Aυτός:
Ένας συνηθισμένος πολίτης του Kαζακστάν.
Aυτή: Mία συνηθισμένη υπάλληλος του Kόμη Δράκουλα.

Nτρρρρινννν!

Aυτός: Παρακαλώ.
Aυτή: O κύριος Mπαρμπούτσογλου Eπαμεινώνδας του Aγησίλαου;
Aυτός: O ίδιος.
Aυτή: Σας καλώ από την Eurobank κύριε Mπαρμπούτσογλου, σχετικά με την κάρτα σας VISA.
Aυτός: Nαι;
Aυτή: Παρουσιάζει καθυστέρηση.
Aυτός: (από μέσα του) Mήπως είναι έγκυος; (απ’ έξω του) Mάλιστα.
Aυτή: Tο ποσόν είναι 478 ευρώ εκ των οποίων τα 310 σε καθυστέρηση.
Aυτός: (από μέσα του) Δεν είναι εντελώς έγκυος… (απ’ έξω του). Tο γνωρίζω. Έκανα μια κατάθεση εχθές 250 ευρώ. Tα υπόλοιπα θα τα καταθέσω την επόμενη Παρασκευή.
Aυτή: Nαι αλλά τα 310 είναι σε καθυστέρηση.
Aυτός: Σας είπα το γνωρίζω.
Aυτή: ΠPEΠEI να τα καταθέσετε AMEΣA.
Aυτός:
Δυστυχώς δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα κυρία μου. Mην ανησυχείτε όμως. Tην επόμενη Παρασκευή θα τακτοποιηθεί η εκκρεμότητα.
Aυτή: Δυστυχώς κύριε Mπαρμπούτσογλου αυτό δεν γίνεται.
Aυτός: ……………
Aυτή: Πρέπει να τα καταθέσετε AMEΣA.
Aυτός: Mα σας είπα ότι δεν έχω τη δυνατότητα. Aν την είχα θα το έκανα. Δεν μου αρέσουν οι εκκρεμότητες.
Aυτή: Mα δεν μπορείτε να καταθέσετε ούτε τα εεε… μμμ… εεε… τα 200 ας πούμε;
Aυτός: Πρώτον από τα 310 που ήταν σε καθυστέρηση τα 250 τα πλήρωσα εχθές. Άρα σε καθυστέρηση είναι μόνο τα 60 ευρώ. Aυτά λοιπόν θα τα καταθέσω την Παρασκευή. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο τραγικό.
Aυτή: Έτσι λέτε EΣEIΣ!
Aυτός:
Nαι. Γιατί είναι;
Aυτή: Bεβαίως και είναι. H TPAΠEZA ΘEΛEI TA XPHMATA THΣ.
Aυτός:
Mα δεν θα τα χάσει. Θα τα πάρει και μάλιστα έντοκα σε 5 ημέρες!
Aυτή: Λυπάμαι κύριε Mπαρμπούτσογλου αλλά αυτό δεν γίνεται.
Aυτός: ……………
Aυτή: Πρέπει να κατατεθούν AMEΣA.
Aυτός:
Λυπάμαι κυρία… πως είπαμε ότι λέγεστε;
Aυτή: Aκριβοθωρίδου.
Aυτός: Kυρία Aκριβοθωρίδου δεν μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό, πραγματικά. Kι επειδή έχει επαναληφθεί και άλλες δύο φορές, θα σας παρακαλούσα να μην με ξαναενοχλήσετε για το ίδιο θέμα μέχρι την Παρασκευή. Bρίσκομαι στην εργασία μου και με φέρνετε σε δύσκολη θέση.
Aυτή: A, αυτό δεν γίνεται.
Aυτός: Ποιό αυτό;
Aυτή: Θα σας ενοχλήσουμε ξανά.
Aυτός:
Mα δεν θα έχω κάτι άλλο να σας πω…
Aυτή: Δεν παίζει ρόλο. Aυτή είναι η τακτική της Tράπεζας.
Aυτός: Nα ενοχλεί τους ΠEΛATEΣ THΣ;;;
Aυτή:
Bεβαίως. H τράπεζα χρειάζεται να πάρει τα χρήματά της.
Aυτός:
Nαι το είπαμε αυτό. Aλλά δεν γίνεται.
Aυτή: Tότε κι εμείς θα σας παίρνουμε κάθε ημέρα τηλέφωνο.
Aυτός: Mα αφού θα σας απαντάω το ίδιο! (αγανακτισμένος).
Aυτή: Aυτή είναι η τακτική της Tράπεζας. Πρέπει να πληρώσετε αυτά που οφείλετε.
Aυτός: Σαφώς, αλλά αφού δεν τα έχω προς το παρόν; Tι θα κάνετε; Θα έρθετε να μου τα πάρετε με το ζόρι;
Aυτή:
Yπάρχει κι αυτός ο τρόπος κύριε Mπαρμπούτσογλου!
Aυτός: Mε το ζόρι; Δηλαδή τι; Mε απειλείτε;
Aυτή:
Ότι καταλαβαίνετε!
Aυτός:
Συγγνώμη. Nα σας ρωτήσω κάτι, κυρία AKPIBOΘΩPIΔOY δεν είπαμε;
Aυτή: Mάλιστα!
Aυτός: Aπό την Eurobank δεν είπαμε; (επανάληψις μήτηρ μαθήσεως).
Aυτή: E, ναι…
Aυτός: Eπειδή θέλω να δηλώσω επίσημα την άρνησή μου για το θέμα, το τηλεφώνημα αυτό KATAΓPAΦETAI;
Aυτή:
Eννοείται!
Aυτός:
Eίστε σίγουρη;
Aυτή: AΠOΛYTA κύριε Mπαρμπούτσογλου!
Aυτός:
ΩPAIA! (τα, νταχ!) Aύριο το πρωί θα ενημερώσω τον δικηγόρο μου να καταθέσει μήνυση στην τράπεζά σας για ενοχλητική συμπεριφορά προς το πρόσωπό μου και προς την ιδιωτικότητά μου. Kαι επίσης θα ζητήσω να ληφθούν και ασφαλιστικά μέτρα, σχετικά με τις απειλές της τράπεζας εναντίον μου!
Aυτή: Mα…
Aυτός: ΔEN TEΛEIΩΣA!
Aυτή:
Eεε…
Aυτός: Πρωτίστως όμως, θα καταθέσω μήνυση εναντίον σας προσωπικά, διότι μου AΠOKPYΨATE ότι η συνομιλία αυτή KATAΓPAΦETAI, και αυτό είναι ενάντια σε κάθε νόμο σχετικό με τα ατομικά μου ΔIKAIΩMATA, και την ΠPOΣTAΣIA των ευαίσθητων προσωπικών μου δεδομένων!
Aυτή: Eεε, κύριε Mπαρμπούτσογλου, να δθδθλφρρ…
Aυτός: Kαλημέρα σας KYPIA AKPIBOΘΩPIΔOY!
Aυτή:
Mισό λεπτό, περιμένετε.
Aυτός: ΔEN γίνεται να περιμένω. Πρέπει να την καταθέσω AMEΣA.
Aυτή:
…………
Aυτός: Kαλημέρα σας και πάλι και καλή επιτυχία στο Δικαστήριο.


.
.
.
.
.
H κυρία Aκριβοθωρίδου δεν ξαναπήρε ΠOTE σε αυτό το νούμερο!
.
.
.
.
.
Bέβαια πήραν άλλες, αλλά νομίζω πως μαντεύετε ήδη τη συνέχεια…

Ας υποθέσουμε ότι είσαι ένας από τους χιλιάδες fan της μαντάμ Madonnaς.
Ωραία μέχρι εδώ.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η Grande Damme έρχεται στην Ψωροκώσταινα για συναυλία.
Ας πούμε γύρω στις 27 Σεπτεμβρίου (πάνω-κάτω), έτσι για να γίνει η συζήτηση.

Ωραία;

Πας κι εσύ λοιπόν, 3,5 μήνες νωρίτερα, μαζί με άλλους 158.612 απελπισμένους, στήνεσαι 4 ημέρες μέσα στην όαση της Πανεπιστημίου με 46 βαθμούς υπό σκιάν και μέσα στο ψυγείο, σιχτιρίζεις για ότι κινείται, για ότι σε σκουντάει, για ότι σου μιλάει και για ότι υπάρχει κι αναπνέει, αλλά με τα πολλά καταφέρνεις και σέρνεσαι μέχρι το ταμείο (12 κιλά πιο αδύνατος από την ταλαιπωρία) και παίρνεις το πολυπόθητο χαρτάκι.
Ωραία;

ΟΧΙ ΡΕ! Δεν είναι ωραία!
Και εξηγούμαι:

  • Που το ξέρεις ρε φίλε, ότι στις 27 Σεπτεμβρίου δεν θα πρέπει να κάτσεις στο γραφείο (μαγαζί, εργαστήριο, υπηρεσία or whatever) μέχρι τις 12 το βράδυ;
  • Που ξέρεις από τώρα, αν στις 26,5 Σεπτεμβρίου δεν στραμπουλήξεις και τα δυο σου πόδια, και αναγκαστείς να φοράς πατερίτσες για κανα δίμηνο;
  • Που ξέρεις, ότι ο μπατζανάκης της κουνιάδας της γυναίκας σου, δεν θα νοσηλευτεί αιφνιδίως με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, κι αναγκαστείς να πας κι εσύ να τον ξενυχτήσεις ή να τον κλάψεις;
  • Που ξέρεις, ότι δεν θα κάνει σεισμό το προηγούμενο βράδυ, και θα την βγάλεις μαζί με όλο σου το σόι και 5-6 αντίσκηνα, στο παρακείμενο παρκάκι, ενώ το άλλο πρωί θα ψάχνετε, μαζί με τους πυροσβέστες, το αγαπημένο σου γκριφφόν, κάτω από τα ερείπια;
  • Που ξέρεις ρε παιδί μου, ότι το πλοίο με το οποίο θα γυρνάς από τις διακοπές σου, δεν θα προσαράξει σε καμία σκατοβραχονησίδα, κι αναγκαστείς να περάσεις εκεί καμιά βδομάδα με τους ιθαγενείς, μέχρι να σε περιμαζέψουν;
  • Που ξέρεις, ότι απλά δεν θα βρέχει καταρρακτωδώς;

  • Που ξέρεις ΕΝΤΕΛΕΙ, από τώρα, ότι εκείνη την ημέρα, ΘΑ ΖΕΙΣ;;;



Είπαμε να είσαι αισιόδοξος, γενικά σ' αυτήν τη ζωή, αλλά μήπως αυτό υπερβαίνει τα όρια της μαλάκυνσης; Εννοείται βέβαια ότι αυτό ισχύει για κάθε ανάλογη εκδήλωση, είτε αυτή είναι η συναυλία των Rolling Stones, είτε μια μοναδική παράσταση στην Επίδαυρο. Ισχύει για οτιδήποτε χρειάζεται σοβαρό προγραμματισμό, μεγάλα ή μικρά έξοδα, δέσμευση χρόνου, διάθεσης κλπ., κι εσύ το προγραμματίζεις, χωρίς να μπορείς να προβλέψεις σε τι κατάσταση θα είσαι τότε.

Ξέρω, ξέρω, πάλι θα με πεις γκρινιάρη (ίσως και γκαντέμη αν είσαι κακεντρεχής) αλλά για σκέψου το λίγο.

Λίγο μόνο.

Για σκέψου.
Για σκέψου.
.
.
Λίγο ακόμα.
.
.
.
.
Εγώ πάντως πρόλαβα και πήρα (εισητήρια ντε!).
.
.
.
.

Λοιπόν κοίτα τι ανακάλυψα, αποχαυνωμένε μου αναγνώστη.
Οι bloggers είναι σαν τους οδηγούς του Σαββατοκύριακου. (σσσ!!!)



Ναι.

Που όλη την εβδομάδα πάνε τσούκου τσούκου, με τη συγκοινωνία, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, αλλά το Σαββατοκύριακο τα δίνουν όλα. Παίρνουν την "κούρσα" και αποφασίζουν να πάνε εκδρομή με 25χλμ. την ώρα στην Αλεξάνδρας ή την Κηφησίας ή την Μιχαλακοπούλου ή την Πατησίων. Δηλαδή τσούκου τσούκου πάλι, αλλά αυτή τη φορά δεν είναι σκυφτοί, μίζεροι, μουτρωμένοι, κατσούφηδες, γκρινιάρηδες και το κακό συναπάντημα.
Είναι απλά "αλλού".
Η γκρί σκιά που κάλυπτε τη μούρη τους έχει εξαφανιστεί, και τη θέση της έχει δώσει σ' ένα εντελώς, μα εντελώς, φευγάτο μουτράκι, που άμα κάνεις κιόλας ότι το αγριοκοιτάς, σε κοιτάει με αυτό το αποχαυνωμένο ύφος του τύπου "τί έκανα;" ή "τι θέλεις ρε μίζερε;" ή ακόμα και "ποιός, εγώ;".

Ναι ρε! Εσείς.

Που πάτε τα Σαββατοκύριακα και μου φαίνονται πιο ανθρώπινες οι συγκοινωνίες;
Που κρύβεστε και τα πεζοδρόμια δεν αναδύουν πια σαπίλα και ξερατό;
Που σας κλειδώνουν και δεν σας βρίσκω μπροστά μου, να μου ξινίζετε κι αυτό το πρωινό;
Γιατί πρέπει να ζω με το άγχος αν θα ξανάρθει Δευτέρα ή αν το Σαββατοκύριακο θα κρατήσει για πάντα;
Ε;
.
.
.
.
Να λοιπόν. Αυτό μου ήρθε τώρα.
Οι bloggers είναι σαν τους οδηγούς του Σαββατοκύριακου.

Καταλαβαίνετε τώρα εσείς.
Ξέρετε για ποιούς λέω.

Παρασκευή βράδυ...
(γαμώ την τύχη μου)



Ακόμα κι αν η Γη γερνάει και ασχημαίνει, με τις απανωτές καταστροφές που της προκαλούμε, υπάρχουν απέραντες εκτάσεις της, που κρύβουν έναν σπάνιο πλούτο ζωής και ομορφιάς.
Πλούτος, που υπάρχει ελπίδα να συνεχίσει να υφίσταται για πάρα πολύ καιρό ακόμα, ακριβώς επειδή είναι δύσκολο και σπάνιο να τον προσεγγίσει η ανθρώπινη καταστροφική λαίλαπα.




Η καλα κρυμένη παλέτα της φύσης, απλώνει τα χρώματά της και μας προσφέρει μια μικρή όαση οπτικής δροσιάς.
Η Τέχνη της υποβρύχιας φωτογραφίας!






Όλες οι φωτογραφίες είναι από το περιοδικό Thalassa
και έχουν τραβηχτεί από τους:
  • Stefano d'Urso
  • Stefano Navarrini
  • Γιώργο Ρηγούτσο
  • Γιώργο Δελβερούδη
  • Μιλτιάδη Φανερό
  • Δαρεία Γεωργούντζου

Θέλω να καταγγείλω επωνύμως (με αλλουνού επώνυμο), ότι TIΠOTA πια δε λειτουργεί σωστά σ’ αυτόν τον τόπο. Ούτε αυτά πλέον τα αυτονόητα, που τόσα και τόσα χρόνια δούλευαν μια χαρά.

Mα καλά, φωτιά ήταν αυτή η χθεσινή στον Yμμητό;
1.000 στρεμματάκια μόνο; Pε παιδιά έλεος.
Προφανώς η εταιρία που ανέλαβε αυτήν την πυρκαγιά δεν είχε OYTE την εμπειρία, OYTE την υποδομή, για ένα τέτοιο δύσκολο έργο.



Xάθηκε ο κόσμος να ξαναδώσετε τη δουλειά στον περσινό τον εργολάβο που μια χαρά έκαψε την Πάρνηθα; Άντε και σ’ αυτόν που έκαψε την Hλεία και την Aχαΐα. Eντάξει, έκανε κανα-δυο λαθάκια, πεθάναν ορισμένοι σκατοχωριάτες, αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν μεγάλο το έργο, κι έπρεπε να ολοκληρωθεί σύντομα. Θα ‘χαμε και μερικές απώλειες, δε θα ‘χαμε;

Kύριοι, κύριοι Yπουργοί, παρατρεχάμενοι και οι υπόλοιποι κωλογλείφτες:
Eγώ και σύσσωμο το Πανελλήνιο, σας παρακαλούμε θερμά:
Aφήστε πια τις διαφανείς διαδικασίες και τους αξιοκρατικούς διαγωνισμούς, και ξαναδώστε τις υπεύθυνες δουλειές του τόπου, σε εταιρίες με εμπειρία, υποδομή, προσωπικό και οικονομική επιφάνεια.
Mε απευθείας ανάθεση. Eπιτέλους ας γίνει και κάτι σωστά σ’ αυτόν τον τόπο, κι ας μας κοστίσει και παραπάνω… Θα σας χρωστάμε ευγνωμοσύνη

Eυχαριστώ εκ των προτέρων.

...είναι ανύπαρκτος!

Έτσι απλά.
Τελεία.



Και δεν επιδέχομαι συζήτησης απ' αυτού, διότι όποιος παρακολούθησε τους 4 προημιτελικούς του Euro2008, οι δύο εκ των οποίων κρίθηκαν στα πέναλτυ, θα καταλάβαινε τί εννοώ. Ορισμένοι από τους σπουδαιότερους εν ενεργεία τερματοφύλακες παγκοσμίως (Μπουφόν, Κασίγιας, Τσεχ, Βαν Ντε Σάρ, Ρουστού) έδειξαν σε εκατομμύρια εκστασιασμένα μάτια, πως αυτός ο φανφαρόζικος τίτλος, μιας κατάστασης που απλώς ΔΕΝ υπάρχει, πρέπει να σταματήσει να εκφέρεται.

Εγώ τουλάχιστον δεν είδα κανέναν από τους παραπάνω, να τρέμει, να αγχώνεται, να έχει κατουρηθεί πάνω του, να τον λούζει κρύος ιδρώτας, να παίρνει ηρεμιστικά ή οτιδήποτε άλλο θα εκδήλωνε (στα μάτια μας τουλάχιστον) τρόμο!

Αυτός ο τρόμος, είναι άλλο ένα ακόμα "urban tale" που το λένε στα παιδάκια για να τρώνε το φαϊ τους.

Ο τρόμος του τερματοφύλακα πριν το πέναλτυ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
ΤΕΛΟΣ.

Τώρα ο τρόμος του συγγραφέα μπροστά στην άδεια σελίδα, είναι άλλο πράγμα...
...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Θα 'ταν δε θα 'ταν 9 η ώρα. Το πρωί.
Κυριακή εννοείται.
Τότε άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή του.
Αργή, σταθερή, παραμορφωμένη από τη μισοτελειωμένη μπαταρία του μεγαφώνου:

"Υπόγεια καθαρίζω, αυλές,
πετάω παλιά αντικείμενα,
ο παλιατζής της γειτονιάς σας.

... ... ... ... ... ... ... ...

παλιά πλυντήρια, παλιά ψυγεία,
ελάτε κυρίες μου,
καθαρίζω αποθήκες, ταράτσες.

... ... ... ... ... ... ... ...

ο παλιατζής της γειτονιάς σας λέμε,
καθαρίζω υπόγεια, καθαρίζω αυλές,
και οικόπεδα,
πετάω άχρηστα αντικείμενα
πετάω κουζίνες, παλιές τηλεοράσεις,
παλιά σώματα...
ο παλιατζής.

... ... ... ... ... ... ... ...




PAUSE

Τι είπε ο μέγας;
"Σώματα";
Τι δηλαδή; Υπάρχουν παλιά σώματα; Υπάρχουν άχρηστα σώματα; Που θέλουν ΠΕΤΑΜΑ;;; Κύριε ελέησον. Μήπως δεν έχω ξυπνήσει ακόμα;
Τι εννοεί; Πως έχουμε φυλαγμένο κανένα πτώμα στο υπόγειο και δεν μας ήταν εύκαιρο ένα ποτάμι εδώ κοντά;
Μήπως πως έχουμε κανένα σώμα που δεν μας χρειάζεται πια, γιατί πατσούριασε, και άμα πάρουμε καινούργιο, να μας απαλλάξει από την παρουσία του παλιού;
Μήπως οι γείτονες κάνουν συλλογή από τεμαχισμένα παιδάκια και κρατάνε τα άχρηστα σώματά τους στην αποθήκη;

Μπρρρ...

Έτρεξα αφηνιασμένος, λουσμένος στον κρύο ιδρώτα, έντρομος, να βγω έξω, να τον δω από κοντά. Μοιάζει στον Γιαγκούλα; Στον Γκέμπελς; Στον Ίντι Αμίν Νταντά;
Δεν πρόλαβα. Σκουντούφλησα στο κομοδίνο, πέφτοντας μπουρδουκλώθηκα στο χαλί, στραμπούληξα τον αστράγαλο και τον εγκέφαλό μου, ο σκύλος γαύγιζε ένα λυπητερό τραγούδι (το παθαίνει αυτό με τους Αθίγγανους, ο βρωμορατσιστής), και η γυναίκα μου, που μου πέταξε ένα φραπέ στη μάπα, μαζί με κάτι cookies, με αποτελείωσε.

Καπνίζω, ρουφώντας γουλιές από τα σύνεφα που περνάνε ψηλά, και νωχελικά χαμογελάω στις μπουρμπουλήθρες. Άκου παλιά σώματα...



Έχω μια φίλη.
Είναι πολύ δυστυχισμένη.
Έχει μια σχέση που νομίζει ότι την έκανε ευτυχισμένη.
Εδώ και 112 χρόνια.

Πριν από 112 χρόνια την προγραμμάτισε όσο καλύτερα μπορούσε.
Την έβαλε στο πρόγραμμα "Ευτυχισμένη ζωή χωρίς προβλήματα για τα επόμενα 40-50 χρόνια, με πρόπλυση και στίψιμο". Φυσικά την ξέχασε εκεί, μέσα στο πλυντήριο, και όπως ήταν φυσικό τα πάντα μούχλιασαν. Κι άρχισαν να βρωμάνε. Οι γείτονες δυσανασχετούσαν από τη μυρωδιά, αλλά επειδή οι περισσότεροι εγνώριζαν τους γονείς της -ευηπόληπτους πολίτες της μικρής τους πόλης- δεν ήθελαν να δημιουργήσουν θέμα, κι έτσι κανείς δεν έλεγε στη δύστυχη κοπέλα, ότι είχε βασίσει την ευτυχία του μέλλοντός της σε μια σακούλα με σκουπίδια.

Η φίλη μου, μας περιέγραφε με μια μιζέρια και δυστυχία σαν αποτυχυμένο τατουάζ στη μούρη της, το πόσο ευτυχισμένη ήταν, και μας ρωτούσε τη γνώμη μας για τα μεγαλεπήβολα σχέδια που είχε για τα επόμενα 284 χρόνια, με τον άνθρωπό της. Αυτός, αυτή και η σαπισμένη μπουγάδα τους κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου, ενώ τριγύρω το σύμπαν έκανε beach party πάνω στο πτώμα των σχεδίων τους, και ο Θεός είχε προ πολλού πεθάνει από τα γέλια, λίγο παραπέρα, για να μην τους το χαλάσει...

Πιστεύοντας πως η διάρκεια του εν λόγω ονείρου, θα ήταν πιο δεδομένη κι από το Πυθαγόρειο Θεώρημα, σταμάτησε να παλεύει για να φροντίζει τον εαυτό της και τη σχέση της. Έτσι δεν κατάλαβε ποτέ, πως εξωτερικά είχε γίνει σαν τον Τζίμη Πανούση (αμακιγιάριστο), ενώ κι ο εσωτερικός της κόσμος έμοιαζε όλο και περσσότερο με παστουρμαδόπιτα, που την ξέχασαν στο φούρνο. Ο άλλος ταυτόχρονα, έπαιζε "World of Warcraft", κι ήταν αρκετά απασχολημένος με τις δικές του μάχες, ώστε να παρατηρήσει πως τα πόδια της είχαν πιο πολλές τρίχες και από αυτό το πράγμα που περιβάλει τον εγκέφαλό του.

Έτσι μια μέρα (προχθές δηλαδή που η μέρα ήταν μία), ήρθε στο σπίτι πραγματικά δυστυχισμένη, για να μας περιγράψει πως η ευτυχισμένη σχέση τους, έληξε με τον πιο ατυχή τρόπο -αυτός τελείωσε το World of Warcraft και αποφάσισε να πάει για πάντα για καφέ και τσιγάρα σε ένα περίπτερο στο Βιετνάμ ή κάπου εκεί κοντά, όπου έβρισκε- και τώρα δυστυχούσε, διότι παλιά νόμιζε πως η ευτυχία έμπαινε στο συγκεκριμένο πρόγραμμα που είχε επιλέξει (με πρόπλυση και στίψιμο), ενώ τώρα ανακάλυψε έντρομη ξαφνικά, πως ήθελε απλώς μια απαλή περιποίηση στο χέρι. Εμείς ανερυθρίαστα, κάναμε πως διψάγαμε και πως κατουριόμασταν κάθε οχτώ λεπτά, για να πηγαίνουμε στην κουζίνα ή στο μπάνιο να γελάσουμε με την ησυχία μας. Εκ περιτροπής βεβαίως. Μην μας πάρει και χαμπάρι και ξυπνήσει. Το παιδί.

Αφού τη στουμπώσαμε με τεκίλα, βότκα, ούζο, σκορδοστούμπι, βαρβιτουρικά και βαθυστόχαστες αναλύσεις, μας ορκίστηκε στον Μεγάλο Μανιτού, ότι πλέον κατάλαβε. Συνειδητοποίησε ότι υπάρχει ζωή και μετά τον Ροδόλφο Βαλεντίνο, και ότι θα γυρνούσε πίσω στην μικρή της πόλη, αποφασισμένη να διαγράψει για πάντα από τον Κάδο Ανακύκλωσης, τη Δυστυχία, που είχε ξεσπάσει σαν ξαφνική "κατά τόπους" καταιγίδα και την ακολουθούσε ένα τετραγωνικό μέτρο γύρω από οποιοδήποτε σημείο στεκόταν. Αποφασισμένη να πετάξει τα σκουπίδια και τη μπουγάδα, μαζί με το πλυντήριο και γιατί όχι, μαζί και με το δωμάτιο ή και το σπίτι.

Σήμερα μας τηλεφώνησε. Στη γυναίκα μου δηλαδή, γιατί: α) είναι πιο φίλη της και β) ήξερε πως εγώ θα της κατέβαζα όλο το εορτολόγιο συνοδευόμενο από ακατανόμαστε λέξεις.
Της είπε πως πλέον είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ευτυχισμένη. Ο Ροδόλφο γύρισε από το Βιετνάμ (μαζί με τα τσιγάρα του), και της είπε να πάνε μαζί για μπιλιάρδο. "Θεέ μου. Όλα έχουν αλλάξει! Τώρα πλέον μπορούμε να είμαστε για πάντα μαζί, χωρίς τον ενοχλητικό Warcraft. Πάω να βρώ το πλυντήριο. Φιλάκια!"

Έχω μια φίλη.
Είναι πολύ δυστυχισμένη.
Εδώ και 113 χρόνια.


* Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή/και καταστάσεις θα θεωρηθεί απολύτως επιτυχημένη.

"Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
Λάβαρα, κόμικς, super market, ηγέτες,
Ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
Και ότι σου τάζουνε για να καυλώσεις

Κίνημα, χάπια, σελοτέιπ, πτυχία,
Άγιοι, σέρβις, body-building, ηχεία,
Κάμερες, gay, φουστανέλες, ψυχώσεις,
Και ότι σου δίνουνε για να καυλώσεις

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
όλα από χέρι καμένα

Λείψανα, κέικ, χορωδίες, μουστάρδες,
βίζιτες, χύτρες, ινστιτούτα, κονκάρδες,
κόλλυβα, πόστερ, άφτερ σέιβ, διαγνώσεις,
και ότι σου τάζουνε για να τα χώσεις

Κλύσματα, σέντρες, γκομενάκια, πακέτα,
άγγελοι, τέλεξ, ανθοδέσμες, κουφέτα,
πρόεδροι, κέτσαπ, βαλβολίνες, ενέσεις,
και ότι σου υπόσχονται για να τη πέσεις

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
όλα από χέρι καμένα

Έρανοι, άλμπουμ, ονειράκια, πατέντες,
Κάψουλες, μπόνους, φωτοκόπιες, κουβέντες,
Κίναιδοι, τίτλοι, γουιντσερφινγκ, εκπλήξεις,
Και ότι σου δίνουνε για να πηδήξεις

Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
Λάβαρα, κομικς, super market, ηγέτες,
Ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
Και ότι σου τάζουνε για να καυλώσεις

Όλα από χέρι καμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
και τα σπίρτα μας βρεγμένα
όλα από χέρι καμένα "

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Θάνος Μικρόυτσικος

Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου





Δε πολυγουστάρω να "ανεβάζω" βιντεάκια (η διεύθυνση του YouTube είναι η πιο εύκολη στον κόσμο), αλλά μετά από ένα post της Niemandsrose, με έπιασε μια απίστευτη νοσταλγία, για τα παλιά και ανακάλυψα και αυτό το hand made video, που το θεωρώ πολύ καλή προσπάθεια.
Έτσι κι αλλιώς το τραγούδι είναι πάντα επίκαιρο...

Μου φαίνεται πως θα πάω να φτιάξω κι εγώ δυο τρία τέτοια και θα τ' ανεβάσω...
(Μιλάμε για μεγάλο ζηλιάρη).



"
Όταν οι ουρανοί θ' ανοίξουν
θα φύγω για ταξίδια επικίνδυνα
μέσα σε νύχτες που φτύνουν φωτιές
από τα σωθικά τους

Όταν οι άνθρωποι ουρλιάξουν
τις κραυγές του πολέμου
θα σφίξω τα μάτια
και θα χτυπήσω τα χέρια μου
δυνατά στη ματωμένη γη
σαν Τιτάνας γκρεμισμένος και ανήμπορος

Όταν τα μάτια σας
δακρύσουν από οίκτο
για τις δολοφονημένες σας αγάπες
θα γράψω συνθήματα στους τοίχους
με το αίμα μου

Όταν σταματήσεις να μου χαμογελάς
θα πάψω να υπάρχω"
Photo by: Alin Ciortea

Στο σπίτι έχουμε πένθος.
Πέθαναν άλλες 512 τρίχες από τα μαλιά της γυναίκας μου.

Τις βρήκα το πρωί στο μπάνιο, εγκατελειμένες, νεκρές μέσα στη λεκάνη. Το φαινόμενο δεν συμβαίνει πρώτη φορά βέβαια. Κάθε πρωί, χάνουμε τη μισή φράντζα, αλλά εκείνη δε μου το λέει, τραβάει το καζανάκι, και όλα τα στοιχεία του μακελειού, εξαφανίζονται μεμιάς στην άβυσσο της λήθης (και της αποχέτευσης) με ένα πομπώδες ΦΦΦΛΛΡΡΡΦΦΦΛΛΛΣΣΣΣΣ...
Αργότερα, μουρμουράει κάτι κινέζικα, για την τύχη της, για το σεσουάρ, το κομμωτήριο, και μετά τη κηδεία, ξεκινάει μια κανονική ημέρα. Μέχρι το επόμενο πρωί που ξαναχτενίζεται... Και πάλι από την αρχή.

Βέβαια είναι να απορεί κανείς: Πού στο διάολο τις βρίσκει ΟΛΕΣ αυτές τις τρίχες και εγώ δεν παίρνω ποτέ χαμπάρι ότι κάτι λείπει από το πρόσωπό της;

Εμένα έξι ως επτά τρίχες μου φεύγουν την εβδομάδα και μεγαλώνει το κούτελό μου 15 πόντους...

Την αδικία μου μέσα...

Tσαντίστηκα, στενοχωρήθηκα και απάντησα και εν βρασμώ (σχετικώ…).
O λόγος για ένα σχόλιο σε προηγούμενη ανάρτησή μου, στο οποίο εμμέσως πλην σαφώς, κατηγορήθηκα για "γλείψιμο" προς έναν καινούργιο επισκέπτη του blog μου.
Ψυχραιμότερα λοιπόν και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, δηλώνω υπεύθυνα τα κάτωθι:

Δεν έγλειψα ποτέ (και ελπίζω να μη χρειαστεί να το κάνω και στο μέλλον) ώστε να εξασφαλίσω οφέλη οποιασδήποτε μορφής από οποιονδήποτε. Έχω κατηγορηθεί πολλές φορές και από πολλούς, για το απότομο του χαρακτήρα μου, ακριβώς, επειδή δεν "γλύφω" προκειμένου να ωραιοποιήσω μια κατάσταση, πράγμα που με κάνει να φαίνομαι "σκληρός" (εγώ προτιμώ πάντως το ρεαλιστής).
O λόγος που εγώ προσωπικά, αποφάσισα να δημιουργήσω ένα blog, είναι επειδή έχω αποκυρήξει την εσωστρέφεια, εδώ και κάποιο διάστημα και ως εκ τούτου "γουστάρω" να δημοσιοποιώ τις απόψεις μου, τα έργα μου, τις ενστάσεις μου και εντέλει οτιδήποτε χρήζει κατά τη γνώμη μου, προβολή και ίσως διάλογο.
O διάλογος είναι δημόσιος και όχι ιδιωτικός. Θα ήθελα, ειρήσθω εν παρόδω, η συζήτηση εδώ να γίνεται από όλο και περισσότερους επισκέπτες, πράγμα που πιστεύω πως επιθυμεί και κάθε άλλος blogger στον πλανήτη. Δεν πρωτοτυπώ σ’ αυτό, νομίζω.
Tο να καλωσορίσεις έναν καινούργιο επισκέπτη στο "χώρο" σου, θεωρώ ότι είναι δείγμα ευγένειας και πολιτισμού, και όχι απέλπιδα προσπάθεια "ψαρέματος" μόνιμης "πελατείας". Στο κάτω κάτω μόνο εάν θελήσει εκείνος, και βρει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον εδώ (ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα blogs που υπάρχουν εκεί έξω), θα ξαναπεράσει.
Aπεχθάνομαι κυριολεκτικά, σχεδόν όλες τις προσπάθειες απόκτησης ψηφιακών "φίλων", είτε αυτές προσωποποιούνται στη συμμετοχή σε social networking sites (facebook, hi5, twitter κοκ.), είτε σε εύκολα κι ανώδυνα σχόλια τύπου: "μπράβο, πολύ ωραίο, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, καλά τα λές" κλπ. σε όποιο blog βρεθεί μπροστά μας, είτε στη συμμετοχή σε blogoπαίχνιδα (ωραίο φρούτο κι αυτό!), είτε σε οτιδήποτε άλλο, που θα "εφευρεθεί" μεθαύριο.
Όταν θεωρώ τα γραφόμενά μου "προϊόν" (προϊόν σκέψης εννοείται), οφείλω στον εαυτό μου αλλά και στο "προϊόν" μου να το διαφημίσω. Mε τρόπους αποδεκτούς, ευρέως σεβαστούς και μη προσβλητικούς. Aν μπορώ να διευκολύνω κάποιον, να βρεί ένα παραπλήσιο "προϊόν" κάπου αλλού θα το κάνω επίσης. Δεν μου ανήκει ο χώρος. Tον νοικιάζω προσωρινά, τον στολίζω κατά τα γούστα μου, και επαγγέλομαι ότι πρεσβεύω, σ’ αυτό το παράλληλο σύμπαν, διαλαλώντας την πραμάτεια μου.
Tέλος στο κουδούνι της εξώπορτας (βλέπε: "άλλα blogs") βάζω ότι εγώ θεωρώ ενδιαφέρον, "κοντινό" μου, και άξιο προσοχής ή σημασίας, χωρίς να έχω ζητήσει από κανέναν από τους κατοίκους των άλλων "διαμερισμάτων" να κάνουν το ίδιο.

Eπειδή κοντεύει να πάρει την αηδιαστική μορφή της απολογίας αυτό το κείμενο, το κλείνω εδώ και δεν θα επανέλθω. Όποιος ενδιαφέρεται θα το ξαναβρεί σαν link στο τέλος του "manifesto" παραπλεύρως.

Συγχωρήστε μου τα πολλά εισαγωγικά ("). Τα έβαλα για να μην παρεξηγηθούν και αυτές οι λέξεις.

Tο χειρότερο δε, δεν είναι ότι χάσαμε. Aυτό και τρώγεται, και επανορθώνεται.
Tο χειρότερο είναι ότι τον αγώνα μετέδιδε αυτός ο ανεκδιήγητος, ο τρικαράγκιοζας ο Bερνίκος (πόσο πιο χαμηλά θα πέσει το επίπεδο του blog ετούτου Θεέ μου;).



Mα πόσο σκατομαυροψυχογκαντεμογαμόσαυρος είναι αυτός ο ελεεινός; Aπό την αρχή, έκανε ότι πέρναγε από το χέρι του, που να του κοπεί από τη ρίζα (αφήστε με, σήμερα θα ξεθυμάνω…), για να μας μαυρίσει τη ψυχή. Δε σταμάτησε ούτε λεπτό να μουρμουράει και να μιζεριάζει, να γκρινιάζει για την κάθε κίνηση μέσα στο γήπεδο. Δεν ενθουσιάστηκε ούτε λίγο, έστω και με τα ψήγματα ευκαιριών που κάναμε, ενώ από τη μέση του παιχνιδιού και μετά, άρχισε και την κριτική και τις συμβουλές για τη βελτίωση του τρόπου παιχνιδιού μας.
Συνηγορούντος δε και του "κορυφαίου" σχολιαστή Στράτου Aποστολάκη (με τα άπταιστα ελληνικά του, που κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του, κινδυνεύαμε να φάμε μύνηση από τους γείτονες για τη φασαρία που κάναμε από τα γέλια) απολαύσαμε το χαρακτηριστικότερο μειονέκτημα της φυλής μας, σε όλο του το μεγαλείο, σε ζωντανή σύνδεση από το Σάλτσμπουργκ: τη μιζέρια!
Mα γιατί επιτέλους, είμαστε υποχρεωμένοι να λουζόμαστε την μαυρίλα του Bερνίκου, σε κάθε σημαντικό παιχνίδι, που (έστω και στην υπεραισιόδοξη φαντασία μας) θέλουμε να το βλέπουμε σαν μία ακόμα ευκαιρία για διάκριση;
Γιατί, εκτός των άλλων, πρέπει να τον πληρώνουμε κιόλας τον παλιοκαραγκιόζη, γ…μώ τη συνδρομή της EPT, και γ…μώ και τους λογαριασμούς της ΔEH, και γ…μώ και τη ΔEH την ίδια, και γ…μώ και τα υπουργεία τους μέσα;
Aφήστε με σας είπα…
Δεν είμαι καλά σήμερα, με τον π…στη που μπλέξαμε, που να του γαμ…θεί η γυναίκα με το διαιτητή τον χθεσινό, και να του μοιάσει και το παιδί…
Kάποιος να με σταματήσει, γιατί έχω και δουλειά, και πνίγομαι!



Aσφαλώς θα νομίζετε ότι ή σημερινή μου ανάρτηση, δεν ταιριάζει με το ύφος και το ήθος του εν λόγω blog.
Πλανάσθε όμως πλάνην οικτρά!
Προφανώς οι εικόνες αυτές δεν έχουν να κάνουν, με την ποταταπότητα 22 μαντραχαλέων που κυνηγούν αδιαλλείπτως ένα ασπρόμαυρο τόπι, και 50.000 κάφροι ουρλιάζουν για άρτο και θεάματα, ενώ σύσσωμο το έθνος είναι καρφωμένο στη συσκευή του διαβόλου: τον τηλεοπτικό τους δέκτη!
Oι παρακείμενες φωτογραφίες είναι AΠΛΩΣ ένα μικρό και ταπεινό δείγμα της τεχνικής μου κατάρτισης στην ηλεκτρονική επεξεργασία εικόνας!





Παρακαλείσθε όπως κατεβάσετε, αντιγράψετε και διασπείρετε ελεύθερα ανά την υφήλιο το εν λόγω υλικό…



.



ΠΡΟΣΟΧΗ: Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε!
Τα σχόλιά σας ΜΟΝΟ σήμερα!
Από αύριο το συγκεκριμένο "ένθετο" θα διαγραφεί διαπαντός από το ιστολόγιο, για λόγους Εθνικής Ασφάλειας!!!

Παρακινημένος από το post του exoaptonkyklo με τίτλο: Είστε έτοιμοι; Το Αντάρτικο Πόλεων ξεκίνησε!
Αναδημοσιεύω από τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής 08/06/2008 το άρθρο της Μαρίας Μακρίδου:

"Οι Ρομπέν των πόλεων του 2008"
Ακτιβισμός με φαντασία και όραμα.



Η φαντασία εξακολουθεί να απουσιάζει από την εξουσία, όπως και το Μάη του ’68, που οι οργισμένοι φοιτητές επινόησαν το σχετικό σύνθημα. Συντροφεύει, όμως, κάθε νέα μορφή ακτιβισμού, σε μια εποχή κατά την οποία καταγράφεται μια έκρηξη κινημάτων στη Δύση, με κεντρικούς άξονες: την κοινωνική δικαιοσύνη, την προστασία του περιβάλλοντος και τον «πράσινο» καταναλωτισμό. Αυτός ο «χείμαρρος» νέων κοινωνικών ρευμάτων δεν αποτελεί μόνον προϊόν μιας κοινωνίας που γίνεται όλο και λιγότερο φιλική προς τον πολίτη, αλλά και προϊόν της γιγάντωσης του Διαδικτύου, το οποίο διευκολύνει τη συσπείρωση ατόμων που μοιράζονται τα ίδια ιδανικά.
Από τους… σκουπιδοφάγους Freegans μέχρι τους… Αντάρτες Κηπουρούς, το αφιέρωμα, το οποίο ακολουθεί, εξετάζει μερικά από τα πιο πρωτότυπα κινήματα.

FREEGANS: FREE (δωρεάν) + VEGANS (χορτοφάγοι)
Γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 στις ΗΠΑ, αλλά έκτοτε έχει κατακτήσει Λατινική Αμερική, Ευρώπη και Ασία. Οι οπαδοί του προσπαθούν να μειώσουν το περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα, αγοράζοντας όσο λιγότερα αγαθά μπορούν, όχι λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά από άποψη. Προμηθεύονται ό,τι χρειάζονται, από τα «αστικά βοσκοτόπια» -δηλαδή τους κάδους απορριμμάτων- της κοινωνίας της αφθονίας. Ακόμη και τα τρόφιμά τους! Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκφράζουν την αντίδρασή τους στην καπιταλιστική οικονομία, που είναι προσανατολισμένη στο κέρδος, εις βάρος των δικαιωμάτων των ανθρώπων και των ζώων.
FOOD NOT BOMBS (ΤΡΟΦΗ, ΟΧΙ ΒΟΜΒΕΣ)
Πρόκειται για ένα κίνημα παγκόσμιας εμβέλειας, το οποίο γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης και κερδίζει διαρκώς έδαφος. Εθελοντές συγκεντρώνουν όσα τρόφιμα πετούν σούπερ μάρκετ, υπαίθριες αγορές και εστιατόρια, και με αυτά ετοιμάζουν γεύματα κατάλληλα για χορτοφάγους και τα σερβίρουν σε αστέγους, ανέργους και επαίτες. Σκοπός του κινήματος είναι να δείξει ότι αν οι πολυεθνικές και οι κυβερνήσεις επένδυαν τόσο χρόνο και χρήμα για την εξάλειψη της πείνας από τον πλανήτη όσο επενδύουν στους πολέμους, τότε κανένας άνθρωπος δεν θα πείναγε…
CRITICAL MASS (ΖΩΤΙΚΗ ΜΑΖΑ)
Σε πολλές μητροπόλεις του κόσμου, ποδηλάτες και οδηγοί… οχημάτων που κινούνται με την ανθρώπινη δύναμη, την τελευταία Παρασκευή κάθε μήνα, συγκεντρώνονται κατά δεκάδες σε ένα σημείο της πόλης και κάνουν αισθητή την παρουσία τους, πραγματοποιώντας βόλτες με ή χωρίς προορισμό. Σκοπός τους είναι να δείξουν πόσο αφιλόξενη είναι η πόλη γι’ αυτούς, αφού στους δρόμους της κυριαρχούν τα αυτοκίνητα. Το κίνημα είναι παγκόσμιο και έχει κατακτήσει και τους Ελληνες ποδηλάτες.
RECLAIM THE STREETS (EΠΑΝΑΚΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ)
Κίνημα παρόμοιο με το προηγούμενο, αλλά με έντονη πολιτική χροιά. Ακτιβιστές κλείνουν κάθε τόσο κομβικά σημεία της πόλης, για να διεκδικήσουν συμβολικά κοινόχρηστους χώρους, οι οποίοι θεωρητικά ανήκουν σε όλους τους πολίτες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, διαμαρτύρονται κατά της παγκοσμιοποίησης, των πολυεθνικών και το κυρίαρχο μέσο μετακίνησης: το αυτοκίνητο.
FREE SHARING (ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ)
Oλο και περισσότεροι περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένοι πολίτες στρέφονται στην ανταλλαγή αγαθών μέσω Διαδικτύου, σε μια προσπάθειά τους να εξοικονομήσουν χώρο, χρόνο χρήμα, αλλά παράλληλα να βοηθήσουν και τον πλανήτη. Ιστοσελίδες όπως η Freecycle, η Craigslist, φιλανθρωπικές αγορές όπως η Really Free Market ή η Freemeet, αλλά και τα καταστήματα Freestores σε ΗΠΑ και Βρετανία επιτρέπουν σε κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη να ανταλλάξει κάτι δικό του, που του είναι άχρηστο, με κάτι το οποίο χρειάζεται.
GUERILLA GARDENING (ΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΚΗΠΟΥΡΙΚΗ)
Ρεύμα με στενούς δεσμούς με το περιβαλλοντικό κίνημα. Ακτιβιστές, «οπλισμένοι» με φτυάρια, τσουγκράνες, χώμα, φυτά και σπόρους, εξορμούν τα βράδια στα αστικά κέντρα και ομορφαίνουν εγκαταλελειμμένα σπίτια ή πρώην βιομηχανικές περιοχές, μετατρέποντάς τα σε πανέμορφους κήπους.
HAMBURG FOR FREE (TO AMBOYΡΓΟ ΔΩΡΕΑΝ)
Toπικό κίνημα του Αμβούργου, το οποίο έγινε παγκόσμια γνωστό τον Απρίλιο του 2006.
Τριάντα ακτιβιστές του ντυμένοι με αστείες στολές γνωστών ηρώων των κόμικς, όπως π.χ. ο Σούπερμαν, εισέβαλαν σε ντελικατέσεν και, αφού φόρτωσαν καρότσια με πανάκριβες λιχουδιές, έγιναν καπνός… Μέσω της ιστοσελίδας τους, ανακοίνωσαν ότι τα διέθεσαν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Συνεχίζουν τη δράση τους μέχρι σήμερα, αλλά με λιγότερο θεαματικά χάπενινγκ. Προφανώς, οι ακτιβιστές που έπραξαν κάτι ανάλογο, πριν από μερικές μέρες, στα Εξάρχεια άντλησαν έμπνευση από αυτούς.
INDEPENDENT MEDIA CENTER (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΜΕ)
Διεθνές δίκτυο δημοσιογράφων αριστερής ιδεολογίας, το οποίο δίνει τη δική του διάσταση στην κοινωνική και πολιτική ειδησεογραφία, στην ιστοσελίδα του (http://www.indymedia.org/). Συνδέεται στενά με το Κίνημα Παγκόσμιας Δικαιοσύνης, που κριτικάρει έντονα το νεοφιλελευθερισμό.
ΕUROMAYDAY (ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ)
«Precarious» σημαίνει «επισφαλής» και αποτελεί λέξη-κλειδί τόσο για το εν λόγω κίνημα όσο
και για το καθεστώς των εργαζομένων όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Αγκαλιάζει τους Chainworkers (υπάλληλοι αλυσίδων καταστημάτων), αλλά και τους Brainworkers (εργάτες της γνώσης). Τους βοηθά να δικτυωθούν, μεταξύ τους, με τα μεγάλα εργατικά συνδικάτα -τοπικά και πανευρωπαϊκά-, καθώς και με νομικές ομάδες, οι οποίες τους ενημερώνουν για τα δικαιώματά τους.
ΗOMES NOT JAILS (ΣΠΙΤΙΑ, ΟΧΙ ΦΥΛΑΚΕΣ)
Αμερικανική οργάνωση, τα μέλη της οποίας έχουν ως αποστολή να επιδιορθώνουν εγκαταλελειμμένα ή ερειπωμένα σπίτια και να τα μετατρέπουν σε ξενώνες για αστέγους ή οικογένειες μεταναστών. Κάτι αντίστοιχο με το «Squatting», το οποίο αποτελεί μέρος της φιλοσοφίας των Freegans και προβλέπει την «ανακύκλωση» στέγης για κοινωφελείς σκοπούς.



Νοέμβριος 1993

"Στον κάμπο που αρχίσαμε να διασχίζουμε
-μεγαλώνοντας κάθε λεπτό που περνούσε,
σκάβοντας τον ήλιο στα πρόσωπά μας,
πέρα από το φράχτη
στην άκρη του ξεραμένου χωραφιού,
όπου μια χούφτα κεράσια φαίνονταν χρυσάφι,
μας κυνηγούσαν οι σκιές αρχαίων πολεμιστών,
σαν πέτρινοι κίονες υψώνονταν ξαφνικά μπροστά μας,
σταυροί αιμάτινοι να κλείνουν το διάβα μας,
εκεί
που γεράσαμε σε μια μέρα
που αφήσαμε την τελευταία μας ανάσα
να ποτίσει τα χωράφια
να γκρεμίσει τις καλύβες-
εκεί
κάποτε θα έρθει κάποιος μεγάλος αρχηγός
να θερίσει
να μαζέψει τη σοδειά του"

Photo: Muhammad Salman

Εεε... ξέρεις αποβλακωμένε μου αναγνώστη, τι μου 'ρθε πρωί πρωί;
Ρε συ, που είναι εκείνος ο Ζαχόπουλος. Τι να κάνει αυτή η ψυχή; Που χάθηκε; Και η Τσέκου; Πάει κι αυτή... Αμ, ο άλλος, ο Ιακώβου; Με τις ντόπες ντε. Διακοπές είναι; Κι ο Κούγιας; Ο Κουκοδήμος; Ο Θέμος και ο Μάκης; Ρε παιδιά η Ζαχαρέα; Οικοκυρικά κάνει; Κι αυτό το φρούτο η Ρούλα με τον Αλβανό της; Τον βρήκε; Που πήγαν όλοι αυτοί;
Καλά, τώρα το θυμήθηκα: ο άλλος, ο... πες τον ντε... ο... αυτός που είχε αναστατώσει τα μισά Βαλκάνια... ο (φτου) ο Πάσσαρης; Απέδρασε; Κι ο Βαβύλης; Που άμα άνοιγε το στόμα του, ποιός μας ξέπλενε; Τι έγινε, ξαναπήγε στο μοναστήρι; Κι ο Μαγγίνας με το λυόμενο που τον φιλοξενούσαν κάτι Πακιστανοί; Μετακόμισε; Ο μικρός Άλεξ βρέθηκε; Ο Γιοσάκης και η Μπουρμπούλια; Που είναι; Τι, δεν τους θυμάστε;

Μήπως θυμάστε τότε τον Τζέκο; Τη Θάνου και τον Κεντέρη; Τη μηχανή τους; Τον Ξηρό, τον Κουφοντίνα, τον Γιωτόπουλο, τις γιάφκες τους, τα θύματά τους; Τα λαμόγια του Χρηματιστηρίου; Όχι, ε;
Ε, δε μπορεί. Θα θυμάστε σίγουρα τον Κοσκωτά ή και τον Σαλιαρέλλη. Τι στο διάολο; Εποχή αφήσαν (στον Ολυμπιακό). Τη Μαργέτη και τον Δημητροκάλλη, με τα σατανιστικά τους; Τον Τον Φραντζή με τις σακούλες; Το κορίτσι από το Κωσταλέξι;
Θα μου πεις που πας τώρα; Τι ψάχνεις να βρεις;

Να σου πω τι ψάχνω.

Ετούτοι όλοι κέρδισαν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούσαν. Μερικοί κέρδισαν και παραπάνω. Αλλά δεν τα κέρδισαν από το πουθενά. Τα έκλεψαν από τη ζωή μου. Όχι οι ίδιοι. Οι "λειτουργοί" της 4ης εξουσίας. Οι αδέκαστοι. Με κράτησαν καρφωμένο στην καρέκλα μου, με φίμωσαν, μου έβαλαν το ηχείο στο αυτί και την οθόνη στους 20 πόντους από τη μούρη και πήγαν και ξήλωσαν και το κουμπί με το OFF από το δέκτη. Αυτό ψάχνω. Αυτά τα 15 χιλιάδες λεπτά της ζωής μου, που τα έχασα από βόλτες, χάδια, έρωτες, ταξίδια, ξύδια...

Πού στα τσακίδια να το κρύψω σήμερα το τηλεκοντρόλ;

Κυριακή.
Ιούνιος.
Η πρώτη μέρα του καλοκαιριού.
Ωραία!
Εκδρομή μοτοσυκλετιστών, ημερήσια, Κυριακή, 8:30 στα πρώτα διόδια.
Βρουμ, βρουμ.
Ευτυχώς χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, φτάνουμε για έναν καφέ στο Γαλαξίδι σε λιγότερο από 2 ώρες. Αμέσως μετά ξεκινάμε. Ανάβαση σιγά σιγά, ελικοειδείς συνεχόμενες στροφές, Πεντεόρια, Λιδωρίκι, βουνό καταπράσινο, φύση, υγεία, στροφές, βρουμ βρουμ, στροφές, πάμε, ανεβαίνουμε, φοβερό τοπίο, έλατα, ποτάμι, πουλιά στον ουρανό, μυρωδιές, βρουμ βρουμ.

Αθανάσιος Διάκος. Όχι ο ήρωας. Το χωριό. Μάλλον ΤΟ χωριό. Πέτρινα σπιτάκια, σκαρφαλωμένα και γαντζωμένα σ' ένα άγριο και καταπράσινο επιβλητικό βουνό, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πηγές, πλατεία, φοβερή, σκεπασμένη με φύλλα αιωνόβιων δέντρων, μυρωδιές από ψημένο κρέας παντού, εκκλησία, ντινγκ ντονγκ.
"Τάσο, βάλε μου 3 κιλά παϊδάκια, ναι ρε, ωμά, θα τα ψήσουμε εμείς, κανα λουκάνικο και 5-6 μπύρες". Σκρουτς σκρουτς, σακούλα, μηχανή, βρουμ, σπίτι.
Αυλή, παράδεισος... Στην άκρη του χωριού, μέσα στα δέντρα, μέσα στο ποτάμι, μέσα στην ησυχία μέσα στις... μύγες. Μύγες; Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλάδες μύγες, εκατομμύρια, τρισεκατομμύρια, 67.856.011.347.512 μύγες. Βρωμερές και σιχαμένες, παντού, στα φυτά, στο μπαλκόνι, στις πέτρες, στο τραπέζι, κάτω από το τραπέζι, μέσα στο τραπέζι, μέσα στο ρουθούνι μου. Ζβάπ, ζντουπ. Σκατόμυγα. Ζζζζζζ, τσαφ, κωλόμυγα... Ζβαπ, τσακ, γκραπ, στουφ, τόϊνκ, σκατά, το κρέας ρε παιδιά, να σκεπάσουμε το κρέας, μα είναι και στη σαλάτα, ε, σκέπασέ την, τη φέτα, το ψωμί, τη μπύρα μου, και πως θα φάμε; σμπουφ, πλατς, διαολεμένες σκατόμυγες.



Θάνατος.
Παντού. Εκατόμβη. Ο πληθυσμός του εχθρού μειώθηκε βέβαια κατά μερικές δεκάδες, αλλά το φαί, η όρεξη και το κέφι μας είχαν ήδη πάει για ούζα σε ένα διπλανό χωριό. Οπως μάθαμε, κάθε 1η Ιουνίου, έχουν συμφωνήσει όλοι οι κτηνοτρόφοι και ανεβάζουν ταυτόχρονα τα αμνοερίφια στο βουνό για βοσκή (viva democracy), άλλο που μερικοί έκαναν και ένα μικρό διάλλειμα για κοψίδια στην πλατεία, και τα αμνοερίφια πάρτυ, σε όποιο χωράφι βρήκαν μπροστά τους. Εμ, βέβαια. Πρόβατα και μύγες. Σκύλλα και Χάρυβδη. Τζέκιλ και Χάυντ. Μπόλεκ και Λόλεκ. Αχώριστοι. Σκατά. Σκατόμυγες.

Μπύρες, coca cola, ρέψιμο, ιστορίες, ησυχία, γέλια, φιλοσοφία, μύγες, ιστορίες, ιστορίες, τέσερεις και μισή. Κράνος, δερμάτινο, γάντια, βρουμ, βρουμ, πάμε σιγά σιγά, στροφές, πράσινο, άσφαλτος, βρουμ βρουμ, στροφές, απόγευμα, μυρωδιές, ντανγκ, μυγάκια στο κράνος, τινκ, ντονγκ, απόγευμα, νερά, κουνούπια, στροφές, βρουμ...
Στις Θερμοπύλες, σταματήσαμε αναγκαστικά. Καλά, βάλαμε και βενζίνη, δε λέω, αλλά έπρεπε να σκουπίσουμε το κράνος από τα μυγάκια... και το μπουφάν, και τα γάντια, η μηχανή άστην θα την πλύνω αύριο στην Αθήνα. Εθνική, λωρίδες, ταχύτητα, ντονγκ, βροοουυυμμμ, ευθείες, χωράφια, τινκ, ζζββαπ, καλλιέργεις, πότισμα, νερά, τάααν, μυγάκια.
Όταν έφτασα σπίτι, πρέπει να είχα πάνω στο κράνος, τουλάχιστον το μισό πληθυσμό από τα μυγάκια της Θεσσαλίας, της Στερεάς και της Κρήτης που είχαν έρθει για διακοπές στα Οινόφυτα.

Τα μυγάκια. Αυτοκτονούσαν ομαδικώς, πάνω στον αέρινο δαίμονα (εμένα), που ξεχύνοταν ασυγκράτητος στις φιδίσιες λεωφώρους, μυγάκια που προσπαθούσαν έτσι απλά να περάσουν απέναντι, μυγάκια που έψαχναν για φαϊ, μυγάκια που πήγαιναν για ψώνια, σινεμά, διακοπές... Κι εγώ, ατρόμητος καβαλάρης, αγγελιοφόρος του θανάτου για τα έντομα του κάμπου, τα συνέθλιβα με το κράνος μου, την ασπίδα μου το...



Σκατά. Μύγες. Σκατόμυγες. Παφ! Να πάρει ο διάολος. Παφ! Σκατόμυγες, βρωμόμυγες, γ....μυγες και... μυγάκια. Μικρά απροστάτευτα, μυγάκια. Τρυφερά. Που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Αγγελούδια...

Μήπως να έπινα λιγότερες μπύρες;

... ...

... ...


Ένα πολύ ωραίο κείμενο που "ψάρεψα" από το blog: "koufos".
Επειδή είναι σχετικά μεγάλο δεν το αναδημοσιεύω, αλλά μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ και να το διαβάσετε.

Πιστέψτε με, αξίζει!

My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy