Νόμιζα πως οι εμπειρίες που είχα στη ζωή μου (δεν είναι και λίγες θα έλεγα), δεν θα μου επέτρεπαν να εκπλήσσομαι πλέον. Κι ότι οι μόνες εκπλήξεις που θα γευόμουν, θα ήταν αυτές οι σκληρές, οι άδικες, οι άσχημες που καμιά φορά σου επιφυλάσσει η μοίρα.
Νόμιζα πως δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα πλέον. Έχω δει υπέροχους πίνακες, έχω ακούσει θεϊκές μελωδίες, έχω θαυμάσει απίστευτα κατορθώματα, έχω συγκινηθεί από ιστορίες ανυπέρβλητης δύναμης, έχω μείνει άναυδος μπροστά σε πράξεις υπερφυσικού θάρρους.
Νόμιζα πως όσο τα πράγματα σκληραίνουν, όσο τα limit down βαράνε το ένα μετά το άλλο, όσο στριμωχνόμαστε όλο και περισσότερο στα κονσερβοκούτια μας, όσο οι πειρασμοί μας καταναλώνουν, όσο οι μέσα μας αποστάσεις μεγαλώνουν, τόσο πιο σκληροί και κυνικοί γινόμαστε στη κατάρρευση του δίπλα. Αρκεί το ερείπιο που θα μείνει να μην υπονομεύει και τα δικά μας θεμέλια.
Νόμιζα πως μπορώ να λύσω τα πάντα μόνος μου.
Νόμιζα πως είμαι σχεδόν άτρωτος.
Νόμιζα πως πετάω κιόλας, καμιά φορά...
Κι ήρθε μια στιγμή, που ένα χέρι, όχι και τόσο οικείο, με κράτησε όταν είδε πως παραληρούσα, με σήκωσε όταν είδε πως έπεσα, μου έδειξε τον δρόμο όταν είδε πως δεν έβλεπα, με χάιδεψε στην πλάτη όταν είδε πως πονούσα.
Ήρθε μια στιγμή, που σκίρτησε στο μυαλό μου η ιδέα πως όλα έχουν μια νομοτελειακή εξέλιξη, όσο κι αν ζυγίζεις τις παραμέτρους, όσες αποφάσεις κι αν παίρνεις, όσες προσπάθειες κι αν εγκαταλείπεις, όλα κυλάνε στο αυλάκι που έσκαβες για χρόνια, κι αν είσαι τυχερός το κατεύθυνες στο σωστό χωράφι. Αυτό με τους σπόρους. Αυτό το γόνιμο. Αυτό που δίνει σοδειές, ακόμα και στις πιο καταστροφικές βαρυχειμωνιές.
Εκπλήσομαι πλέον, όταν μια χειραψία είναι πιο ζεστή απ’ όσο υπαγορεύει η άμυνα του άλλου, όταν χωρίς να με πούν “φίλο” νιώθω πως το εννοούν, όταν κάποιος μου δίνει αίμα χωρίς να με ξέρει, όταν κάπιος πίνει από το ποτήρι μου χωρίς να φοβάται.
Εκπλήσομαι, ξαφνικά, από την καλοσύνη των ξένων.
.
.
.
.
Νόμιζα πως δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα πλέον. Έχω δει υπέροχους πίνακες, έχω ακούσει θεϊκές μελωδίες, έχω θαυμάσει απίστευτα κατορθώματα, έχω συγκινηθεί από ιστορίες ανυπέρβλητης δύναμης, έχω μείνει άναυδος μπροστά σε πράξεις υπερφυσικού θάρρους.
Νόμιζα πως όσο τα πράγματα σκληραίνουν, όσο τα limit down βαράνε το ένα μετά το άλλο, όσο στριμωχνόμαστε όλο και περισσότερο στα κονσερβοκούτια μας, όσο οι πειρασμοί μας καταναλώνουν, όσο οι μέσα μας αποστάσεις μεγαλώνουν, τόσο πιο σκληροί και κυνικοί γινόμαστε στη κατάρρευση του δίπλα. Αρκεί το ερείπιο που θα μείνει να μην υπονομεύει και τα δικά μας θεμέλια.
Νόμιζα πως μπορώ να λύσω τα πάντα μόνος μου.
Νόμιζα πως είμαι σχεδόν άτρωτος.
Νόμιζα πως πετάω κιόλας, καμιά φορά...
Κι ήρθε μια στιγμή, που ένα χέρι, όχι και τόσο οικείο, με κράτησε όταν είδε πως παραληρούσα, με σήκωσε όταν είδε πως έπεσα, μου έδειξε τον δρόμο όταν είδε πως δεν έβλεπα, με χάιδεψε στην πλάτη όταν είδε πως πονούσα.
Ήρθε μια στιγμή, που σκίρτησε στο μυαλό μου η ιδέα πως όλα έχουν μια νομοτελειακή εξέλιξη, όσο κι αν ζυγίζεις τις παραμέτρους, όσες αποφάσεις κι αν παίρνεις, όσες προσπάθειες κι αν εγκαταλείπεις, όλα κυλάνε στο αυλάκι που έσκαβες για χρόνια, κι αν είσαι τυχερός το κατεύθυνες στο σωστό χωράφι. Αυτό με τους σπόρους. Αυτό το γόνιμο. Αυτό που δίνει σοδειές, ακόμα και στις πιο καταστροφικές βαρυχειμωνιές.
Εκπλήσομαι πλέον, όταν μια χειραψία είναι πιο ζεστή απ’ όσο υπαγορεύει η άμυνα του άλλου, όταν χωρίς να με πούν “φίλο” νιώθω πως το εννοούν, όταν κάποιος μου δίνει αίμα χωρίς να με ξέρει, όταν κάπιος πίνει από το ποτήρι μου χωρίς να φοβάται.
Εκπλήσομαι, ξαφνικά, από την καλοσύνη των ξένων.
.
.
.
.
Labels: brain-fuck, concepts
52 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
δεν διαβασα τιποτα, μην χασω την πρωτη σχολιοθεση.
σε λιγο ...
Υπάρχουν ακόμα –ευτυχώς- κάποιοι άνθρωποι, που νοιώθουν και βιώνουν την αόρατη χορδή, το μυστικό σύνδεσμο, που τους ενώνει με τους συνανθρώπους τους. Δεν ορίζεις τα πάντα. Αλλά, πάντα, στις δύσκολες στιγμές, κάποιος θα βρεθεί να σου σφίξει το χέρι, να σου προσφέρει ένα ποτήρι νερό. Αρκεί να το επιτρέψεις. Μην εκπλήσσεσαι. Αφέσου και περίμενε.
Τι να πω ; ..στην ζωή οι εκπλήξεις δεν σταματούν όσα κι ότι κι αν δούμε και ζήσουμε
Όσο για την καλοσύνη των ξένων είναι θέμα παιδείας, ιδιοσυγκρασίας και προσωπικών βιωμάτων .
η ζωή επιφυλλάσει πολλές εκπλήξεις σε όλους μας ευχάριστες και όχι.
το χέρει που σε κράτησε ίσως οφείλεται και στο γεγονός ότι σκληραίνουν τα πράγματα που περιγράφεις.
όχι το συγκεκριμένο, αλλά γενικότερα.
εκεί έξω, υπάρχει καλοσύνη.
η μπλανς στην τελευταία σκηνή του λεωφορείου ο πόθος, λέει πως
"...πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων"
Υπάρχουν κάποιοι που απλόχερα και με ανιδιοτέλεια προσφέρουν την αγάπη τους.
Δεν ξέρω αν είναι καλοσύνη. Εγώ τους θεωρώ αγγέλους. Είναι αυτοί που βρίσκονται στον δρόμο μου χωρίς να το έχω επιλέξει.
Φιλιά.
Eδώ.
αρκεί, να τους δίνουμε κι εμείς την ευκαιρία να μας το δείχνουν...
φιλιά βρόχινα...
Καλημέρα.
Και να ανακαλύπτουμε (εκ νέου) την ιαματική της δύναμη.
Ας σταματήσω εδώ, πριν αρχίσω να μιλάω σαν γραφικός χριστιανός...
Καλημέρες (κι ευχές για σπιρτόζικη συνέχεια) .. :)
ναι υπαρχει
μα ... υφίσταται και μια αλλη της διασταση ..
-η αναγνωριση της !
Αρα ,οι τυχεροι ειναι δυο.
Κακά τα ψέμματα όμως ο άνθρωπος λειτουργεί με την λογική και τους αντίχειρές του.Σε αυτά διαφέρει από τα ζώα.Όταν λοιπόν η λογική προστάζει το συμφέρον τότε η εξέλιξη είναι μόνοδρομη.Κι αυτό είναι απόλυτα ανθρώπινο.Έτσι δεν είναι;
(αυτήν την εμμονή με το ποιός θα γράψει το πρώτο σχόλιο ποτέ δεν την κατάλαβα ομολογουμένως, δίνω κανένα βραβείο και δεν το θυμάμαι;)
Τσα!
@ houlk:
Κι όμως εκπλήσσομαι καλή μου. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι κάποιος θα βρεθεί. Κι άλλες φορές ήμουν σε δύσκολες στιγμές, αλλά δε βρέθηκε.
(δεν νομίζω πως θα αλλάξω τη γνώμη μου για σας, για έναν... ψωροενικό)
@ απατεώνες(2):
(χαίρομαι που τα καταφέρατε)
Εξαρτάται πράγματι από αυτά που λέτε. Τα οποία σπανίζουν όλο και περισσότερο.
Ναι σκληραίνουν, φίλε μου.
Αδυσώπητα.
@ ζέφυρο τραμοντάνας:
Υπάρχει αγαπητέ μου, όντως.
Μόνο που θέλεις ντεντέκτιβ πλέον για να τη βρείς.
Καλωσήρθατε στο σινεμά μας.
@ mara lisha:
Να ξέρετε πως αν δεν έχω κάτι να σας απαντήσω, είναι επειδή συμφωνώ απόλυτα, και δεν μπορώ να προσθέσω ούτε λέξη.
Τυχερός.
@ χνούδι:
Χνού μου. Ευχαριστώ. Ειλικρινά.
Και για τα δύο.
@ νεράιδα της βροχής:
Η τελευταία σας φράση νομίζω πως είναι η πιο σημαντική. Και δυστυχώς το κάνουμε συνήθως όταν νιώθουμε αδύναμοι και μόνοι.
Να διαφωνήσω και μια φορά;
Δε τη θεωρώ πάντα δεδομένη.
@ sadmanivo:
Σιωπώ για να μη γίνω κι εγώ γραφικός.
Καλημέρα σας.
@ talisker:
It takes two to tango!
Always.
@ valisia:
Με ρωτάτε;
Φαίνεστε αρκετά σίγουρη για την άποψή σας. Κι αυτή με τη σειρά της αρκούντως τεκμηριωμένη.
Θα συμφωνήσω βεβαίως για τον "άγνωστο".
Καλημέρα σας.
(βάζω και τον εαυτό μου μέσα στο έχουμε)
επίσης σήμερα είναι κυριακή,οπότε μπορείτε να πάρετε εφημερίδες χωρίε φόβο μήπως είστε εκτός χρόνου πάλι.
(αυτό για να σας ευθυμήσω λίγο)
αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου
πάντα θα υπάρχουν χέρια να απλώνονται και απροσδόκητες καλοσύνες από ξένους και μη.
ζούμε σε σκληρό κόσμο... δε φταίμε (μόνο) εμείς... μας τον έδειξαν μας τον επέβαλαν, δεν αντιδράσαμε...
δε ξέρω μου έρχονται πολλά και φοβάμαι ότι δε θα βγει νόημα...θα μιλήσω μόνο για την προσωπική μου αντίληψη επί του θέματος πάντως και θα πω μόνο ότι κάνοντας όλο τον κύκλο της σκέψης και των πειραματισμών συμπεριφοράς με όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια, έχω καταλήξει ότι δε μπορώ να είμαι κάτι άλλο από αυτό που κουβαλάω μέσα μου... και ακόμα και όταν ο άλλος τραβάει το χέρι του επιφυλακτικά πίσω, απλά το απλώνω στον επόμενο που νομίζω ότι (ίσως) θα μπορούσα να βοηθήσω ή έστω να καταλάβω...
" η καλοσύνη, είπε η γιαγιά, μονάχα η καλοσύνη, όλα στον κόσμο χάνονται, μονάχη μένει εκείνη..."
Και γώ χαίρομαι που γύρισα γιατι ο οτές ήταν έτοιμος να με εξοντώσει.
(Το λινκ; http://tsamatis.blogspot.com)
Θα σας πεί ένας φίλος.
Καλησπέρα
και επειδή η καλοσύνη εκφράζεται σε δυστυχίες...το κάνει ακόμα πιο εύκολο...
(πάω να το σημειώσω αυτό..τελευταία ζωγραφίζω..)
Δεν ξέρω αν έχεις κάνει την ίδια παρατήρηση κι εσύ...
Με επιφύλαξη και πάλι τα καταγράφω... Μα είναι μια παρατήρηση προς παρατήρηση...
σκεφτηκα, το είδες ;
http://www.youtube.com/watch?v=hMZ3mAIjoz8
Νόμιζα πως θα έγραφες για το βιβλίο.
Μόλις το τελείωσα...
Από ότι φαίνεται από την αναγνωσιμότητα του blog σας αλλά και από τα κολακευτικά σχόλια που λαμβάνετε, ασκείτε γοητεία(χωρίς να παρεξηγηθεί) και στα δύο φύλλα.
Στους "ξένους" εννοώ..
Όσο υπάρχει αυτή η προϋπόθεση,
πάντα θα υπάρχει ένα και δύο και τρία χέρια και περισσότερα που θα σας κανακεύουν. Και που δεν σας έχουν "φάει στη μάπα"..
Γιατί.. και ποιος δεν θέλει να πλησιάσει , 'παρηγορώντας';
Όχι πως δεν το αξίζετε φυσικά.
Και με το παραπάνω..
Συγνώμη για το θάρρος.
Καλό βράδυ!
Εσύ κάτι μου έχεις τον τελευταίο καιρό και δεν μπορώ να καταλάβω τι. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω για να σε ανεβάσω. Πόσο το γελωτοποιό να κάνω; Είμαι από μόνος μου για τα γέλια είναι η αλήθεια!!!
Να σου πω κάτι κιόλας; Άτρωτοι νιώθουμε πολλές φορές. Τι άτρωτοι; Ο Superman ο ίδιος!!! Αλλά τελικά τι μένει; Το ανθρώπινο και μόνο. Και ξέρεις κάτι; Στο είπα και τις προάλλες. Πονάει το γαμημένο. Πονάει πολύ. Αλλά μόνο μέσα από αυτό μπορούμε να βγάλουμε άκρη.
Ηρέμησε, λοιπόν, και μην σε βλέπω πεσμένο. Θέλω πίσω τον παλιό Spy!!!
H αλήθεια είναι ότι το καταφέρατε.
(να με ευθυμήσετε λίγο)
:)
@ tovene592:
Μακάρι να έχετε δίκιο φίλε μου.
Μακάρι.
@ κασταλία:
Δε θα διαφωνήσω. Απλά όπως λέτε κι εσείς και τόσοι άλλοι πριν από εμάς, μας εκπλήσει ακόμα (εμένα τουλάχιστον ευχάριστα), μιας και δεν το συναντάμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Και προφανώς δεν το έχουμε και ανάγκη κάθε μέρα ώστε να διαπιστώνουμε την ύπαρξή του ή όχι.
Το διάβασα το ποίημα.
Θα μου επιτρέψετε να σας υποβάλλω τα σέβη μου.
@ masterpcm:
:)
@ λασπολόγος:
Ελαφρώς κυνικό, έως και μηδενιστή σας βλέπω απόψε.
(μήπως κυλιόσασταν πολύ ώρα στη λάσπη;)
Ως "ευχάριστη έκπληξη" μπορώ να εκλάβω μόνο το γεγονός, και όχι ότι το προκάλεσε.
Ελπίζω να εννοούμε το ίδιο...
@ manetarius:
Παρακολουθώντας την εξέλιξή σας (και στα άλλα μπλογκς) τολμώ να πω, πως δε ζωγραφίζετε απλώς, κοντεύετε να κάνετε και ατομική έκθεση...
@ brainwaves:
Λοιπόν θα σας πω μια μεγάλη αλήθεια. Κάτι που έχω παρατηρήσει εγώ: Ο δικός σου άνθρωπος είναι πιο σπάνιο να σκύψει και να σε βοηθήσει, όχι επειδή δεν διακρίνει την ανάγκη σου, αλλά επειδή σε κρίνει. Και η κρίση του ίσως να του επιβάλλει πως δεν σου αρμόζει βοήθεια.
Ο ξένος από την άλλη, σχεδόν ποτέ δεν κρίνει πριν πράξει. Προσφέρει και ίσως κάποιες φορές κρίνει εκ των υστέρων. Για να ικανοποιηθεί κι αυτός που βοήθησε.
Το είχα δει παλιότερα, όταν μας είχατε συστήσει τον dead terrorist.
(ακόμα γελάω...)
Εντός θέματος είστε πάλι...
@ deadend mind:
Η μαγεία μιας αναπάντεχης επαφής θα έλεγα καλύτερα. Εξ ουρανού σχεδόν. Σας ευχαριστώ.
@ patsiouri:
Όχι, αλλά το έχω συνέχεια στο μυαλό μου (το βιβλίο).
Καλημέρα.
Αν νομίζετε πως "κανάκεμα" χρειαζόμουν, στην παρούσα φάση, σας λέω πως κάνετε λάθος. Έτσι κι αλλιώς, το τι μου συνέβη στην προσωπική μου ζωή είναι εντελώς άσχετο, με τα σχόλια των αναγνωστών εδώ. Ή σχεδόν...
@ sdryche:
Δεν πάνε πάντα μαζί. Πράγματι. Αλλά όταν πάνε εκπλήσσομαι, πως να το κάνουμε;
@ vk in athens:
Μάλιστα! Έφτασεεεε...!
Μια μερίδα spy με διπλή πίττα, χωρίς τζτζίκι στο πέντε...!
(τι άλλο να κάνω για να σας ευχαριστήσω; δε δέχόμεθα και παραγγελιές...)
Δεν ξέρω για τους ξένους και την καλοσύνη τους αλλά ξέρω για τις εκπλήξεις, δεν σταματούν ποτέ!
Είναι άδικο να λες πως με γεμάτο το τσουβάλι των εμπειριών μου πίστευα πως δεν θα ένιωθα εύκολα τον εντυπωσιαμό της έκπληξης.
Κάτσε με το καλό να σκάσει μύτη και το Spy Junior και θα δεις τι σημαίνει ΕΚΠΛΗΞΗ.
Η καλοσύνη είναι σαν την εμπιστοσύνη, δεν σου χαρίζετε την κερδίζεις...και εσύ, μάλλον επάξια.
είναι οι δέυτερη φορά που εξυμνείτε την "συμπαράσταση" ανθρώπων που ίσως και να μην περιμενατε.
Μου δημιουργεί αποροία το τι έχετε δει ή τεσπα συνειδητοποιήσει αναφορικά με τους ανθρώπους γύρω σας..
Οπως και να χει είναι κάτι πολύ όμορφο !!!!
Σελιτσάνος.
:)
:)
:)
@ k@terin@:
Η αλήθεια είναι πως έχω δει πολλά, κάθε λογής συμπεριφορά, ακόμα και αναπάντεχες. Μα δεν παύει να σε εκπλήσσει κάτι, όταν είσαι γονατισμένος, κοιτάς αυτούς που αποστρέφουν το βλέμμα αναπάντεχα για σένα, και τότε δέχεσαι ένα σκούντηγμα στο ώμο από κάποιον που πίστευες πως απλώς σου έλεγε καλημέρα... και αυτός σου έλεγε "είμαι εδώ, πάρε".
@ christos:
Καλημέρα σας.
(το τραπέζι το φέρατε ή ήρθατε μόνος;)
@ Σελιτσάνος:
Μάλλον είμαι σοβαρώς αισιόδοξα ανόητος! Ήλπιζα αλλά δεν έβρισκα όταν έψαχνα.
Μια μέρα έπεσε από τον ουρανό.
Στην αρχή νόμιζα πως ήταν γλάστρα από το αποπάνω μπαλκόνι. Ή πιάνο. Αλλά μιας και δεν σκοτώθηκα, το πιάνο το αποκλείουμε. Όταν κοίταξα καλύτερα είδα πως ήταν μια φράση, τόσο βαριά που τσακίζει εγωισμούς και καταστρέφει υπολήψεις.
Τη σήκωσα από το δάπεδο, τη διάβασα καλά, και την έκρυψα σε κάποιο σκονισμένο ράφι.
Το χειμώνα με τη λειψυδρία, θα ανακαλύψω ξανά με έκπληξη πως έχω νερό φυλαγμένο, να δώσω στο παιδί μου.
χαμογελάκια, Ρ : **(&(*(*&())
Τι πρέπει τώρα να καταλάβω ο αδαής blogger? σου άρεσε το σχόλιο? σου άρεσε η παρουσία μου?
σου άρεσε κάτι? τι να ΄ναι τί να΄ναι έκτος από εύκολη και άμεση απάντηση?
Ουφ )(&(*&^%%^#@&%*^%&**&::::)))))
Δεν κατάλαβα ;
Έχω και κερνώ,
τι κρίμα που είσαι μακριά
...
ΕΙΔΙΚΑ για σένα φίλε μου, ΕΝΑ πράγμα σημαίνουν αυτά τα συμβολάκια:
Σε αγαπάω.
@ απατεώνες:
Μα, ασφαλώς και δεν σας πέρασα για μαλάκες... (όλους σας)...
Είστε πράγματι εντός και το ξέρω.
(κρίμα όντως...)
εγώ αυτά που γράφετε τα είχα ήδη διαβάσει.