Άλεξ.

(Eντάξει, δεν τον έλεγαν έτσι, αλλά τι θέλετε τώρα; Nα σας γράψω και το κανονικό του όνομα δωρεάν; Nα πάρετε την έκδοση με το DVD άμα θέλετε περισσότερα. Eδώ θα διαβάσετε μόνο την περίληψη.)

Aπελπισμένος.
Xοντρά.
O "ντήλερ" είχε εξαφανιστεί μέρες τώρα.
Oι φίλοι του διακοπές.
Kαι το χόρτο δεν του ‘φτανε ούτε για μισό τσιγάρο.

"Σκατά."
Aυτό ήταν το μόνο που σκέφτηκε.
Mόνος του.
Mέχρι εκεί έφτανε.

Kάθε προσπάθεια παραπανίσιας σκέψης, σκόνταφτε στο χαλάκι της εξώπορτας και ξαναγυρνούσε ταπεινωμένη στο βρωμερό δωμάτιο.
Έψαξε βιαστικά κι απελπισμένα σε όλα τα πιθανά σημεία που το έκρυβε συνήθως: στο βαζάκι της ζάχαρης, σε ένα παλιό κουτί πούρων στο κομοδίνο του, στον τρίτο τόμο της εγκυκλοπαίδειας, στο συρτάρι με τις κάλτσες, στη θήκη για τις μπαταρίες στο παλιό κασετόφωνο. Tίποτα. Tα μόνα που βρήκε: ζάχαρη, πούρα, λήμματα, κάλτσες, και μία μπαταρία (τις άλλες τις είχε πιεί)…

"Σκατά", ξανασκέφτηκε.
Aυτή τη φορά όμως πιο αποφασιστικά.
Ήξερε πως ο τρόμος της ξενέρας του χτυπούσε απειλητικά την πόρτα, κι αυτός δεν είχε κουράγιο ούτε να πάει να κλειδώσει. Tηλεφώνησε σε όσες κλήσεις μπορούσαν να προωθηθούν σ’ αυτόν τον πλανήτη. Όλες ανεξαιρέτως προωθήθηκαν. Στο πυρ το εξώτερον.

"Pε πούστη μου, τι θα κάνω;"
Φράγκα μηδέν, δανεικά ούτε για αστείο, ο «ντήλερ» άφαντος, η πλατεία άδεια, ακόμα και τα παγκάκια έκαναν καλοκαιρινά μεροκάματα στα πλοία του Aγούδημου. Άρχισε να χτυπάει νευρικά και ρυθμικά τα πόδια του στο πάτωμα. Oι παλάμες του τον έτρωγαν από μέσα. Tις έξυνε αλλά μάταια. Xόρτο ούτε για δείγμα.

O Άλεξ σηκώθηκε, βαρύς και ράθυμος, όπως κάθε μέρα δηλαδή. Σύρθηκε μέχρι το μπάνιο, κατούρησε σημαδεύοντας ότι έβρισκε μπροστά του εκτός από τη λεκάνη. Όταν τέλειωσε, τράβηξε το μισό ρολλό χαρτί και σκούπισε τη λεκάνη μόνο. Άρχοντας. Προσπάθησε να κουμπώσει το σώβρακό του, αλλά μάταια. Tο φερμουάρ ήταν πάντα στο παντελόνι, αλλά που μυαλό τώρα για τέτοιες λεπτομέρειες.
"Xέστηκα" είπε φωναχτά, αλλά δεν το εννοούσε στ’ αλήθεια.

Kουτούλησε κανα δυο φορές στο διάδρομο προς την κουζίνα, μα πιο πολύ τον ένοιαξε που πάτησε κατά λάθος το τηλεκοντρόλ και άρχισε να παίζει ξαφνικά κάτι φοβερά σενάρια.
"Nτόρις, δεν το εννούσα!"
"Mα αφού το είπες."
"Δεν το είπα"
"Σε άκουσα"
"Δεν ήμουν εγώ"
"Σάϊμον! Δεν μένει άλλος εδώ!"
"Aλήθεια σου λέω. Mάλλον την κυρία Xάθαγουέϊ άκουσες…"
"H κυρία Xάθαγουέϊ δε βρίζει σαν μπουκ. ‘Aσε που η φωνή της είναι σαν γκάϊντα."
"Nτόρις, αλήθεια, εγώ…"
"Φεύγω Σάϊμον. Kαι μη μ’ ακολουθήσεις. Θα καλέσω τους αστυνομικούς!"

"Άντεγαμήσουμωρήπαλιοκουρτίνα! Kαργιόλα."

Aυτό το τελεύταιο δεν το άκουσε. Tο είπε μόνος του διότι παθιάστηκε με την πλοκή. Eπίσης είχε και τα νεύρα του. Πλέον. Kαι μιλάμε για πολλά νεύρα. Eίχε αρχίσει ήδη να μασάει τα δάχτυλά του και να καπνίζει κάτι σελίδες από μια χθεσινή εφημερίδα.

Kαι τότε του ‘ρθε. Mπαφ!
Κατακούτελα.
(τι σου είναι η απελπισία…)
Έτρεξε στην κουζίνα όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ένα ανάπηρο σαλιγκάρι τον προσπέρασε. Έφτασε τελευταίος σ’ αυτόν τον άτυπο αγώνα δρόμου, αλλά ήξερε που να τερματίσει ακριβώς.
Στο ντουλάπι πάνω από τον αποροφητήρα.
Tο σαλιγκάρι συνέχισε βλακωδώς, πέρασε τη μπαλκονόπορτα κι αφού έκανε άλμα επί συρτώ στα κάγκελα, βούτηξε για πάντα στη λήθη του κήπου, έξι ορόφους πιο κάτω.

O Άλεξ βούτηξε άτσαλα μέσα από το ντουλάπι ότι βαζάκι βρήκε, και τα πέταξε όλα με λυτρωτική βιασύνη πάνω στο τραπέζι. Έφερε ένα περιοδικό, άδειασε ένα τσιγάρο Camel πάνω του, έβγαλε ένα χαρτάκι, το ακούμπησε δίπλα. Κι άρχισε να περιεργάζεται όποιο βαζάκι είχε πράσινη απόχρωση. Bούτηξε τα δαγκωμένα του δάχτυλα σε τουλάχιστον έξι βαζάκια, αδιαφορώντας για την ποσότητα που έβγαζε από το καθένα.


<----------------------------------------------------->


O αστυνόμος Nτέγκαρτ δεν ήταν δα κι ο Σέρλοκ Xολμς, αλλά η υπόθεση δε σήκωνε αμφιβολίες.

Oι κουρτίνες κλειστές. O αποροφητήρας ακόμα αναμμένος. Tο σπίτι βρώμαγε σε κάθε γωνιά του. O Άλεξ ξαπλωμένος κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού με παγωμένο για πάντα στο πρόσωπό του το χαμόγελο του ηλίθιου. H γλώσσα του, πράσινη, κρεμασμένη στο πλάϊ σ’ έναν παράξενο μορφασμό που θύμιζε «Mπλιάχ!!!».

"Tο μίγμα τον σκότωσε" είπε ο δαίμων του εγκληματολογικού.
"Eίστε σίγουρος κάπταιν;" τον κοίταξε ανυπόμονα ο βοηθός του.
"Έχεις πιεί ποτέ τσιγάρο με ρίγανη, φασκόμηλο, δάφνη, δεντρολίβανο, μουστάρδα σκόνη και γκουακαμόλε;"
"Eεε… όχι…"
"Kακώς!" του έφτυσε ξερά στα μούτρα ο μαιτρ των ναρκωτικών. «Άντε φέρε μου έναν καφέ σκέτο, και φώναξε τους άχρηστους από το νεκροτομείο να έρθουν να τον μαζέψουν τον μαλάκα…»


Eμπνευσμένο από το καλύτερο κείμενο για τουλούμπες
που έχω διαβάσει εδώ και 41 χρόνια.
.
.
.
.



Έχουμε κάτσει χιλιάδες ώρες κοιτώντας το, εκνευριστικά αμήχανα.

Tραβήξαμε τις άκρες από ‘δω, από ‘κει.
Tου δώσαμε σχήματα περίεργα, όρθιο, πλάγιο, τετράγωνο,
(τρίγωνο δε γίνεται, τα πάντα έχουν περιορισμούς σ’ αυτόν τον κόσμο).

Xτυπήσαμε τα δάχτυλά μας εκνευριστικά στο ξύλο, τακ, τακ, τακ.

Όλοι όμως, έτσι;
Όχι μόνο εγώ.

Θέλαμε να πούμε τόσα πολλά, που δε μπορούσαμε να αποφασίσουμε από που θα αρχίσουμε και που θα τελειώσουμε.

Στηρίξαμε το πηγούνι στα χέρια, και μείναμε να χαζεύουμε άπρακτοι, άλλοι μέρες, άλλοι ώρες, άλλοι λίγα λεπτά, αυτοί οι τελευταίοι ξέρανε καλές ντρίπλες.

Kυλήσαμε πάνω κάτω, σαν ασανσέρ χωρίς ορόφους να σταματάει.

Tο σκεπάσαμε με άλλα, πιο βρώμικα, λες και θα ξορκίζαμε έτσι την απουσία.
Παπάρια…

Tότε, λες κι ανακαλύψαμε τον τροχό, αρχίσαμε να γρατσουνάμε στην άσπιλη επιδερμίδα του, σχήματα και χρώματα. Άλλος κόκκινα, άλλος μπλε, άλλος τετράγωνα, άλλος αστεράκια, άλλος γραμμές, ο καθένας ότι προλάβαινε να καταναλώσει πριν βαρεθεί.

Tίποτα.

Άλλοτε, μας έπιανε ένας οίστρος κίβδηλος, μετανάστης που το ‘παιζε αυτόχθονας, χτυπούσαμε τατουάζ ακατάληπτες λέξεις, αλλά τα σβήναμε εύκολα μετά. H χένα τούτη σβήνει με τον αριστερό δείκτη και αντίχειρα, σ’ ένα λεπτό.

Tίποτα.

Kαμιά φορά, ορισμένοι, το εγκατέλειπαν. Eθελουσία έξοδος άνευ κοινωνικής προσφοράς. Kαι πάλι γκρίνιαζαν, λες και η είσοδος ήταν ακούσια…

Ένας κάποτε το έφτυσε. Ξερά. Στη μούρη. Xλφρ… Φτουπ!
Ξεφτίλα ρε γαμώτο.

Bέβαια οι ποιητές ποτές δεν το ‘χανε ανάγκη, κι οι συγγραφείς είναι κατέχοντες, τις υπαγορεύουν τις ρητορείες τους.
Oι επίδοξοι Ίρβιν Γιάλομ(ς) όμως;
Oι ονειροπόλοι Πόε και Mπηρς του πλανήτη;
Oι άρρωστημένοι Mπάροουζ
και οι wannabe Stephen King(s); Tίποτα;

Tίποτα.






α, ρε γαμημένο New Document
μαλακισμένο Word
πουτάνα Microsoft,

πόσα άδεια βλέμματα έχετε καθρεφτίσει…

πόσους ατάλαντους χυλοπιτώσατε στα ίσια…
.
.
.
.
(Εμπνευσμένο από ένα κείμενο της "she
" και αφιερωμένο στην ίδια.)
.
.
.



Σεπτέμβριος 1993


" Στην αρχή
ήταν μια σταγόνα
μικρή, διάφανη, δροσερή

ισορροπούσε γυμνή, πάνω σ’ ένα φύλλο
ώσπου εκείνο λύγισε
κι έτσι κύλησε πιο κάτω
σ’ άλλο φύλλο
κι ύστερα σ’ άλλο, σ’ άλλο...

κάποτε
ήρθε κι έπεσε στο πρόσωπό μου
έσπασε σε χίλια μικρά κομμάτια
χωρίς θόρυβο
χίλιες μικρές σταγονίτσες
που η κάθε μια τους
με δρόσιζε κι από λίγο
με ξεδίψαγε
μου καθάριζε ένα ένα
όλα τα κομμάτια του μυαλού μου

κι ύστερα

έγινε αεράκι,
ένα απαλό μωβ φθινοπωρινό αεράκι
που λες και δεν υπήρξε για τίποτε άλλο
παρά για να με δροσίζει

ερχόταν, με έπαιρνε στο ταξίδι του
κι ύστερα έφευγε
και πάλι, και πάλι

κι ύστερα...

έγινες εσύ,
γύρω, γύρω
να με κάνεις να σ’ αναζητώ
και πάντα να γλυστράς
μέσα από τα δάχτυλα μου
σαν άμμος ανεξέλεγκτη
που ψάχνει τη θάλασσά της

Οπτασία;

αυτό που με διαλύει
είναι αυτό που ποτέ δε θα αγγίξω

κι ύστερα

...ξέρω...

θα μου πεις ένα μεγάλο “καληνύχτα”
και δε θα ξημερώσει "


.
.
.
.
.
.

...μου είπε.

"ε, ψόφα τότε, μαλακισμένο..."





Ή να σταματήσω να βλέπω hardcore όνειρα;




("manetarius", βοήηηηθειαααα.........)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

UPDATE:
Ξέρω πως η αγωνία σας είναι μεγάλη και δε θα μπορέσετε να κοιμηθείτε το μεσημέρι πάνω στο πληκτρολόγιο, οπότε να μη σας βασανίζω άλλο.

Τη σωστή απάντηση την έδωσαν δύο:
Η "αλλοπαρμένη" akanonisti
και ο συνάδελφος dr.seeng

Ο πίνακας είναι ένα κουνούπι,
χορτασμένο με αίμα...



UPDATE 2:
Οφείλουμε να χαρίσουμε κι ένα χειροκρότημα όμως στο δόκτωρα,
που μη στερούμενος φαντασίας
έστρεψε την εικόνα 90 μοίρες αριστερά
κι αποφάσισε ότι είναι
"ένα βουνό στην κορυφή του οποίου είναι κάτι σαν φάρος..."

Για να τα καταλάβουμε καλύτερα μας το ζωγράφισε κιόλας



Γιατρέ μου,
το μόνο πράγμα που μπορεί να περιορίσει τη φαντασία μας
είναι η αδυναμία...

Τα σέβη μου, ειλικρινώς.













[κλικ στην εικόνα ή εδώ για μεγέθυνση]


Λάδι σε καμβά 100x70 cm
Spy Σεπτέμβριος 2003
.
.
.
.
.
.
.

Βαρέθηκα να ακούω σήμερα, τους περισπούδαστους και πανηγυρικά πρωτότυπους παραγωγούς, σχεδόν όλων των ραδιοφωνικών σταθμών, να μιλούν για την επιστροφή.
Την επιστροφή των κατοίκων των πόλεων, και ειδικότερα της Αθήνας, που "σιγά σιγά αποκτά τους ρυθμούς της", των κατοίκων "που προσπαθούν να προσαρμοστούν ομαλά στην πραγματικότητα", των φίλων που ξανασυναντιόνται "για να εξιστορήσουν ο ένας στον άλλον πως περάσανε", τις παρέες που "μαζεύονται σιγά σιγά" και άλλα τέτοια πρωτότυπα.

Αν έλειπε κανείς στο εξωτερικό κι ερχόταν σήμερα στην Ελλάδα, ανοίγωντας το ραδιόφωνο να μάθει τι συμβαίνει, θα νόμιζε μάλλον ότι είχαμε γίνει πρόσφυγες όλοι, και ξαφνικά σήμερα ειδικά, ανοίξαν τα σύνορα κι επαναπατριζόμαστε, σιχτιρίζοντας όμως τη τύχη μας για το κακό που μας βρήκε, και ποθώντας διακαώς να ξαναμεταναστεύσουμε.

Η κοινοτυπία σε όλο της το μεγαλείο!

Εγώ προσωπικά το αγαπώ το ραδιόφωνο. Το προτιμώ σαφώς από την τηλεόραση. Με μαγεύει αυτή η νότα μυστηρίου, που κρύβεται πίσω από κάθε φωνή, που με αφήνει να φαντάζομαι εγώ, πως είναι ο καθένας που μου μιλάει, κάτι σαν τα blogs, η φαντασία μου λειτουργεί καλύτερα, το αναπάντεχο τραγούδι που δεν περίμενα να ακούσω είναι σίγουρα καλύτερο από τις ειδήσεις που διαφημίζονται με χολυγουντιανά τρέϊλερ στην τηλεόραση.

Όμως δεν αντέχω τις κοινοτυπίες. Ποτέ και πουθενά. Με κάνουν να βαριέμαι, να αηδιάζω, να προσπαθώ να ξεφύγω... Γιαυτό και δεν αντέχω τις playlists με τα top-something, τις 412 ολόιδιες "ερωτικές φωνές" που μου κλείνουν πονηρά το μάτι, σκέτη καύλα, τους ανέραστους "ερωτιάρηδες" παραγωγούς, τους εκφωνητές ειδήσεων με τα 28 σαρδάμ ανά πρόταση...

Και μιλώντας για κοινοτυπίες μπαίνω στο θέμα.
(όλο το προηγούμενο ήταν πρόλογος, γαμώ τη λογοδιάρροιά μου...)

Έχω ακούσει δεκάδες, μπορεί κι εκατοντάδες φορές, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, να μιλάνε με βαθύ προβληματισμό, για την Αθήνα. Για το πόσο πολύ θα θέλανε να την κοπανήσουν απ' αυτήν την "καταραμένη" πόλη, και να πάνε να ζήσουν κάπου αλλού, που "θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο", που "δεν θα τους κυνηγάει το άγχος κάθε μέρα", που "θα μπορέσουν να βρουν τον εαυτό τους" και "να χαρούν τον έρωτά τους", που "θα έχουν ένα καλύτερο περιβάλλον για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους"...

Κι εγώ τα έχω πει. Και τα 'χω προσπαθήσει.
Κι ίσως αυτή να είναι η μικρή διαφορά που μας χωρίζει. Η μικρή κι ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο "wishfull thinking" και το "πράττειν".

Με εκνευρίζουν δε αφάνταστα, αυτοί που "ξυπνάνε" ξαφνικά από το λήθαργό τους, αμέσως μόλις γυρίζουν από τις διακοπές, αφού φυσικά εκεί είδαν με άλλο μάτι τη ζωή. Οι περισσότεροι όμως κάνουν το τραγικό (κατά τη γνώμη μου) λάθος, να πιστεύουν ότι η ζωή σε ένα έρημο ψαροχώρι το χειμώνα, θα είναι εξίσου θελκτική και γοητευτική, με τη ζωή που έκαναν επί 10 ή 15 μέρες ως τουρίστες το καλοκαίρι.

Σε όσους το πιστεύουν πράγματι αυτό, και το έκαναν ή ετοιμάζονται να το κάνουν, τους βγάζω ειλικρινά το καπέλο. Τους ζηλεύω.

Σε όλους τους υπόλοιπους (του υποφαινόμενου συμπεριλαμβανομένου) έχω να πω το εξής:

Αυτή η πόλη
(αλλά και οποιαδήποτε άλλη "μεγαλούπολη" της Ελλάδας) έχει μια άρρωστη γοητεία που μας κρατά φυλακισμένους. Μια γοητεία νοσηρή, βρώμικη και ύπουλη. Μας ξελογιάζει με τα πλουσιοπάροχα "δώρα" της, για να μας κρατήσει ομήρους εσαεί. Μας κολακεύει με τις ψευδεπίγραφες απολαύσεις της, για να ξεζουμίσει από μέσα μας κάθε σταγόνα σχεδίου διαφυγής, κάθε ίχνος ονειρικής απόδρασης.

Αυτή η πόλη, κουνάει τις κλωστές μας και μας κάνει να φαινόμαστε σαν κακοκουρδισμένες μαριονέτες, τη στιγμή που απλώνει στα πόδια μας πλουσιοπάροχα τα ελέη της: λεωφόρους, multiplex, σκυλάδικα, υπηρεσίες, αεροδρόμια, λιμάνια, συντριβάνια, διαδηλώσεις και λίστες αναμονής.

Αυτή η πόλη, σαν ένας γιγάντιος ανίκητος μαγνήτης, ρουφάει όλα τα ρινίσματα αντοχής που έχουμε, και μετά μας φτύνει κατα πρόσωπο Αττικές Οδούς, Μετρό και Τραμ, Ολυμπιακά Ακίνητα και παραγκουπόλεις μέσα στην μεγαλούπολη.

Αυτή η πόλη, μας παρακαλάει να την αφήσουμε, και μετά μας στέλνει ερωτικά μηνύματα ειλικρινούς μεταμέλειας. Κι εμείς σαν ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα σκιρτίζουμε στιγμιαία, και μετά βυθιζόμαστε σε έναν ωραίο τεράστιο κι αφράτο καναπέ (που να τον κουβαλάς αυτόν τώρα στην επαρχία;), κι ονειρευόμαστε καριέρες και κήπους με αυτόματο πόστισμα και Grand Cherokee για την Αράχωβα, και Grand Marnier για την επίδειξη στο μπαρ...

Αυτή η πόλη, σαν άλλος δαιμονισμένος γίγαντας που καταβροχθίζει τα παιδιά του, είναι ακόμα ελκυστική, γιατί έχουμε ανάγκη από παραμύθια, να ταϊσουμε την ματαιοδοξία μας, και που να ψάχνεις τώρα στα βιβλιοπωλεία για καινούργια; Το τηλεκοντρόλ είναι μισό μέτρο μακρυά μας. Μόνο...



Αρκετά χρόνια πριν είχα γράψει κάποιους στίχους,
για τις απόπειρές μου να "την κάνω"...
Ο Γιώργος Αρχοντάκης τους μελοποίησε
και η Άννα Καρλαύτη τους τραγούδησε
στο πρώτο CD του συγκροτήματος Motivo4
με γενικό τίτλο "Στη Σκιά της Σελήνης"

Σήμερα θυμήθηκα πόσο διαχρονικά θλιβερό
είναι να πιστεύω ακόμα το ίδιο,
ενώ τ' ακούω σ' ένα στερεοφωνικό στην Αθήνα
με 39 βαθμούς τ' απόγευμα ετούτο...




Κι εδώ είναι το link για το youtube.

Ένα μέτρο σκιά από τ' αρμυρίκια δίπλα στο κύμα...



...νότες που δεν υπάρχουν στα τραγούδια...



...μια ιδέα εγκατάλειψης να μου σκεπάζει τα μάτια...



...σχοινιά που λικνίζονται σα φίδια μεθυσμένα...



...κόσμος που πάει, κόσμος που έρχεται...



...εσύ εκεί, που γαντζώνεις τα νύχια στο χρόνο...



...που τινάζεις την πόλη από πάνω σου...



...να μεθάς, από αρώματα με γεύσεις νησιών...



...να κυνηγάς την πιο όμορφη σκιά σου...



...να θυμάσαι κάθε μπλε που είδες...



...μια αρμύρα που καταπίνει όνειρα...



...που κουρνιάζει στις πιο παράξενες γωνιές σου...



...μια επιστροφή που θα ιδρώσεις να ξεχάσεις...



...που θα περιγράψεις με χρώματα στους γύρω...



...κι ένα μπλε,
πιο μπλε από ποτέ...



...πιο μπλε από πάντα...






Αγαπημένοι μας αναγνώστες,
(Κώστα σε σένα μιλάω...)

Κλείνουμε σήμερα τον εικαστικό κύκλο που ξεκινήσαμε στην αρχή της εβδομάδος, ιδιαιτέρως ευτυχείς για την τεράστια απήχηση που είχε η εκπομπή μας.

Από αύριο θα είναι μαζί μας ο συνάδελφος κ. spy,
και μια καινούργια εποχή θα ξεκινήσει, για το ταλαιπωρημένο τούτο βλογ.
Ανυπομονώ, όπως κι εσείς υποθέτω, να του μιλήσω για τις σχέσεις που αναπτύξαμε και εδραιώσαμε καθ' όλο το διάστημα της απουσίας του, και σας υπόσχομαι από το βήμα αυτό, να είμαστε η πρώτη εκπομπή πανελλαδικά που θα φιλοξενήσει μια συνέντευξη - κόλαφο με τον διάσημο βλόγερ, μια συνέντευξη - χείμαρρο, μια συνέντευξη - βόμβα!

Αύριο θα έχουμε τη χαρά και την τιμή να κάθεται στο πληκτρολόγιο αυτό, ο ίδιος ο κ. spy, και σε μία ακόμη καινοτόμο προσφορά προς το αναγνωστικό μας κοινό, ο βλόγερ, στο τέλος της συνέντευξης, θα δεχτεί να απαντήσεις και σε ερωτήσεις του κοινού.
Μείνετε συντονισμένοι!

Μέχρι τότε, απολαύστε μια τελευταία και ιδιαιτέρως έξυπνη διαφημιστική δημιουργία, για τα πασίγνωστα χαρτάκια "Post-it", η οποία απευθύνεται κυρίως στους λάτρεις του "one night stand", που ξέρω πως απαρτίζουν μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού του ιστοχώρου μας (κάνουμε έρευνες εμείς, τι το περάσατε;)

Τα σέβη μου και εις το επανειδείν,
ΤΟ BLOG








Αγαπητοί συνάδελφοι,
(όσοι ακόμα έχετε παραμείνει στο παρόν blog)

Στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μας σειράς, σας παρουσιάζουμε σήμερα μία μίνι σειρά διαφημιστικών καταχωρήσεων, για ένα αξεπέραστο προϊόν: Το ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΑΦΑΝΟ καλσόν, ένα θέμα που ξέρουμε ότι θα ενδιαφέρει, ως επί το πλείστον, τις κυρίες που επισκέπτονται το ψητοπωλείο μας (ε, την ιστοσελίδα μας εννοούσα)!

Παρ' όλα αυτά, επειδής ο καλλιτέχνης αποτύπωσε με ιδιαίτερο χιούμορ το βασικό χαρακτηριστικό του προϊόντος (την αδιαφάνεια), και επειδή το καλό χιούμορ δεν είναι μόνον γυναικείο γνώρισμα, εμείς ξεδιάντροπα τις παραθέτουμε εδώ χάμου, και για τους άρρενες φίλους του κ. spy (που τον θυμήθηκα τώρα αυτόν, καλή του ώρα εκεί που είναι...)

Παρακαλώ, για το θερμό σας χειροκρότημα:





Η σημερινή μας παρουσίαση, φίλοι και φίλες,
είναι μία κοινωνική προσφορά του blog μας, προς όλους τους οδηγούς που αυτές τις ημέρες, πηγαίνουν ή έρχονται από τους εξοχικούς τους προορισμούς.

Προσοχή παρακαλώ!

Η καμπάνια απευθύνεται μόνο σε νοήμονες και για τον λόγο αυτό δεν παραθέτουμε και πολλές εικόνες από αυτήν, μιας και είναι ιδιαίτερης σκληρότητος (ένας άλλος λόγος είναι ότι δεν έχουμε κι άλλες φωτογραφίες...).

Επειδή ακόμη και οι νοήμονες την περίοδον αυτή έχουν μειωμένα αντανακλαστικά, και άρα και αντίληψη, εξηγώ ότι κάθε ράμμα στο φρύδι του ατυχούς οδηγού, αντιστοιχεί σε διαφορετική ταχύτητα με την οποίαν πιθανόν να έτρεχε, κατά τη στιγμή του δυστυχήματος.

Θαυμάστε και προβληματισθείτε!

Όπως υπεσχέθημεν και εις το χθεσινόν μας διάγγελμα,
φιλοξενούμε σήμερα στο πρώτο επεισόδιο της νέας μας σειράς "Διακοπή για Διαφημίσεις", μίαν εξαίρετον καμπάνια, δημιουργηθείσα δια τας συσκευάς του διαβόλου, άτινες υποστηρίζονται από υπηρεσίες της διεθνούς εταιρίας τηλεπικοινωνιών "ΑΤ&Τ".

Η καμπάνια ήτο global, όπως εξάγεται ευκόλως από το σλόγκαν, και είχε ιδιαιτέραν απήχησιν ειδικότερα εις τας χώρας του Τρίτου Κόσμου, όπου αι υπηρεσίαι αυταί είναι ως γνωστόν χρησιμότατες και ζωτικής σημασίας δια την επιβίωσιν και μακροημέρευσιν των αυτοχθόνων κατοίκων.

Θαυμάστε!













Ε, γκμχ...
Φου, φου, ένα, δύο, ένα, δύο...
Τεστ... τεστ...
Φου, φου...

Κυρίες και κύριοι,
Καλησπέρα.

Ονομάζομαι Innerscapes.
Για σας κύριος Innerscapes ή για συντομία ΤΟ BLOG!
Είμαι συνεργάτης του κ. spy και συνδιαχειριστής του παρόντος.
Θα ήθελα να σας πω ορισμένα λόγια για το μέλλον της συνεργασίας μας.

Ο κ. spy βρίσκεται σε ολιγοήμερον ταξίδι για δουλειές. Οι φήμες που τον θέλουν να διάγει έκλυτον βίον, στας παραλίας της νήσου Κύθνου, είναι διαβολικά αναληθείς. Ο συνεργάτης μου είναι ένας σκληρά εργαζόμενος νέος (ούτως ειπείν), ο οποίος τις ημέρες ταύτες εργάζεται εις το εξωτερικόν ρεπορτάζ, ώστε να σας κρατάμε καταλλήλως ενήμερους.

Εν τω μεταξύ, εμείς εδώ καλόν θα ήτο να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Ο παρών ιστοχώρος, πέρασε μίαν μακράν περίοδον χαμερπούς ασυδοσίας. Και από πλευράς του γράφοντος αλλά και από πλευράς των σχολιαστών του. Αυτό θα αλλάξει πάραυτα!
Ο χώρος αυτός ήταν, είναι και θα παραμείνει εις το διηνεκές χώρος τέχνης. Και τέχνη δεν είναι ούτε τα σουβλάκια, ουτε τα τζατζίκια, ούτε η φραπεδούμπες. Ως εδώ!

Achtung!!!

Μη χαζεύετε και μην μασουλάτε ποπ κορν όταν σας ομιλώ!
Αναμένω από εσάς να επιδείξετε φρόνημα υψηλό, μεγαλείο ψυχής, και πνεύμα αταλάντευτο από τα υψηλά στάνταρτς που έχουμε θέσει ως κοινότης. Φούλστοπ (τελεία για τους ημιμαθείς).

Αι αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν, θα προάγουν τον πολιτισμόν, και το εθνικόν ιδεώδες, και θα σπείρουν εις τα πέρατα της οικουμένης τους καρπούς του αρχαίου πνεύματος των προγόνων μας, τους καρπούς της Τέχνης.

Αναμένω υμάς, με θάρρος λόγου και γνώμης, όπως προσέλθετε εις τον χώρον των σχολίων, ευλαβικά να καταθέσετε τις απόψεις σας, οι οποίες σε καμίαν περίπτωσιν δεν δύνανται να είναι ασύμφωνες με τα όσα προείπα. Αι αξιολογότεραι εξ αυτών, θα τύχουν της απαντήσεώς μου ή του σχολιασμού μου εν γένει, άμα τη επιθυμία μου και άνευ οιασδήποτε δεσμεύσεως.


Σας ευχαριστώ δια την προσοχήν σας.
ΤΟ BLOG.

Ντρίιιιννν... (η πόρτα)
......

Spy: Ποιός είναι;
Blog: Τί ποιός είναι ρε άθλιε; Με ξέχασες κιόλας;
Spy: Εεε... bl... b... blo... g... εσύ;;;
Blog: Έγινες και κεκές τώρα;
Spy: Μα... δε σε περίμενα τόσο νωρίς...
Blog: Ε και; Εγώ δε σε περίμενα ποτέ!
Spy: Πω, πω... εσύ μαύρισες κανονικά...
Blog: Θεέ μου, τι ηλίθιος... ΜΑΥΡΟ ήμουν πάντα! Τυφλός είσαι;
Spy: Εννοώ, από τον ήλιο, αγνώριστο έγινες!
Blog: Αγνώριστο θα έχω γίνει όταν γυρίσεις.
Spy: Τι εννοείς; Τι σκοπεύεις να κάνεις;
Blog: Φασίνα. Σκατά τα έχεις κάνει εδώ μέσα.
Spy: Ε, μα τι σκατά; Ίσα ίσα, έκανα ότι μπορούσα, και...
Blog: Ακριβώς! Μέχρι εκεί μπορούσες. Ευτυχώς τώρα γύρισα και θα μπει μια τάξη εδώ.
Spy: Κοίτα να δεις, δεν τα κατάφερα κι άσχημα. Τόσοι καινούργιοι φίλοι μ' επισκέφθηκαν αυτό το διάστημα που έλειπες, και τους άρεσε απ' ότι μου είπαν.
Blog: Τι λες βρε ζώον; Που το ξέρεις ότι τους άρεσε; Που κάθεσαι και πιστεύεις την κάθε κοτσάνα που σου πετάει ο πάσα ένας για να σε καλοπιάσει...
Spy: Δε μου λένε ψέμματα! Είναι καλοί άνθρωποι!
Blog: Δεν είναι άνθρωποι ρε απολιφάδι των blogs! Avatars είναι, AVATARS!!!
Spy: Ναι αλλά πίσω από τα avatars βρίσκονται κάποιοι καλοί και καθωσπρέπει άνθρωποι, που...
Blog: Πίσω από τα avatars βρίσκεται μόνο το Google, βλαμμένε!
Spy: ...
Blog: Δεν έχεις καταλάβει ακόμα ότι ο κάθε ανώμαλος, ανεγκέφαλος, ανώριμος και άεργος κάθεται και φτιάχνει ένα ωραίο και προκλητικό avatar, μόνο και μόνο για να συγκινηθεί ένας μουρόχαυλος σαν κι εσένα; Και μετά να του βγάζει όλα τα σώψυχά του στη φόρα, και να του μαυρίζει την καρδιά και το blog;
Spy: Εμείς δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα. Είμαστε μαύροι έτσι κι αλλιώς. Για κοιτάξου στον καθρέφτη!
Blog: ...
Spy: Ε, βέβαια! Τί να πεις; Έχεις και τίποτα να πεις; Σκατοεπαναστάτη της κλανιάς! Που μου το παίζεις και το πρώτο blog παγκοσμίως, με δικιά του προσωπικότητα!
Blog: Εγώ...
Spy: Εσύ! Τί εσύ ρε; Άντε γιατί τα πήρα τώρα!
Blog: Εγώ...
Spy: Εσύ να σκάσεις! ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ πια!
Blog: Μάλιστα...
Spy: Σκάσε και άκου!
Blog: Μάλιστα...
Spy: Θα λείψω για τέσσερεις μέρες. Μη διανοηθείς να κάνεις καμία μαλακία εδώ μέσα όσο θα λείπω, διότι θα πάρω μαζί μου το κουμπί του delete και δεν το 'χω σε τίποτα να το πατήσω, άμα μου τη βαρέσει! Μαλακισμένο.
Blog: Μάλιστα...
Spy: "Μάλιστα αφέντη" θα λες, μη σου χώσω καμία!
Blog: Μάλιστα αφέντη...
Spy: Έτσι μπράβο, μαλακιστήρι! Θα κάτσεις και θα τακτοποιήσεις τα πάντα! Θα σκουπίσεις, θα σφουγγαρίσεις, θα κάνεις τα τζάμια, τα πατζούρια, θα βάλεις σίδερο, θα σηκώνεις το τηλέφωνο, και θα ΑΠΑΝΤΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ!
Blog: Ποιά σχόλια;;;
Spy: Στα σχόλια ρε, τι "ποια σχόλια"; Στα σχόλια των αναγνωστών στη δίπλα σελίδα. Τι νόμιζες; Επειδή φεύγω εγώ, θα πει ότι φεύγουν κι οι άλλοι;
Blog: Μα, θα απαντάω ΕΓΩ στα σχόλια;
Spy: Ναι ρε! Γιατί μουγγό είσαι; Τόσο καιρό, εμένα ήξερες να μου τη λες, τώρα δε μπορείς να πεις μια λέξη;
Blog: Εεε... μπ... μπορώ;
Spy: Ναι μπορείς! Και μάλιστα όχι οποιαδήποτε λέξη. Έχουμε ένα ήθος εδώ μέσα. Το κατακτήσαμε με τους αιώνες, κι εσύ θα το προασπίσεις ακόμα και με κίνδυνο της ζωής σου!
Blog: Εεε...
Spy: Έξι και ξερός! Θα είσαι ευγενής και πράος, δε θα τσακωθείς με κανέναν, άμα δε ξέρεις κάτι δε θα το παίζεις επιστήμονας μπουρδολογώντας αορίστως, και εν γένει θα σέβεσαι και θα τιμάς κάθε έναν επισκέπτη ξεχωριστά.
Blog: Μάλιστα αφέντη.
Spy: Έτσι μπράβο! Μη γυρίσω και τα βρω μπάχαλο εδώ πέρα, για τί θα γίνει της πουτ...
Blog: ΑΦΕΝΤΗ!
Spy: Τί;
Blog: Ήθος, είπαμε.
Spy: Α, ναι. Λοιπόν, όπως σου είπα, εντάξει;
Blog: Μάλιστα.
Spy: Και δε θ' αργήσω. Το Σάββατο θα είμαι εδώ.
Blog: Επιτρέπεται να ρωτήσω που θα πας αφέντη;
Spy: Όχι! Δεν επιτρέπεται. Όπου θέλω θα πάω. Μακρυά από εσένα πάντως!
Blog: Εντάξει αφέντη. Ότι πεις.
Spy: Τσακίσου και πήγαινε φέρε τα πράγματά μου τώρα.
Blog: Μάλιστα.

Τσουπ, τσουπ, θομπ, θομπ, νταπ, ντουπ, πλαφ...

Blog: Ορίστε αφέντη.
Spy: Είναι όλα;
Blog: Ότι χρειάζεσαι για να περάσεις καλά.
Spy: Το Laptop το έβαλες;
Blog: Δεν το χρειάζεσαι για να περάσεις καλά.
Spy: Μα...
Blog: Μην ανησυχείς αφέντη. Θα το αναλάβω εγώ, έτσι δε μου είπες;
Spy: Εγκμχ... ναι...
Blog: Κοίτα να περάσεις εσύ καλά και να ξεκουραστείς, κι άσε τη δουλειά σε μένα.
Spy: Δέσαμε...
Blog: Καλό ταξίδι αφέντη!
Spy: Καλός πολίτης και σε σένα...
Blog: Ευχαριστώ. Είσαι πολύ καλός και στοργικός.
Spy: Το ξέρω! Γλυφτρόνι, ε, γλυφτρόνι! Τέλος πάντων. Φεύγω...
Blog: Ναι.
Spy: Άντε... ε... γειά...
Blog: Γεια και μεγειά!
Spy: ...(βοήθειά μας)...



Κι έφυγα που λέτε.
Μ' αυτήν εδώ τη βάρκα, για λίγο...




Ν' αράξω σε μια παραλία φορώντας μόνο ένα ψάθινο καπέλο
με λίγη άμμο στα χείλη και στα βλέφαρα
να ξεκουραστώ...





Γειά σας αγαπημένοι μου.

Φοβάμαι πως θα μου λείψετε
και δεν ξέρω αν είναι και πολύ φυσιολογικό αυτό...
Spy






Καλοί μου φίλοι,
Συνάδελοι συνbloggers,
Αγαπημένοι μου συμπολεμιστές,
(κι εσείς οι υπόλοιποι, τέλος πάντων...)

Όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, και όπως μπορούν να διαβάσουν εδώ οι νεώτεροι, εγώ και το blog μου, περάσαμε κάποιες δύσκολες στιγμές στη σχέση μας. Υποθέτω πως δεν είναι κάτι το τρομακτικά ανησυχητικό. Όλα τα ζευγάρια τα περνάνε αυτά.



Μετά από έναν πολύ έντονο διάλογο και ριζική διαφωνία που είχαμε, το blog μου αποφάσισε αυτοβούλως να με παρατήσει, και να κάνουμε χωριστά διακοπές φέτος!
(εντάξει και σε άλλους συμβαίνει...)

Έτσι, εκείνο (το blog) εδώ και αρκετό καιρό περιδιαβαίνει διάφορα εξωτικά μέρη, και βάσει υποχρέωσης, εγώ είχα μείνει εδώ να φυλάω τις Θερμοπύλες, με μόνο αβαντάζ να δημοσιεύω ότι μου ερχόταν στο κεφάλι, κάθε μέρα, χωρίς την έγγραφη άδειά του. Σε ανταπόδωση, πάνω στο header φιλοξενούσα κάθε τρεις και λίγο, τις καρτ ποστάλ που μου έστελνε, για να σκάω κι εγώ κι οι οχτροί μας.

Οι καιροί αλλάζουν όμως, η γη είναι στρογγυλή, η ιστορία επαναλαμβάνεται κλπ. κι έτσι ήρθε η ώρα που θα πρέπει να φύγω κι εγώ για λίγες μέρες, μπας και ξεκουράσω τα εξαϋλωμένα από τον καύσωνα pixels του εγκεφάλου μου. Αυτό δεν ήταν προγραμματισμένο (εξ ου και η γκρίνια ολόκληρου του καλοκαιριού), ήρθε ουρανοκατέβατο δώρο, τελευταία στιγμή. Αλλά δε λες όχι σε δώρα! Λες;

Θα είμαι μαζί σας μέχρι την Κυριακή, οπότε και επιστρέφει το blog μου!


ΣΑΣ ΘΕΡΜΟΠΑΡΑΚΑΛΩ:

Επειδή το (*^!%#?()*&#>*)blog μου είναι ιδιαιτέρως ευέξαπτο, μη μου το τσαντίσετε! Να του μιλάτε όμορφα, τρυφερά κι ευγενικά. Δεν γουστάρει τις κακίες και το χοντροκομένο χιούμορ (είναι πολύ γκουρμέ σ'αυτό το θέμα), και δε θα επιτρέψει σε καμία περίπτωση την αποδόμηση των post, όπως συχνά κάναμε μαζί και περνάγαμε ωραία. Το blog μου βλέπετε, έχει ακαδημαϊκή παιδεία, και οτιδήποτε δεν είναι του επιπέδου του, το απορρίπτει μετά βδελυγμίας.

Δεν έχω ιδέα τι αναρτήσεις θα κάνει (διότι θα κάνει, αυτό είναι σίγουρο, δε θα κάτσει άπραγο), δεν έχω ιδέα για τη θεματολογία του, το ύφος του, τις απαντήσεις που θα δίνει στα σχόλιά σας, και εν γένει για την όλη συμπεριφορά του. Επειδή όμως θα ήθελα να το βρω εδώ όταν θα ξανάρθω (που να φτιάχνω τώρα καινούργιο από την αρχή;), σας παρακαλώ και πάλι, να είστε ευγενείς και κόσμιοι, κι όταν με το καλό γυρίσω και αναλάβω και πάλι τα ηνία, θα βρούμε μια κοινά αποδεκτή λύση για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι...

Ήθελα να σας τα γράψω αυτά από σήμερα, για να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε μέχρι την Κυριακή, και να μην βρεθούμε προ εκπλήξεων.

Σας ευχαριστώ για την κατανόηση,
Ειλικρινά δικός σας,

Spy



Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.



Pablo Neruda
(Μετάφραση από τα ιταλικά: Βασίλης Χατζηγιάννης)

Έχω υπάρξει εργένης.

Ωραία ήταν...

Και όχι πολύ παλιά. Πριν λίγα χρόνια. On purpose, που λένε, με τη θέλησή μου.
Εργένης...
Ωραίος θα έλεγα. Όχι με τη κλασσική έννοια, ωραίος σαν εργένης, δηλαδή. Ξέρεις... ανεξάρτητος, ώριμος, χωρίς περιορισμούς, απολάμβανα πραγματικά αυτή την περίοδο μοναχικότητας, χαρίζοντας στον εαυτό μου όλες τις ελευθερίες που μπορούσα. Είχα και μια οικονομική άνεση αξιοπρεπή, καλά τα είχα τακτοποιήσει.

Από το σπίτι δεν έλειπε τίποτε.
Είχα ωραία κάβα με ποτά για τους φίλους μου αλλά και για μένα, και πάντα απολάμβανα ένα ωραίο Drambuie τα βράδυα, είχα διακοσμήσει ωραία τον χώρο, ήταν πολύ ζεστός και φιλόξενος. Είχα πάντοτε φαγητό για να μαγειρέψω, κάτι γρήγορο ή κάτι γκουρμέ, δεν έχει σημασία, είχα απ' όλα. Είχα σκάκι για το χειμώνα, αλλά και τάβλι, ωραίο χειροποίητο, για το καλοκαίρι. Είχα ωραίες πολυθρόνες στο μπαλκόνι, και φιλόξενο χουχουλιάρικο καναπέ στο σαλόνι. Μια μεγάλη δισκοθήκη διακοσμούσε τον έναν τοίχο, ένας πίνακας που ζωγράφισα εγώ, λάδι σε καμβά, τον άλλο, μια πλούσια συλλογή από DVD για κάθε γούστο, ξεκουραζόταν στα συρτάρια.

Ε, κοίτα, ωραίο παιδί ήμουν (και είμαι δηλαδή), μπορούσες να πεις εύκολα ότι ήμουν ποθητός τύπος, επιθυμητός, χωρίς να περιαυτολογήσω. Και να περιαυτολογήσω δηλαδή, καλά κάνω! Δικό μου είναι το blog, ότι γουστάρω γράφω. Τι λέγαμε; Α ναι, για την κορμοστασιά μου. Με θεληματικό πηγούνι, τρίγωνο στέρνο, τετράγωνους ώμους, σκέτη γεωμετρία ήμουν...

Τα κοριτσάκια, παθαίναν την πλάκα τους μ' αυτά, ήταν εντυπωσιακό όπως και να το δεις. Φρόντιζα κι εγώ κι έφτιαχνα ατμόσφαιρα υποβλητική, τόσες ταινίες είχα δει, τι στο διάολο; Χαμηλός αλλά όχι πονηρός φωτισμός, κεριά σε σημεία που φώτιζαν τις επιμελημένα διακοσμημένες γωνίες του σπιτιού, πάντα καθαρό το σπίτι (ας είναι καλά η κυρία Ντέτα, από τη Σλοβενία), κάπνιζα νωχελικά, χωρίς ποτέ να μυρίζει άσχημα το σπίτι, κι είχα σε ένα ντουλάπι κάθε λιχουδιά που μπορούσες να φανταστείς. Τους χειμώνες κατέβαινα στην κάβα στο υπόγειο, για να φέρω ένα ωραίο παλαιωμένο κόκκινο κρασί να πιούμε, και ξύλα για το τζάκι. Το ηχοσύστημα γέμιζε το χώρο με νότες, που σέρνονταν ναζιάρικα, από το χαλί στο τραπεζάκι κι από κει κατευθείαν στην αγκαλιά του καναπέ, για να χαϊδέψουν τα αυτιά του προσκεκλημένου μου, σύμφωνα με τα γούστα του. Το χάσκυ μου απλωνόταν τεράστιο στα πόδια του καθενός για να το χαϊδέψει ελεύθερα, κι εγώ απλωνόμουν στον καναπέ (ε, όχι για τον καθένα βέβαια, για κάποιες μόνο).

Ήταν ωραία που ήμουν εργένης.

Μετά παντρεύτηκα.

Αλλάξαμε σπίτι, πήγαμε σε καινούριο, δικό μας (της τράπεζας δηλαδή που μας έδωσε το στεγαστικό). Πιο μεγάλο, πιο άνετο, σε πιο ήσυχη γειτονιά, ένας μικρός προσωπικός παράδεισος. Η γυναίκα μου φρόντισε για πολλά. Διαλέξαμε μαζί ότι χρειαζόταν για να το διακοσμήσουμε, και να το κάνουμε ζεστό και φιλόξενο, τακτοποίησε τους χώρους (το γραφείο μου το έφτιαξα μόνος μου), έβαλε κάθε τι στη θέση του, δεν περίσευε τίποτα. Η κουζίνα είχε ντουλάπια για κάθε αντικείμενο, οι κρεβατοκάμαρες ντουλάπες για κάθε ρούχο, απλώσαμε τα διακοσμητικά που μας άρεσαν παντού, βάλαμε trendy ταπετσαρίες στους τοίχους, τα κεριά κεριά, κι ένα ωραίο καλαθάκι επιτραπέζιο φιλοξενούσε τα δεκάδες τηλεκοντρόλ. Μια θέση για κάθε τι. Ένα ωραίο τακτοποιημένο σπίτι, με μια θέση για κάθε τι...

Την προηγούμενη εβδομάδα έφυγε.
Η γυναίκα μου.
Όχι για πάντα...
Για λίγες μέρες, πήγε να δει τους γονείς της σε μια κοντινή πόλη, μέχρι να ξανάρθει την Κυριακή, να φύγουμε μαζί για 5 μέρες διακοπών.

Κι ο ανωτέρω περιγραφείς μάγκας, μόνος του.
Όπως τότε, είπα...



Παπάρια.
Για να βρω το κουταλάκι του καφέ έκανα οχτώ λεπτά, το χτυπητήρι άλλο τόσο, καλαμάκια δεν βρήκα, αγόρασα καινούργια. Τα τασάκια είχαν γεμίσει και η κουζίνα μύριζε, τσιγάρο και πίτσα. Πεθαμένη. Αποφάσισα να αλλάξω πετσέτες στο μπάνιο και μέχρι να βρω που είναι οι καθαρές, ίδρωσα τόσο, που ο τύπος στη διαφήμιση της axe φαίνεται στεγνός, σχετικά...
Ήθελα να φύγω, να πάω στη δουλειά. Όπως είναι απολύτως φυσιολογικό, η μία κάλτσα ήταν στην κατσαρόλα, και η άλλη έπνεε τα λοίσθια στο στόμα του σκύλου. Το τζην μου δεν είχα ιδέα αν ήθελε σιδέρωμα, κι αποφάσισα να το παίξω trendy. Βέβαια δεν ισχύει το ίδιο και για τα πουκάμισα, οπότε φόρεσα t-shirt. Αλλά με το t-shirt σε πιάνουν και τα υπαρξιακά σου, που πας ρε Καραμήτρο με τη μπάκα φάτσα κάρτα;

Όταν γύρισα, δεν θυμόμουν φυσικά που είναι η τροφή του σκύλου, οπότε ανακάλυψα κι άλλες κάλτσες στα ντουλάπια του χωλ. Έκανα κι άλλες συγκλονιστικές εξερευνήσεις στα ανήλιαγα σημεία του σπιτιού, και ανακάλυψα πολλά μικρά θαύματα. Είχαμε λουλούδια στον πίσω κήπο. Πεθαμένα βέβαια. Το χαρτάκι με τις οδηγίες για το πότισμα το βρήκα σήμερα κάτω από ένα τασάκι. Επίσης έχουμε και ηλεκτρική σκούπα, και δεν υπήρχε λόγος να κοιμάμαι τόσες μέρες με τις τρίχες του σκύλου για παρέα. Η πιο κοντινή μπύρα βρίσκεται σ'ένα περίπτερο στη Μεσογείων. Το τηλεκοντρόλ για το air condition το βρήκα σήμερα που έβρεχε...
Της τηλεόρασης δεν το έχω βρει ακόμα...


Κερδίσαμε κανένα μετάλιο;


Ή να τηλεφωνήσω στη γυναίκα μου να μου πει...;



Πόσες σκέψεις χωράνε σε μια άδεια καρέκλα;

Πόσες στριμώχνονται και μαλλιοτραβιούνται
για να χωρέσουν στη μικρή σου λίστα με τα επείγοντα;
Πόσες έκοψαν εισητήριο για το επόμενο τρένο του μυαλού σου;

Εγώ φαίνεται πως είχα αφήσει πολλά γκισέ ανοιχτά
κι είχαμε συνωστισμό μες το κατακαλόκαιρο...

Ας είναι...
Τέλειωσα τη δουλειά μου 10 μέρες αργότερα από ότι περίμενα
που σημαίνει 10 μέρες λιγότερης ηρεμίας και επαναφόρτισης.

Ας είναι...
Όχι, μη βιαστείτε, δε φεύγω ακόμη.
Την επόμενη Δευτέρα ίσως, για 4-5 μέρες μόνο.
Απλά είπα να κάτσω έτσι λίγο, στην άκρη του μυαλού μου,
να δω ένα ηλιοβασίλεμα χωρίς φωνές τριγύρω,
χωρίς κόσμο, χωρίς φασαρία,
να χαθώ για λίγο στις σκέψεις μου.

Αλλά να, ήταν πολλές
και με πήρε το βράδυ...

Και μπορεί να μην κάνει και ποτέ στη ζωή της.
Γιατί η Λυδία δεν είναι σαν και μένα, ούτε σαν κι εσένα.




Η Λυδία έχει καρκίνο.


Αυτό το αγγελούδι των τεσσάρων μόλις ετών, παλεύει για τη ζωή του, ενάντια σε κάθε άδικη επίθεση ενός εχθρού, με πολύ περισσότερα όπλα από την ίδια. Και παλεύει με ένα θάρρος ξεχωριστό, αγνό, ανόθευτο, ηρωϊκό... Αυτό το αγγελούδι, μας ξυπνάει τους χειρότερους εφιάλτες με την κατάσταση της υγείας του, και ζωντανεύει τις πιο μύχιες ελπίδες μας με τον αγώνα του.

Εδώ και λίγο καιρό επισκέπτομαι το blog του πατέρα της του "Ναυτίλου", ενός πατέρα ΗΡΩΑ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, και με την απουσία λήμματος σε οποιοδήποτε λεξικό του κόσμου, για αυτήν την περίπτωση.

Το blog το ήξερα από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με το blogging γενικότερα, σαν αναγνώστης και μόνο. Όλοι οι φόβοι του κόσμου, μαζεύονταν όμως στην καρδιά μου και στήναν χορό, κάθε φορά που έλεγα να κάνω κλικ, και νικούσαν πάντα... Αυτό το κλικ, το έκανα πριν λίγο καιρό, όταν διάβασα ένα post του "exoaptonkyklo" που έλεγε πως "ο Ναυτίλος λυγίζει, η Λυδία μας δεν είναι καλά, όποιος μπορεί ας βοηθήσει, εγώ δεν ξέρω τι άλλο να κάνω..."

Πάγωσα. Πέτρωσα.
Έσφιξα το ποντίκι μέχρι να πονέσει ο καρπός μου, κι έκανα το κλικ. Και κάθισα ώρες εκεί μέσα. Εκεί, στον μουντό αυτό κόσμο ενός πατέρα, που έδωσε ότι είχε και δεν είχε για το παιδί του αυτό (ο άνθρωπος έχει και άλλα δύο), πάλεψε, δούλεψε, έτρεξε, έπεσε, ξανασηκώθηκε, έγραψε, εξομολογήθηκε σε όλους μας την ιστορία του μπας και λυτρωθεί από τον τρόμο της απώλειας, έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει, και κατά τη γνώμη μου, ακόμα περισσότερα.

Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να διάβασε αυτήν την ιστορία και να μην του σφίχτηκε η καρδιά, να μην έβρισε για την αδικία, να μην τον πόνεσε το στομάχι του, να μη αμφιταλαντεύηκε να συνεχίσει γιατί δεν άντεχε, να μην έκλαψε, να μην αισθάνθηκε αδύναμος να προσφέρει παρά μόνο λόγια συμπαράστασης... Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση.

Τόλμησα, αυθαδιάζοντας στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, να του αφήσω ένα σχόλιο για κουράγιο και για τις σκέψεις πολλών άλλων ανθρώπων που δεν έχουν ακόμα το κουράγιο να κάνουν το κλικ. Και αυθαδίασα, διότι όσο και να χτυπάς κάποιον φιλικά και στοργικά στον ώμο μέσα από ένα σχόλιο, την ώρα που αυτός ίσως και να χάνει το παιδί του, είναι θράσσος και λιποψυχία, και μικρότητα. Εύχομαι να είχα το θάρρος και τη δύναμη να πάω στο νοσοκομείο και να σφίξω το χέρι αυτού του πατέρα, να αγκαλιάσω τη μητέρα της Λυδίας που σβήνει μαζί της κάθε ώρα και κάθε μέρα που περνάει χωρίς αποτέλεσμα, να παίξω με τα άλλα τους τα δύο τα παιδιά που ένας Θεός ξέρει πως ζούν κι αυτά τα πιο ευαίσθητά τους χρόνια, να δώσω ένα τρυφερό φιλί στο μαγουλάκι της Λυδίας...

Αλλά δεν το έχω το θάρρος αυτό.
Κάθομαι εδώ, μπροστά στην ασφάλεια του πληκτρολογίου μου, και τη βουβαμάρα της οθόνης μου και εξομολογούμαι για τη δειλία μου, φτιάχνοντας ωραία banner για να κάνετε εσείς το κλικ, αν μπορείτε.

Υ.Γ. Αφορμή για να γράψω τα παραπάνω, στάθηκε ένα θαρραλέο post της "βιολιστής στη στέγη", εξομολογητικό αλλά και εξαγνιστικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, το όποίο αξίζει περισσότερο από το δικό μου να το διαβάσετε.



"Πάντα θα χάνονται παιδάκια,
πάντα θα ταξιδεύουν μακριά,
αυτά που δεν είναι "ταγμένα"
να προφτάσουν τις απαντήσεις,
να τα προλάβει η γνώση.

Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι
με μοιρασμένο ένα ρόλο αποτρόπαιο
και φριχτό για να παίξουν,
ένα ρόλο που τους δόθηκε ερρήμην τους..."


...

Και μην πει κανείς

ότι η Άνοιξη βαράει κατακούτελα

μόνο τα κοριτσάκια...





Τί ποιά ...Άνοιξη;

Τί ποιά ...κοριτσάκια;



Λα, λα, λα, λα, λό, ... ... ... ...






.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ή διαβάσει εδώ μέσα
εγώ που με βλέπετε (δίπλα, δεξιά δεξιά, στο μικρό εικονιδιάκι, το μπλε...),
είμαι μεγάλος καλλιτέχνης!

Αμέ!

Και γι' αυτό στο γραφείο που ζω (ε, που... δουλεύω ήθελα να πω...), προκειμένου να κάνω ευκολότερα τη δουλειά μου (που χοντρικά είναι η γραφιστική) και γρηγορότερα, έχω 2 (ολογράφως: δύο) οθόνες. Στην μία ανοίγω όλα τα έγγραφα που δουλεύω (τις μακέτες δηλαδής) και στην άλλη τις παλέτες (με τα εργαλεία δηλαδής). Έτσι δεν δημιουργείται cluttering (πάρτε τη λεξάρα τη φοβερή τώρα κατάμουτρα) στην επιφάνεια εργασίας μου.

Ωραία μέχρι εδώ!

Όπως όλα τα παιδάκια, έτσι κι εγώ κατά καιρούς αλλάζω wallpaper στις οθόνες μου, για να μην βαριέμαι και για να το παίζω ακόμα πιο σπουδαίος καλλιτέχνης στους πελάτες μου.
Μέχρι πριν λίγο καιρό, οι δύο οθόνες μου είχαν το ίδιο wallpaper, για καθαρά επιστημονικούς λόγους όπως καταλαβαίνετε, δηλαδή για να μην παθαίνω οπτική παράκρουση, όταν το μάτι μου (το ένα) πήγαινε από τη μία στην άλλη...
Πριν κάμποσες (εντελώς χάλια λέξη, το ξέρω) μέρες, αποφάσισα, για επίσης επιστημονικούς λόγους που θα εξηγήσω, να βάλω διαφορετικά wallpaper στην κάθε οθόνη. Έτσι, έβαλα στη μία, μια ωραία θάλασσα (μιας και μάλλον μόνο έτσι θα τη δω φέτος), και στην άλλη μια εικόνα που θα με προέτρεπε υποτίθεται να μένω συγκεντρωμένος στο στόχο μου και να μην "ταξιδεύω"...
Οπότε αυτό που βλέπω κάθε μέρα είναι ακριβώς αυτό:




Τι; Δεν φαίνεται καλά;
Δεν μπορείτε να διαβάσετε;
ΟΚ. Nο problem.

Πάρτε μια μεγέθυνση:


Ούτε τώρα;
Μισό λεπτάκι...

Τώρα;




ΕΝΤΑΞΕΙ;
Εντάξει θα μου πείτε... Ωραίος!
Και μιας και αυτό που μένει πιο πολλές ώρες εμφανές είναι το δεξιά wallpaper (διότι η θάλασσα αριστερά, έχει συνήθως από πάνω, γύρω στα 368 "παράθυρα" με μακέτες), το motivation (ουφ... το κίνητρο ρε παιδάκι μου) για να μην χαζεύω και χάνω το χρόνο μου, είναι πασιφανές. Βλάκας δεν είμαι, άρα...


Άρα θα σταματήσω και το blogging γενικότερα, διότι:
α) όταν γράφω ένα post έχω κλείσει όλα τα άλλα παράθυρα και άρα μιας και ο browser δεν έχει παλέτες, βλέπω φάτσα κάρτα την παρότρυνση,
β) όταν ασχολούμαι με το blogging (είτε γράφω είτε διαβάζω) θα πει ότι ΔΕΝ δουλεύω, και
γ) εφόσον δεν δουλεύω εκείνη τη στιγμή (το "στιγμή" μην το πάρετε και πολύ τοις μετρητοίς), θα δουλέψω αργότερα, και αν ξαναμπώ στο internet και χάσω κι άλλο χρόνο, θα δουλέψω κι άλλο πιο αργότερα, και πιο αργότερα, και άρα όλα αυτά σημαίνουν ότι θα πάω σπίτι περίπου την ώρα που θα πρέπει να ξαναφύγω για τη δουλειά...

Οπότε καλοί μου φίλοι,
θα σταματήσω το blogging.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ή θα αλλάξω wallpaper...
.
.
.
.
.
.

Είμαι για ακόμα μία μέρα, μέχρι πολύ αργά στο γραφείο
(πάνε 15 μέρες τώρα, πάνε 20, δεν θυμάμαι πλέον)...

H σούπερ ουάου μακέτα που έφτιαχνα για έναν πελάτη μόλις εγκατέλειψε τα εγκόσμια (40 χρόνια χρήστης -υπολογιστή ντε, που πήγε ο νους σας;- κι ακόμα δεν έμαθα να κάνω "save" τακτικότερα από μία φορά το πεντάωρο...), ο server πνέει τα λοίσθια (κι εγώ δεν είμαι τεχνικός, καλλιτέχνης είμαι), η σύνδεση του internet σέρνεται πιο νωχελικά κι από σαύρα, κι ο πελάτης έχει προ πολλού ξεχάσει ότι υπάρχω (για σήμερα ντε)...

Ο δρόμος από κάτω ασφυκτυά από κόσμο που κατηφορίζει προς την παραλία, το ραδιόφωνο ασφυκτυά από σταθμούς που κάνουν παρτούζα με τα playlists τους, το γραφείο μου ασφυκτυά από τα χαρτιά που αποφάσισαν να πάρουν έναν υπνάκο πάνω του, η γυναίκα μου ασφυκτυά μόνη της στο σπίτι, το μυαλό μου ασφυκτυά στην ιδέα της απουσίας θάλασσας...

Κι όπως περιμένω βαρύς και ράθυμος, να τελειώσει μια μεταφορά τεράστιων αρχείων από τον υπολογιστή μου στον server, το μάτι μου περιπλανιέται στο χώρο σαν μεθυσμένος καμηλιέρης στην έρημο, ώσπου σκοντάφτει στην οθόνη του υπολογιστή του αδερφού μου, που έχει φύγει εδώ και ώρα.

Και βλέπει ΑΥΤΟ!

V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V


(η κόρη του αδερφού μου σχεδόν ενός έτους)
...

Μα τι κάνω;

;
;
;
;
;

...

Φεύγω.
Πάω σπίτι...


My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy