημερες καθως τριγυρνουσα δεξια κι αριστερα δινοντας διαλεξεις περι της ματαιοτητας της χρησης glitter κατα την περιοδο των χριστουγεννων προσπαθουσα να πεισω τον κοσμο πως το glitter είναι εξισου αχρηστο στοιχειο στην προσπαθεια να αισθανθουμε πως ηρθαν τα χριστουγεννα οσο και τα εκατονταδες χιλιομετρα φωτοσωληνα που απλωνουμε αδιστακτα στα μπαλκονια και ακομα χειροτερα οσο οι ταλαιπωρημενοι αγιοβασιληδες που καρκινοβατουν ξεφουσκωτοι σε παραμελημενα μπαλκονια προσπαθουσα να πεισω το κοινο μου που ομολογουμενως με ακουγε εκστασιασμενο αλλοτε κρατωντας στα χερια ντοματες και αλλοτε κραδαινοντας οτι βαρυ εβρισκε προχειρο μπροστα του πως ακομα και τα παιδια μας δεν εχουν αναγκη απο τετοια βαρβαροτητα προς την κοινη μας αισθητικη και πως υπαρχουν πολλοι διακριτικοτεροι τροποι να τα κανουμε να χαρουν και να νιωσουν το πνευμα το γιορτων απο τα να επιδιδομαστε σε ανεξελεγκτους αγωνες δρομου με επαθλο τη μουντζα για το χειροτερα διακοσμημενο μπαλκονι κατι δεν πηγαινε καλα ομως κανεις δεν φαινοταν να με καταλαβαινει αρχισα τοτε να χρησιμοποιω και οπτικοακουστικο υλικο φωτογραφιες απο μπαλκονια που αφησαν ιστορια εκπομπες τηλεορασης γραμμενες σε ντι βι ντι με καθε λογης συμβουλες απο τροφαντες κυριες που σκαρωναν στολιδια και πλουμιδια στα διαλλειματα της παρασκευης ενος κεικ ακομα και ηχητικα ντοκουμεντα με μπαντες καθε πιθανης προελευσης απο χωρες που αναθεμα με κι αν γιορταζουν τα χριστουγεννα μιας και το το θρησκευμα τους δεν ειναι ο χριστιανισμος να εκτελουν κανονικα σε οτι παραλλαγη δεν θα μπορουσε να φανταστει ακομα και ο πιο αρρωστημενος εγκεφαλος τραγουδια που μονο με το πνευμα των εορτων δεν ταιριαζουν παρ ολα αυτα κανεις δεν φαινοταν να με καταλαβαινει κι εφευγα απο καθε συγκεντρωση φανερα απογοητευμενος που δεν ειχα αποτελεσμα μια μερα συνατηθηκα με εναν φιλο ψυχολογο που του εξεθεσα το προβλημα μου και χωρις πολλες περιστροφες μου ειπε πως επρεπε να αλλαξω ριζικα τον τροπο εκθεσης των λεγομενων μου δηλαδη τι εννοεις τον ρωτησα προσπαθωντας να καταλαβω τι στο διαολο εννοουσε η στιξη σου μικρε μου ειπε με υφος χιλιων καρδιναλλιων τι η στιξη μου ξαναρωτησα εξαφανιστηκε μου λεει τι λες μωρε μαλακα προσπαθησα να υπερασπιστω τον εαυτο μου αγριευτηκε μου εχωσε ενα χαστουκι αξιοπροσεκτο και ξαναειπε με στομφο δεν λεγεται οικονομια αυτο που κανεις δεν θα κερδισεις περισσοτερα η στιξη σου ειναι απαραιτητη μα για ποια στιξη μιλας ρε φιλε εκανα πως δεν καταλαβα για τα σημεια στιξης που τοσο επιμελως εξαφανισες απο το λογο σου πιστευοντας πως θα γλιτωσεις χρονο η κι εγω δεν ξερω τι δεν γινεται να σε καταλαβει κανεις χωρις αυτα διαφωνησαμε εγω πιστευα πως μια χαρα καταλαβαινει ο κοσμος στο κατω κατω τοσοι και τοσοι bloggers γραφουν χωρις αυτα κι εγω συνεχιζω να τους διαβαζω ε εισαι εντελως μαλακας αποκριθηκε νευριασμενος κι εξαφανιστηκε μεμιας απο το ντιβανι της υπερρεαλιστικης αυτης συνεδριας αφηνοντας με να αναρωτιεμαι αν εχω δικιο γιαυτο σας γραφω φιλοι μου ελπιζωντας στην πολυτιμη αρωγη σας εγω δεν ειμαι μοναχοφαης θα σας τα δωσω και τα σημεια στιξης αλλα πειτε μου σας παρακαλω μια χαρα δεν καταλαβαινομαστε κατι ψωροτελειες και κατι χαζοκοματα μας μαραναν

να παρτε και μερικα σημεια να τα βαλετε οπου νομιζετε εσεις πως ταιριαζουν κι αν τα θεωρειτε εντελως αχρηστα πειτε μου γιατι το glitter να ειναι χρησιμοτερο μπας και η αποτυχια των διαλεξεων οφειλοταν τελικα στο θεμα μου και οχι στη γραμματικη υποστηριξη

, ΄ ; . ! , : ¨ ) . ; , , ! ( . & « , : «» . ΄ , ; . ?
.
.
.
.
.
.
.




Έκω μεβάλω φρόφλημα.

Κρωθτούσα κάτυ βανεικά θε αίναν στοκογλύφω, κε βεν είχα μύα.

Φτες λειπών μου έπτειλαι αίναν φουθκοδώ, ω ωφοίοθ νου έσπαχε τα βάφτυλα.

Ώλα. Κε τα 11.

Αφό δόδε κάμο βυμέχυα ορφογλατικά λάφη.
(γαπώ δο ζέλατώ μου μαίσα...)
.

.
.
.
.
.



Mια φορά, έκλεισα τα μάτια μου, και μέτρησα από μέσα μου δυο ολόκληρες εβδομάδες, αλλά είχε περάσει μόνο ένα απόγευμα Κυριακής.
Οπότε αποφάσισα να γυρίσω τα ρολόγια και τα ημερολόγια δυο εβδομάδες (παρά ένα απόγευμα) μπροστά, για να μην πάει χαμένος όλος αυτός ο χρόνος που ξόδεψα.

Την άλλη μέρα διαπίστωσα πως ήμουν άνεργος, καθώς σε μια κρίση βαρεμάρας τρεις μέρες μετά, είχα παραιτηθεί από τη δουλειά μου.

Έτσι, έντρομος τα ξανάβαλα όλα στη θέση τους, ώστε να προλάβω να αλλάξω την απόφασή μου, καθώς δεν είχα άλλο εισόδημα, και δεν μ' έπαιρνε για ηρωϊκές ειρωνίες...
.
.


*Βασισμένο σε ένα σχετικό ποστ της deadend mind.
.
.
.
.



Το blog μου δεν είναι CSI, ούτε NCIS, ούτε ALIAS.
Δεν είναι Prison Break, Lost ή Heroes.
Ξερνάει στην ιδέα και μόνο του Nip/Tuck, και του Sex & the City.
Δεν είναι 24 (αυτό νομίζω ανήκει σε τούτον), ούτε Law & Order.


Eίναι Grey’s Anatomy, αλλά δεν του αρέσει. Διότι είναι γλυκανάλατο, μία με απόλα (προσοχή: μία λέξη!), προβλέψιμους χαρακτήρες και ούτε μια ατάκα της προκοπής για να θυμάσαι. Είναι όμως ακόμα γκρί (κι ας φαίνεται μαύρο), και αποπειράται μια ανατομία στην ψυχοσύνθεση του γράφοντος.



Το παλεύει όμως.




Και όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει HOUSE.

Μάλιστα! Αυτό!
Ότι κοντινότερο κατάφερε να εφεύρει η παγκόσμια τηλεοπτική παραγωγή, σ’ αυτό που θα ‘θελε είναι στην πραγματικότητα το ταπεινό ετούτο βλογ.

Και ο συγγραφέας του, ο οποίος μια ταύτιση την έχει πάθει εδώ που τα λέμε, με τον Dr. Gregory House (Hugh Laurie), θα ‘θελε πολύ να ενσαρκώνεται απ’ αυτόν τον σατανικά πανούργο, εκνευριστικά ξερόλα, γοητευτικά μισάνθρωπο, μηδενιστή, είρωνα, γκρινιάρη, ανασφαλή, δολοπλόκο και εφευρετικό γιατρό, που δεν διστάζει να τσαλακώσει κι άλλο την ήδη σακατεμένη προσωπικότητά του, χάριν της αναγνώρισης της τιτάνιας μεγαλοφυϊας του...



Στην χειρότερη, αν δεν τα καταφέρει,
θα καταλήξει “Μαύρα Μεσάνυχτα”.
.
.
.
.
.
.

My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy