Βαρέθηκα να ακούω σήμερα, τους περισπούδαστους και πανηγυρικά πρωτότυπους παραγωγούς, σχεδόν όλων των ραδιοφωνικών σταθμών, να μιλούν για την επιστροφή.
Την επιστροφή των κατοίκων των πόλεων, και ειδικότερα της Αθήνας, που "σιγά σιγά αποκτά τους ρυθμούς της", των κατοίκων "που προσπαθούν να προσαρμοστούν ομαλά στην πραγματικότητα", των φίλων που ξανασυναντιόνται "για να εξιστορήσουν ο ένας στον άλλον πως περάσανε", τις παρέες που "μαζεύονται σιγά σιγά" και άλλα τέτοια πρωτότυπα.

Αν έλειπε κανείς στο εξωτερικό κι ερχόταν σήμερα στην Ελλάδα, ανοίγωντας το ραδιόφωνο να μάθει τι συμβαίνει, θα νόμιζε μάλλον ότι είχαμε γίνει πρόσφυγες όλοι, και ξαφνικά σήμερα ειδικά, ανοίξαν τα σύνορα κι επαναπατριζόμαστε, σιχτιρίζοντας όμως τη τύχη μας για το κακό που μας βρήκε, και ποθώντας διακαώς να ξαναμεταναστεύσουμε.

Η κοινοτυπία σε όλο της το μεγαλείο!

Εγώ προσωπικά το αγαπώ το ραδιόφωνο. Το προτιμώ σαφώς από την τηλεόραση. Με μαγεύει αυτή η νότα μυστηρίου, που κρύβεται πίσω από κάθε φωνή, που με αφήνει να φαντάζομαι εγώ, πως είναι ο καθένας που μου μιλάει, κάτι σαν τα blogs, η φαντασία μου λειτουργεί καλύτερα, το αναπάντεχο τραγούδι που δεν περίμενα να ακούσω είναι σίγουρα καλύτερο από τις ειδήσεις που διαφημίζονται με χολυγουντιανά τρέϊλερ στην τηλεόραση.

Όμως δεν αντέχω τις κοινοτυπίες. Ποτέ και πουθενά. Με κάνουν να βαριέμαι, να αηδιάζω, να προσπαθώ να ξεφύγω... Γιαυτό και δεν αντέχω τις playlists με τα top-something, τις 412 ολόιδιες "ερωτικές φωνές" που μου κλείνουν πονηρά το μάτι, σκέτη καύλα, τους ανέραστους "ερωτιάρηδες" παραγωγούς, τους εκφωνητές ειδήσεων με τα 28 σαρδάμ ανά πρόταση...

Και μιλώντας για κοινοτυπίες μπαίνω στο θέμα.
(όλο το προηγούμενο ήταν πρόλογος, γαμώ τη λογοδιάρροιά μου...)

Έχω ακούσει δεκάδες, μπορεί κι εκατοντάδες φορές, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, να μιλάνε με βαθύ προβληματισμό, για την Αθήνα. Για το πόσο πολύ θα θέλανε να την κοπανήσουν απ' αυτήν την "καταραμένη" πόλη, και να πάνε να ζήσουν κάπου αλλού, που "θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο", που "δεν θα τους κυνηγάει το άγχος κάθε μέρα", που "θα μπορέσουν να βρουν τον εαυτό τους" και "να χαρούν τον έρωτά τους", που "θα έχουν ένα καλύτερο περιβάλλον για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους"...

Κι εγώ τα έχω πει. Και τα 'χω προσπαθήσει.
Κι ίσως αυτή να είναι η μικρή διαφορά που μας χωρίζει. Η μικρή κι ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο "wishfull thinking" και το "πράττειν".

Με εκνευρίζουν δε αφάνταστα, αυτοί που "ξυπνάνε" ξαφνικά από το λήθαργό τους, αμέσως μόλις γυρίζουν από τις διακοπές, αφού φυσικά εκεί είδαν με άλλο μάτι τη ζωή. Οι περισσότεροι όμως κάνουν το τραγικό (κατά τη γνώμη μου) λάθος, να πιστεύουν ότι η ζωή σε ένα έρημο ψαροχώρι το χειμώνα, θα είναι εξίσου θελκτική και γοητευτική, με τη ζωή που έκαναν επί 10 ή 15 μέρες ως τουρίστες το καλοκαίρι.

Σε όσους το πιστεύουν πράγματι αυτό, και το έκαναν ή ετοιμάζονται να το κάνουν, τους βγάζω ειλικρινά το καπέλο. Τους ζηλεύω.

Σε όλους τους υπόλοιπους (του υποφαινόμενου συμπεριλαμβανομένου) έχω να πω το εξής:

Αυτή η πόλη
(αλλά και οποιαδήποτε άλλη "μεγαλούπολη" της Ελλάδας) έχει μια άρρωστη γοητεία που μας κρατά φυλακισμένους. Μια γοητεία νοσηρή, βρώμικη και ύπουλη. Μας ξελογιάζει με τα πλουσιοπάροχα "δώρα" της, για να μας κρατήσει ομήρους εσαεί. Μας κολακεύει με τις ψευδεπίγραφες απολαύσεις της, για να ξεζουμίσει από μέσα μας κάθε σταγόνα σχεδίου διαφυγής, κάθε ίχνος ονειρικής απόδρασης.

Αυτή η πόλη, κουνάει τις κλωστές μας και μας κάνει να φαινόμαστε σαν κακοκουρδισμένες μαριονέτες, τη στιγμή που απλώνει στα πόδια μας πλουσιοπάροχα τα ελέη της: λεωφόρους, multiplex, σκυλάδικα, υπηρεσίες, αεροδρόμια, λιμάνια, συντριβάνια, διαδηλώσεις και λίστες αναμονής.

Αυτή η πόλη, σαν ένας γιγάντιος ανίκητος μαγνήτης, ρουφάει όλα τα ρινίσματα αντοχής που έχουμε, και μετά μας φτύνει κατα πρόσωπο Αττικές Οδούς, Μετρό και Τραμ, Ολυμπιακά Ακίνητα και παραγκουπόλεις μέσα στην μεγαλούπολη.

Αυτή η πόλη, μας παρακαλάει να την αφήσουμε, και μετά μας στέλνει ερωτικά μηνύματα ειλικρινούς μεταμέλειας. Κι εμείς σαν ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα σκιρτίζουμε στιγμιαία, και μετά βυθιζόμαστε σε έναν ωραίο τεράστιο κι αφράτο καναπέ (που να τον κουβαλάς αυτόν τώρα στην επαρχία;), κι ονειρευόμαστε καριέρες και κήπους με αυτόματο πόστισμα και Grand Cherokee για την Αράχωβα, και Grand Marnier για την επίδειξη στο μπαρ...

Αυτή η πόλη, σαν άλλος δαιμονισμένος γίγαντας που καταβροχθίζει τα παιδιά του, είναι ακόμα ελκυστική, γιατί έχουμε ανάγκη από παραμύθια, να ταϊσουμε την ματαιοδοξία μας, και που να ψάχνεις τώρα στα βιβλιοπωλεία για καινούργια; Το τηλεκοντρόλ είναι μισό μέτρο μακρυά μας. Μόνο...



Αρκετά χρόνια πριν είχα γράψει κάποιους στίχους,
για τις απόπειρές μου να "την κάνω"...
Ο Γιώργος Αρχοντάκης τους μελοποίησε
και η Άννα Καρλαύτη τους τραγούδησε
στο πρώτο CD του συγκροτήματος Motivo4
με γενικό τίτλο "Στη Σκιά της Σελήνης"

Σήμερα θυμήθηκα πόσο διαχρονικά θλιβερό
είναι να πιστεύω ακόμα το ίδιο,
ενώ τ' ακούω σ' ένα στερεοφωνικό στην Αθήνα
με 39 βαθμούς τ' απόγευμα ετούτο...




Κι εδώ είναι το link για το youtube.

43 Comments:

  1. wilma said...
    Για να δούμε θα είμαι όντως πρώτη?
    έχω ζήσει στην επαρχία και ξέρω τι σημαίνει μοναχικός χειμώνας. Κι όταν θέλω να βρεθώ ξανά εκεί το θέλω έχοντας γνώση και πλήρη συνείδηση του τι συνεπάγεται μια τέτοια απόφαση.
    ΑΛΛΑ υπάρχει στην Αθήνα κάτι το οποίο χρειάζομαι: το να χάνομαι. Δεν θέλω να με ξέρουν, δεν θέλω να τους ξέρω. Κι αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού.
    πάω να ξανακούσω το τραγούδι.
    Ατίθασος ενήλικας said...
    κάποιες στιγμές δείχνεις ποια είναι η αξία

    εκεί ξεχωρίζω και την αξία σου

    ωραίος
    Ατίθασος ενήλικας said...
    επ, τσάκωσα και το wilma μου :)
    μακριά από πισίνες μόνο εσύ
    wilma said...
    @απατεωνισκο μου: Ευτυχώς που δεν είπες τα ίδια και στον Φελπς!
    Spy said...
    @ wilma:
    Αγαπημένη μου wilma,
    Αν πραγματικά είναι αυτό που έχετε ανάγκη, τότε είναι ένας αληθινά σεβαστός λόγος για να μένετε εδώ.
    Ή στη Νέα Υόρκη.
    (εντελώς τυχαίο το παράδειγμα...)


    @ απατεώνες:
    Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
    (Και επί τη ευκαιρία κοντά τα χέρια από τη wilma μη σφαχτούμε εδώ μέσα...
    Εγώ την είδα πρώτος!)
    Ατίθασος ενήλικας said...
    κοντά σε αυτήν ;
    o.k.
    πόσο κοντά ;
    Spy said...
    Μου φαίνεται πως έχετε μπερδέψει το βόλεϋ με το τρόλεϋ...
    όχι ΣΕ αυτήν, ΑΠΟ... λέμε ΑΠΟ!
    Και όταν αναφερόμαστε σε μία κυρία δε λέμε "αυτήν"!
    Μα καλά δεν σας μάθαν τρόπους στις φυλακές που κάνατε;
    wilma said...
    Νιώθω ένα χέρι να με πλησιάζει :Ρ
    Ατίθασος ενήλικας said...
    Καιρός για νταλαβέρια ;)
    χαχαχα
    dr.SeenG said...
    Εγώ είμαι επαρχιώτης... και ευτυχώς δεν έχω μπει σ'αυτό το τριπάκι... Αθήνα που έχω έρθει αρκετές φορές, πέρασα καλά επειδή έμεινα για λίγο. Θεσσαλονίκη δεν μπορώ σχεδόν καθόλου με πνίγει.
    Είμαι μαθημένος στους δικούς μου ρυθμούς που οι Σειρήνες των μεγάλων πόλεων δεν μπόρεσαν να με επηρεάσουν.
    Σπύρο, το τραγούδι είναι πανέμορφο!!!
    Spy said...
    Γιατρέ μου σ'ευχαριστώ πολύ, και καλά κάνεις και κάθεσαι στην ωραιότατη πόλη σου (μία από τις αγαπημένες μου).
    Η Wilma μου είπε ότι κανονίζετε την κάθοδο. Αγόρασα κουστουμάκι κι αναμένω το σύνθημα.
    ο αποτέτοιος said...
    λοιπόν επειδή είναι αργά και νυστάζω, και επειδή η σύνδεση που έχω σπίτι για να κατεβάσει το βιντεάκι και να ακούσω το τραγούδι χρειάζεται περίπου εκατό χρόνια (μοναξιάς), θα γράψω λίγα και θα επανέλθω αύριο από τη δουλειά.

    έχουμε και λέμε,
    αυτό με τις κοινοτυπίες το εκφράσατε πολυ ωραία, και μου δώσατε ξανά το ερέθισμα για αυτό που θέλω να κάνω, να γράψω ένα ποστ για τις κοινοτυπίες (θα το κάνω αλλά πρέπει να βρω το χρόνο, θέλει δουλειά).
    αυτό με τις πόλεις, είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα για το οποίο μπορούμε να συζητάμε άπειρες ώρες. εγώ θα έλεγα, ότι υπάρχουν τύποι ανθρώπων. αυτοί που μιλάνε για επιστροφή στην επαρχία και τα τοιάυτα, μόνο και μόνο για λόγους κοινοτυπίας και τρεντισμού και για να έχουν λόγο να μιζεριαζουν, για να φαίνονται στα μάτια των γνωστών τους σαν γαμάτοι τύποι, σαν λάτρεις της φύσης κτλ., ενώ δεν μπορούν να αντέξουν πάνω από βδομάδα ,μακριά από την πόλη. επίσης υπάρχουν οι αναποφάσιστοι, που δεν έχουν αποφασίσει τι θα θέλανε από τη ζωή τους και θα τους άρεζε να ζούνε στην επαρχία για τους λόγους που αναφέρατε (καλύτερο περιβάλλον για τα παιδιά τους, καλύτερες συνθήκες ζωής, κτλ), αλλά τους αρέσει κιόλας η μεγαλούπολη, γιατί έχει τα πάντα και που να βρεις κρεπερί στην κωμόπολη ανοιχτή στις 2 τη νύχτα. και τέλος υπάρχουν αυτοί που πραγματικά θα θέλανε να ζούνε στη επαρχία, αλλά λόγω δουλειάς και άλλων παραγόντων δεν μπορούνε.
    εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε καμιά από τις παραπάνω κατηγορίες. τα τελευταία χρόνια, παρότι δεν ζω στην αθήνα αλλά στην "όμορφη" θεσσαλονίκη, είμαι φαν των μεγαλουπόλεων και όχι λόγω εθισμού και ματαιοδοξίας όπως αναφερατε. μου αρέσει ο ρυθμός της πόλης, οι δονήσεις που εκπέμπει, η όποια ομορφιά μπορεί να έχει, η βρωμιά και η μπόχα που σίγουρα έχει, η ανωνυμία του πλήθους που ανέφερε η βίλμα. και άμα το σκεφτείτε, στην πόλη συναντάς όλες τις κοινωνικές μορφές. από τον άστεγο και τον "αλήτη", ως τον μαλακισμένο γιάπη με το κάμπριο. η πόλη δείχνει πιο έντονα το πρόβλημα των μεταναστών, της κοινωνικής αδικίας, του ρατσισμού, της μαλακίας του ανθρώπινου εγκεφάλου, αλλά ταυτόχρονα ευνοεί περισσότερο και τις δημουργικές ικανότητες των ανθρώπων, φανερώνει τις χαρές τους, προωθεί τους έρωτες και τις φιλίες τους. και δεν θέλω να ακούω για αποξένωση στις πόλεις. η αποξένωση δημιουργείται μόνο επειδή εμείς δεν κάνουμε κάτι για να την αποτρέψουμε. και μου τη σπάει αυτή η μιζέρια της επαρχίας. δεν την μπορώ. εκεί μπορεί όλοι οι άνθρωποι να γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά άμα το σκεφτούμε, αυτό συμβαίνει εκ των πραγμάτων και όχι επειδή πραγματικά το αποζητάνε οι άνθρωποι. στην επαρχία, κατά την ταπεινή μου άποψη, κυριαρχεί η ασχημη πλευρά των ανθρώπων, η μίζερη πλευρά. (τώρα βέβαια το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι άλλο ένα μεγάλο θέμα).
    και επίσης, εκτός από τα σκυλάδικα, τις λεωφόρους, τις υπηρεσίες, και τα υπόλοιπα που αναφέρατε, υπάρχουν τα όμορφα μπαράκια, τα γραφικά και (γιατί όχι;) ζεστά δρομάκια, τα καλόγουστα κουτούκια, τα καλά βιβλιοπωλεία, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων. το θέμα είναι να έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά (και εσείς νομίζω ότι τα έχετε αυτά).

    κλείνοντας, δεν είναι κακό να γουστάρουμε την πόλη, ή να αγαπάμε την επαρχία. το θέμα είναι να θέλουμε το ένα ή το άλλο συνειδητά και όχι για άλλους λόγους.


    τελικά παρασύρθηκα και έγραψα πολλά..
    θα επανέλθω αύριο που θα ακούσω και το τραγούδι. καληνύχτα.
    Spy said...
    Μ' αρέσει που είστε λιγομίλητος κι εσείς όπως κι εγώ...

    Εννοείται πως συμφωνώ απόλυτα μαζί σας με τη φράση: "δεν είναι κακό να γουστάρουμε την πόλη, ή να αγαπάμε την επαρχία. το θέμα είναι να θέλουμε το ένα ή το άλλο συνειδητά και όχι για άλλους λόγους".
    Ελπίζω να μην εξάγεται λάθος συμπέρασμα από αυτά που έγραψα στο ποστ.

    Θα περιμένω με αγωνία τα σχόλιά σας για το τραγούδι.
    PN said...
    Πέστα Χρυσόστομε!!!

    Σε όλους αυτή η πόλη ασκεί μια παράξενη γοητεία. Και αν μη τι άλλο είναι υποκριτικό να λέμε ότι δεν την αντέχουμε αμέσως μετά τις διακοπές. Ας το λέμε τουλάχιστον καταμεσής του χειμώνα. Τότε μπορεί να είχε και μια αξία.

    Όσο για τους στίχους, βλέπω ότι εσύ δεν είσαι ένας απλός blogger, αλλά παράγοντας της τέχνης...!!!!

    Έτσι, έτσι...για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους!!
    Spy said...
    Καλώς τον!
    Μόλις ξυπνήσατε ή τώρα πάτε για ύπνο;

    (αυτό με το "παράγοντας" με ξίνισε λίγο, μου φέρνει κάτι σε ποδοσφαιρική "παράγκα"... Προτιμώ να με αποκαλείτε απλώς τρισμέγιστο!)
    PN said...
    Χωρίς διάθεση να το κάνω chat...μόλις γύρισα από έξοδο και λέω να πάω για ύπνο μεριά...!!!
    Ανώνυμος said...
    Καταραμένη... βρώμικη... νοσηρή... αυτή τη πόλη δεν την αλλάζω με τίποτε. Ας κλείσουν όλα τα μπαράκια,οι κρεπερί και τα θέατρα, ας μετακομίσουν οι υπηρεσίες, ας σιγήσουν οι διαδηλώσεις, εγώ θα επιμένω εδώ να μένω, να υπομένω και να περιμένω, περπατώντας στο Θησείο, ξαποσταίνοντας στον Αρειο Πάγο...
    ...........
    Η τέχνη έχει την ίδια ρίζα (ετυμολογικά)με το "τίκτω", με το "τοκετό". "Γεννάτε" τέχνη και προκαλείτε και σε όλους εμάς ωδίνες και οδύνες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους στίχους...
    Aggelos Spyrou said...
    Συμφωνώ, γαμώ τη λογοδιάρροιά σου γαμώ...

    :)
    Christina Linardaki said...
    Εγώ πάλι είμαι παιδί της πόλης. Μεγάλωσα στην Αγ.Μελετίου, την εποχή που μπορούσε ακόμη κανείς στα 12 του να πάει μέχρι το συνοικιακό φροντιστήριο ξένων γλωσσών χωρίς φόβο και χωρίς συνοδεία. Κι αυτό που πάντα αγαπούσα εδώ είναι το πλήθος.

    Όταν ήμουν παιδί, κοίταζα τα φωτισμένα παράθυρα της απέναντι πολυκατοικίας και διέκρινα πρόσωπα στο ανώνυμο πλήθος αυτό, με μια συγκίνηση σχεδόν ιερή. Αργότερα, χαιρόμουν που εγώ δεν είχα συγκεκριμένο πρόσωπο μέσα στο πλήθος, που δεν με ήξερε κανείς. Και τα βράδια, ανέβαινα με τους φίλους μου στον Λυκαβηττό και παρέα με ένα μπουκάλι κρασί περνούσαμε όλη τη νύχτα κοιτώντας τα φώτα και χαρτογραφώντας τα μέσα μας τοπία.

    Σήμερα είμαι μία από αυτούς που στριμώχνονται το πρωί μισοξύπνιοι στο μετρό ώστε να πάνε στη δουλειά τους εγκαίρως. Μα δεν την αλλάζω αυτήν την πόλη με τίποτα. Εδώ ερωτεύτηκα και παντρεύτηκα τον άντρα μου. Εδώ μεγαλώνω τα παιδιά μου και τα πηγαίνω βόλτα στο Ζάππειο ή στο Πεδίο του Άρεως, όπως πήγαιναν εμένα οι γονείς μου. Εδώ παντρεύω το τώρα μου με το χθες μου και περιμένω ένα πιο όμορφο αύριο. Είναι ετούτη η πόλη που τα χωράει όλα, αφηνιασμένη, τρελλή, αγαπημένη, πάντα όμως κυλώντας στις φλέβες μου σαν άλλο αίμα...
    ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ said...
    spy,καλώς σε βρίσκω.Είμαι από αυτούς που διάλεξα να ζω σ'ένα χωριό 50 χιλιόμετρα μακριά από την Θεσσαλονίκη και να εργάζομαι σε αυτήν.Πάνε 5 χρόνια από τότε και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τα καταφέραμε και παραμένουμε πιστοί σε αυτή μας την επιλογή.Ειδικά για το παιδί που ζει μέσα στην φύση και γνωρίζει τις δυνατότητες να τραφεί από αυτή και τους κινδύνους να πεθάνει από αυτή.Είναι μια απόφαση που ειδικά για οικογένειες προυποθέτει την απόλυτη συμφωνία για να έχει επιτυχία.Ευτυχώς στην δική μας περίπτωση υπήρχε.
    Την καλημέρα μου.
    thamnos said...
    Καλημέρα λοιπόν... κράτα για λίγο καιρό ακόμη τις ανησυχίες σου, δεν θέλει πολύ χρόνο ακόμη για να ομογενοποιηθεί η Αθήνα με την επαρχία!!!
    Απο την μια η Θήβα και απο την άλλη τα Μεσόγεια και στην άκρη τα Μέγαρα, σε λίγο όλη θα ζουν στην Αθήνα χωρίς να το καταλάβουν...

    ...Καίω τα δάση χτίζω μεζονέτες, θα κάνω τα παιδία μου μαριονέτες!!!
    Μεγάλος Προφήτης ο Τζιμάκος
    Spy said...
    @ houlk:
    Με κολακεύετε πολύ μ' αυτά που λέτε και κοκκινίζω εύκολα εγώ να ξέρετε...


    @ aggelos spyrou:
    Είναι ωραίο να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που γαμωσταυρίζουν τα ίδια πράγματα...
    Καλωσήρθατε.


    @ χριστίνα λ.:
    Οι εικόνες αυτές που τόσο γλαφυρά περιγράφετε, είναι αυτές νομίζω που πάνω κάτω, μας κρατούν όλους εδώ. Και τελικά δεν είναι κακό. Αρκεί συνειδητοποιημένα όπως εσείς, να ξέρουμε γιατί το κάνουμε, και να μην το μετανιώνουμε.
    Spy said...
    @ epikuros:
    Καλως ήρθατε αγαπητέ,
    Εσείς είστε προφανώς από αυτούς τους λίγους, που πραγματικά ζηλεύω, όπως αναφέρω και στο post. Ένας άνθρωπος, μία οικογένεια, που συνειδητά επέλεξε αυτόν τον τρόπο ζωής, και είστε τυχεροί που το τολμήσατε και σας ταιριάζει.


    @ thamnos:
    Άσε, γιατί εχθές όλο το βράδυ Τζιμάκο άκουγα, εξάντλησα τη δισκογραφία!
    Πόσο δίκιο όμως έχει ο ποιητής...
    (παλιά σκεφτόμουν να αγοράσω ένα σπίτι λίγο έξω από την Κόρινθο, και το ονόμαζα επαρχία. Τώρα φτάνεις σε μισή ώρα με τον Προαστιακό. Εγώ για τη δουλειά μου κάνω περισσότερο...)
    Ανώνυμος said...
    Τα λες όλα αγαπητέ και συμφέρεις. Δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. Εγώ που λατρεύω να πηγαίνω σε νησί το χειμώνα και να περνάω όμορφα. Και το ξέρω πως δεν θα μπορούσα να ζήσω εκεί για πάντα. Γι αυτό δεν σιχτιρίζω την Αθήνα. Γιατί την αγαπάω όπως με αγαπάει και την ρουφάω όπως με ρουφάει. Και όποιος μονολογεί αναντίων της είναι τουλάχιστον υποκριτής. Υπάρχουν βέβαια και πολύ οι οποίοι κάθονται από ανάγκη. Αυτοί που λέγονται άστεγοι και τους πηγαίνανε από εδώ και από εκεί κατά την περίοδο της ολυμπιάδας ώστε να μην τους πάρουν χαμπάρι οι τουρίστες. Αυτοί δεν θα είχαν πρόβλημα να ζήσουν οπουδήποτε θα μπορούσε να τους προσφερθεί μία στέγη και ένα πιάτο φαγητό. Γιατί όλοι αυτοί με τα Καγιέν ξεχνάνε γρήγορα. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα.

    Το τραγούδι μου άρεσε πάρα πολύ καθώς και το βίντεο κλιπ και οι στίχοι. Πολύ καλή προσπάθεια αγαπητέ. Μήπως έχει αρχίσει και τρέμει η Νικολακοπούλου;

    Το επόμενο ποστ μου θα είναι δικό σου μόνο και μόνο για την στήριξή σου. Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω.
    katerina said...
    Κοίτα τώρα Spy τι έπαθα......

    Γράφεις κάτι περιμένεις τους συχωριανούς να χτυπήσουν την πόρτα σου, τους κερνάς κάτι τις, πηγαίνεις στα σπίτια τους, είτε για την ...ουσία του post τους, είτε γιατί έχεις ανάγκη να πεις ένα «γεια χαρά, πέρασα να σου πω μια καλημέρα», και όλο αυτό χονδρικά είναι το blogging.

    Σου αρέσει το σύρε και έλα, και όσο εισπράττεις την επικοινωνία με αυτούς που τελικά πιστεύεις ότι ξέρεις, το απολαμβάνεις, κάποιες φορές όσο και με τους πραγματικούς σου φίλους.

    Και ξαφνικά, εκεί που πας να πεις την καλημέρα σου, να πεις και κάτι που μπορεί να κάνει τις άκρες του στόματος του σπιτονοικοκύρη να γυρίσουν προς τα πάνω....πέφτεις ...σε κάτι....που είναι μαγικό.

    Που τακτοποιεί με λέξεις, λέξεις την μια δίπλα στην άλλη, αυτό που έχεις εσύ άναρχα στο μυαλό σου.

    Καλημέρα Spy
    manetarius said...
    "Αυτή η πόλη, μας παρακαλάει να την αφήσουμε, και μετά μας στέλνει ερωτικά μηνύματα ειλικρινούς μεταμέλειας."
    Αυτό ακριβώς έπαθα κι εγώ φέτος...!
    Είμαι παιδί της πόλης..όχι οποιασδήποτε, της Αθήνας. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να φύγω ποτέ γιατί κι εγώ έχω κάνει τις απόπειρες μου αλλά πάντα γυρνάω πίσω!
    Το τραγουδάκι θα τ' ακούσω σπίτι με την ησυχία μου... ναι, πάλι χαζεύω στη δουλειά!
    aKanonisti said...
    Τελειώνει ο χρόνος στο νετ καφε.... και δεν έχω άλλα κερματα...αλλά... προλαβαίνω να πω πως συμφωνω απόλυτα μαζί σας...(δεν ρπολαβα να διαβάσω αναλυτικά τα σχόλια).... και εκνευρίζομαι αφάνταστα με την αλλη αντίστοιχη φοβερή ατάκα που λένε όλοι οι ξενέρωτοι... "Θεσσαλονικη=ερωτική πόλη"....
    Πιο ερωτική απο την Αθήνα.. δεν έχει η Ελλάδα....
    Αυτα....
    φιλιαααααααα
    τελος χρόνου!!!!
    Sanity Loss Era said...
    Ξυνεις πληγες σπαι..
    One Happy Dot said...
    Πειράζει που κατά βάθος είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με αυτή την πόλη? Κάθε φορά που θα φύγω, οσο και αν τριγυρίσω, όσες ομορφιές και αν με μαγέψουν, πάλι εδω θέλω να γυρίσω. Στο νέφος, στην κίνηση, στους άγνωστους μεταξύ αγνώστων, στους παλαβούς, στους φτωχούς και τους φτωχώτερους, στους πλούσιους και τους πλουσιότερους. Στη διαδρομή από Ερμού μέχρι Θησείο όταν έχω τις μαύρες μου, σε μια βόλτα στο Φλοίσβο όταν εχω τις άσπρες μου και στην αγαπημένη μου Νεα Σμύρνη όταν είμαι στα γκρί! Κι αν δεν με ξέρουν θα με μάθουν, κι αν δεν τους ξέρω θα τους ανακαλύψω...γιατί οσο κι αν γκρινιάζω, πάντα εδω θέλω να γυρίζω! Thank u mr. Spy... Καλημέρες αθεράπευτου έρωτα με μια πόλη που με πνίγει σε μια αγκαλιά που σφίγει ολοένα και περισσότερο!
    Ιμμαήλ said...
    Ψάχνεις πρωτοτυπία μια εποχή που το να μοιάζεις με τα τοπ είδωλα θεωρείται η μέγιστη επιτυχία, που κάθε διαφορετικό εξοβελίζεται σαν επικίνδυνο στο πυρ το εξώτερον. Προσωπικά με νευριάζει που απο αρχές Αυγούστου εύχονται 'Καλό Χειμώνα', λες και τελειώνει νωρίς το καλοκαίρι και δεν υπάρχει μετά φθινόπωρο.
    Μεγάλωσα στην επαρχία και ξέρω ότι της λείπουν πολλά απο αυτά που έχει η πόλη. Ποτέ δεν συμπάθησα την Αθήνα και τις μεγαλουπόλεις,γιατί τις έχουμε καταντήσει δαιδαλώδεις, βρώμικους λαβυρίνθους που μέσα τους περιφερόμαστε σαν αγρίμια. Πολύ αμφιβάλλω αν έστω και το 1/3 απο αυτούς που θέλουν να φύγουν θα κατάφερναν να αγαπήσουν αυτό που βλέπουν μόνο το καλοκαίρι.
    Τάδε έφη μια μέλισσα μετά απο ένα γερό μελοπότι.
    fvasileiou said...
    Για να είμαι ειλικρινής, το ραδιόφωνο εδώ και καιρό με έχει κουράσει. Για τους λόγους που κι εσύ αναφέρεις + την προχειρότητα, την οποία μάλλον θα την πουλάνε σαν αυθορμητισμό και, προφανώς, θα βρίσκουν και πελάτες. Προτιμώ τα CD μου.

    Έχει ενδιαφέρον να δούμε την αλλαγή διάθεσης σε σχέση με την ΑΘήνα τα τελευταία 20 χρόνια: Πριν υπήρχε μια φοβερή γκρίνια για τα τσιμέντα, την αποξένωση κτλ. Φοβεροί μελοδραματισμοί: Η πόλη που δεν σε ξέρει ο γείτονάς σου κτλ. Σήμερα έχουμε μια νέα γενιά ανθρώπων, οι οποίοι είναι κυριολεκτικά ερωτευμένοι με την Αθήνα, με τα καλά και τα κακά της.
    Ανώνυμος said...
    μπορώ να προσθέσω άλλη μια κοινοτυπία; γράφεις πολύ όμορφα... και σε έναν πιο πρωτοτυπο τόνο, για να μη πέσω πολύ στα μάτια σας, είδα το into the wild πρόσφατα (αν δεν το έχετε δει σας το προτείνω ανεπιφύλακτα) και ένα από τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα είναι οτι τον εαυτο σου τον κουβαλας μέσα σου και δεν "τον βρίσκεις" πουθενά. καμια φορά ο αστικός τρόπος ζωής είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος για ότι στραβό υπάρχει στη ζωή μας.
    τα σέβη μου
    ZouZouna said...
    Εγώ πως βρέθηκα εδώ? Εχω ξαναπεράσει? Τίποτα δεν θυμάμαι, καλώς σας βρήκα λοιπόν ή καλώς σας ξαναβρήκα.... (αϊντεεεε, τι σου κανουν οι διακοπές).
    Ωραίο το κείμενό σας!
    Να μετρηθούμε οι Αθηναίοι, θα έλεγα και οι υπόλοιποι να πάνε σπίτια τους απο εκεί που μας ήρθαν ίσως? Κακά τα ψέμματα. Κανείς δεν φεύγει, όσο κι αν μουρμουράει. Ολοι εδώ τριγύρω είναι... Τι δυστυχία κι αυτή να ψάχνεις Αθηναίο με το μονοκλ!!!!!
    ds said...
    Θα ήθελα να μετακόμιζε η πρωτεύουσα σε μία νέα πόλη, όπως έχει γίνει και με άλλες πρωτεύουσες του πλανήτη.Έτσι όπως είναι και όπως εξελίσσεται η Αθήνα νομίζω ότι δεν υπάρχει σωτηρία γι αυτή την πόλη.

    Μιλάς όμως για μία γοητεία που έχει η Αθήνα. Έχω ταξιδέψει σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και δεν υπάρχει ούτε μία που να μην έχει αυτήν την κάποια γοητεία, και ας ήταν οι περισσότερες από αυτές τις πόλεις από άσχημες μέχρι πολύ άσχημες. Και το άσχημο έχει την γοητεία του λοιπόν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποτελεί μέρος της ζωής μας. Η γοητεία είναι απατηλή και υποκειμενική.
    Minoas said...
    Επεστρέψαμαν!!!
    Κοίτα τώρα τι μου θύμισες με το τραγούδι και τους Motivo4.
    Ακόμα θυμάμαι την έκφραση σου όταν μου έβαλες να το ακούσω την πρώτη φορά και περίμενες να σου πω τη γνώμη μου.
    Κύριε Spy, ξέρεις πολύ καλά ότι είμαι από αυτούς που το τόλμησαν και έφυγαν από την Αθήνα με γυναίκες και παιδιά για να στήσουν το σπιτικό τους στην επαρχία, όχι από τύχη αλλά από επιλογή.
    Οι επιλογές και οι αποφάσεις τέτοιου επιπέδου προυποθέτουν σύμπνοια στην οικογένεια και όχι δικτατορισμό.
    Και ναί θα συμφωνήσω με τον φίλτατο "Αποτέτοιο" η αποξένωση δημιουργείται μόνο επειδή εμείς δεν κάνουμε κάτι για να την αποτρέψουμε. Και στην επαρχία μπορεί όλοι οι άνθρωποι να γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά αυτό συμβαίνει εκ των πραγμάτων και όχι επειδή πραγματικά το αποζητάνε. Εξάλλου και εκεί υπάρχουν κάποιοι που αναζητούν αγωνιωδώς να χαθούν μέσα στην ανωνυμία που προσφέρει μία μεγαλούπολη.
    Spy said...
    @ island:
    Αυτή τουλάχιστον είναι μια ισορρόπημένη σχέση: "την αγαπάω όπως με αγαπάει και την ρουφάω όπως με ρουφάει"...

    (H τελευταία σας παράγραφος βέβαια με τσάκισε)



    @ katerina:
    Ευγενική όπως πάντα. Είναι σημαντικό να μπορεί κάποιος να σηκώνει τις άκρες των χειλιών του προς τα πάνω, όταν διαβάζει κάτι από κάποιον "οικείο" του. Αλλά και προς τα κάτω να γυρίσουν οι άκρες, η επικοινωνία πέτυχε, και είναι αγνή και βαθειά.
    Καμιά φορά ζηλεύω όταν κι εσείς λέτε όλα όσα εγώ θα χρειαζόμουν 5 παραγράφους, μέσα σε μια φράση.


    @ manetarius:
    Εύχομαι η επόμενη απόπειρά σας (αν κι εσείς το θέλετε βέβαια) να είναι η πιο επιτυχημένη απ' όλες.
    Spy said...
    @ akanonisti:
    Μήπως τελικά ο καθένας ονομάζει όνειρο, αυτό που απλά του λείπει από την τώρα ζωή του; Η Αθήνα είναι ερωτική μόνο κάτι έναστρες βραδυές στον Λυκαββητό με κρασί και καλή παρέα...


    @ sanity loss era:
    Και τσούζει;


    @ one happy dot:
    Τότε, το τραγούδι μου ας παίζει για σας σήμερα...
    Spy said...
    @ ιμμαήλ:
    Μέλισσα είστε εσείς, γυρνάτε παντού, βλέπετε, ρουφάτε ζωή, κάτι παραπάνω θα ξέρετε...


    @ fvasileiou:
    Δεν είναι και τόσο μεγάλη η διαφορά όσο λέτε. Και οι δύο περιπτώσεις υπήρχαν και στις δύο εποχές. Εκφρασμένες απλώς από διαφορετικές γενιές ανθρώπων, τότε και τώρα, και για διαφορετικούς λόγους.


    @ deadend mind:
    Έχετε βαλθεί σήμερα όλοι να με κάνετε να κοκκινίζω. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω λιγότερο με το συμπέρασμά σας. Είναι έτσι ακριβώς και θέλει θάρρος για να το παραδεχτείς.
    Naf said...
    Να σε πάρω να φύγουμε σ'άλλη γή σ΄άλλα μέρη, που κανείς δεν μας ξέρει??

    Εγώ πραγματικά δεν έχω αποφασίσει τι πραγματικά προτιμώ και θέλω απο τα δύο. Έχω ζήσει και στην επαρχία και στην πόλη και γνωρίζω τα καλά και τα κακά του ενός και του άλλου, απλά πιστεύω οτι δεν έχει έρθει ακόμα στη ζωή μου η στιγμή που θα αναρωτηθώ αν πραγματικά αξίζει να ζώ στην πόλη και αν μπορώ να φύγω.
    Spy said...
    @ γλυκο-κερασο-zouzouna:
    Δεν ήταν και πολύ "γλυκο-κερασο-ζουζουνιάρικο" αυτό που είπατε. Κάτι σαν το "βλάχοι go home" μου φάνηκε, που όσο και να το κάνεις είναι λίγο σκληρό...


    @ dynx:
    Μα για αυτό ακριβώς κι εγώ μιλάω για: "μια άρρωστη γοητεία που μας κρατά φυλακισμένους. Μια γοητεία νοσηρή, βρώμικη και ύπουλη."
    Στις άλλες πρωτεύουσες που λέτε, υπάρχουν βεβαίως πιο εμπνευσμένοι και τολμηροί πολιτικοί, και κόσμος έτοιμος να πειραματιστεί, μακρυά από τη θαλπωρή του καναπέ.


    @ minoas:
    Καλώς σας ξαναβρίσκουμε!
    Δεν ξέρω αν πρέπει να σας ευχηθώ να είχατε μείνει εκεί μέχρι σήμερα, γιατί αν θυμάμαι καλά (που θυμάμαι), τα πράγματα δεν σας πήγαν και τόσο καλά όσο τα είχατε σχεδιάσει. Αλλά κι αυτό μέσα στο κόλπο δεν είναι;


    @ naf:
    Έχετε καιρό ακόμα εσείς.
    Μικρή είστε, προλαβαίνετε.
    (ποιον να πάρετε να φύγετε; εμένα; μου την... "πέφτετε" δηλαδή;)
    ο αποτέτοιος said...
    δεν μας είχατε πει ότι ήσαστε και μουζικάντης!

    λοιπόν για το τραγούδι, έχουμε και λέμε (σοβαρά, και κατά την ταπεινή μου άποψη). μου άρεσε αυτό που αναδίδει, το συναίσθημα που σου μένει όταν τελειώνει. οι στίχοι κάτι μου έκαναν, το ομολογώ. η μουσική, όχι και τόσο. και εξηγούμαι. δεν είμαι και πολύ φαν αυτού του συγκεκριμένου ήχου και ύφους που χαρακτηρίζει έντονα το λεγόμενο "ελληνικό ροκ". και το δικό σας, για μένα, δεν ξέφυγε από αυτό.
    αλλά δεν έχει και τόση σημασία η γνώμη μου, το θέμα είναι να αρέσει σε εσάς, να το γουστάρετε, να το νιώθετε δικό σας.

    (δεν ήθελα να σας γράψω κάτι του στυλ, "εντάξει καλό είναι", και τέτοια, ήθελα να σας πω μια ελικρινή άποψη. ελπίζω να μη σας στεναχώρησα.)
    Spy said...
    Είμαστε και μουζικάντης!
    Αυτό είναι το τεράστιο πάθος μας, η άλλη μας ζωή, η ερασιτεχνική, η αλλού...

    Σας ευχαριστώ για το σχόλιο σας. Δεν θα μπορούσα ποτέ να παρεξηγηθώ ή να στενοχωρηθώ, με κάποιον που μιλάει ειλικρινά και δεν κρύβει τα λόγια του, πίσω από κολακείες.

    Το τραγούδι αυτό είναι αρκετά παλιό, και η μουσική είναι του συγκροτήματος, που είχε αυτόν τον ήχο. Δικοί μου είναι μόνο οι στίχοι.

    Για μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά, πιο προσωπική, πιο ψαγμένη, όπου και οι στίχοι, και η μουσική, και η ενορχήστρωση είναι δικά μου ακούστε το τραγούδι που υπάρχει σε αυτό εδώ το post.

    Θα ανεβάσω κι άλλα εν καιρώ...
    ο αποτέτοιος said...
    το άκουσα, πολύ αξιοπρεπής προσπάθεια, μπράβο σας!

    (τελικά την άφησα την κολακεία μου, χε χε!)

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy