Αναδημοσιεύω απλώς ένα υπέροχο κείμενο από το πολύ καλό blog "Ο Άλλος Ρε..." με τίτλο "Λύκος". Είναι από τα ομορφότερα κείμενα που έχω διαβάσει σε blog, και περιγράφει με έναν ονειρικό σχεδόν τρόπο την απύθμενη διαφορά ανάμεσα στην μοναχικότητα (που λατρεύω) και τη μοναξιά (που μισώ).
Απολαύστε:


Λύκος

Την ένοιωσε, δεν την είδε. Πρώτα την ένοιωσε. Όπως ο λύκος το θήραμα. Πλησίασε με τον αέρα που υπόσχεται θύελλες. Την μύρισε. Αυτή τη μυρωδιά κάτω απ το άρωμα. Η βασανιστική ισορροπία που παίζει με την μικρή φλέβα στο λαιμό. Άρωμα, γυναίκα. Γυναίκα άρωμα.Γυναίκα. Κι αυτός λύκος.

"Γειά σου είμαι η Κατερίνα. Από δω ο Γιάννος"

Γύρισε και την είδε. Αυτή ήταν η Κατερίνα. Και αυτός κάποιος. Κάποιος που τη συνόδευε. Αυτή ήταν λοιπόν η Κατερίνα. Γνωστή ηθοποιός. Με τον αέρα της. Παιδί κάποιας παλιάς θύελλας. Μάνα κάποιας καινούριας.

Έλαμπε. Σταύρωσε τα τεράστια πόδια της και πάνω της σταυρώθηκαν τα βλέματα του κόσμου. Άπλωσε τα χέρια της σαν υπόσχεση και σε λίγο το γέλιο της. Γέλαγε. Μισόκλεινε τα μάτια και γέλαγε. Δυό μικρές ρυτίδες εμφανίζονταν σε κάθε μάτι. Ήταν σίγουρος πως αγνοούσε την ομορφιά τους. Τη φοβόταν. Πόσο όμορφη ήταν.

Χάθηκε μέσα στην κουβέντα της μεγάλης παρέας και ύστερα αναδύθηκε. Με τα μαύρα της μαλλιά, με το γέλιο της, με το κλάμα της. Ναι το κλάμα της. Κανένας δεν τον καταλάβαινε. Μόνο αυτός. Ο λύκος.

Γύρισε τα μάτια του και είδε τον Γιάννο. Αρκετά μικρότερος. Δεν ήξερε τι σημαίνει θύελλα. Τι θα πει ναυάγιο. Πώς κοιτάει ο λύκος. Ο Γιάννος ασχολιόταν "με πέτρες". Εννοούσε με διαμάντια και η φράση ήταν το ακρότατο σύνορο του χιούμορ του. Η Κατερίνα γέλαγε με το κλάμα της. Διαχεόταν, διέκοπτε, πρωταγωνιστούσε. Παντού. Με τον αέρα αυτού που κυριαρχεί, με τη μπόρα αυτού που φοβάται.

"Σ αρέσει το κρασί" τη ρώτησε

"Πολύ" του απάντησε

"Αυτό φταίει;"

"Όχι"

Την ήξερε. Ήξερε τι θα του απαντούσε. Ήξερε τι έπρεπε να τη ρωτήσει. Της το είπε.

"Σε ξέρω. Ξέρω πώς τρως, πώς κάνεις έρωτα. Ξέρω πως θες να σε ταίσω με τα δάχτυλα, ξέρω πως θες να ταράξω την κατασκευασμένη ηρεμία σου, ξέρω πως προτιμάς τη θύελλα που μπορώ να εξαπολύσω απ αυτή που μπορεί να ξεσπάσει μέσα σου".

Χαμογέλασε. "Το νοιώθω αυτό που λες" του απάντησε, "μήπως φταίει η ομοιότητα που λένε όλοι πως έχω με την πρώην σου"

Γέλασε αυτός. "Φταίει η ομοιότητα που έχεις με όλες τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν άλλες αλλά δεν αντέχουν ούτε αυτό που είναι ούτε την αλλαγή"

Ήπιε μια γρήγορη γουλιά από το ποτήρι της και κοίταξε λοξά προς τη μεριά του Γιάννου.

"Θέλεις να βρεθούμε να τα πούμε, με ενδιαφέρει η άποψή σου" του είπε

"Όχι, γιατί είσαι αλογάκι της Παναγίας"

"Τι;"

"Τρως αυτόν που ερωτεύεσαι γιατί δεν τον αντέχεις. Δεν αντέχεις την απαίτηση που έχει η ίδια η επιλογή σου. Θες να υπάρχεις χωρίς κόστος και αυτό είναι το κόστος σου. Μοναξιά λέγεται. Με θόρυβο.Γι αυτό διάλεξες τον "πετρά". Είσαι αυτοκαταστροφική"

Τα μάτια της γυάλισαν. Πίστεψε πως θα κλάψει. Γύρισε όμως στην παρέα και άρχισε να γελά χωρίς λόγο. Έκανε και αυτός το ίδιο. Σαν λύκος γύρισε αργά το κεφάλι προς τον Γιάννο και τον ρώτησε:

"Εσύ που ασχολείσαι με διαμάντια έχεις δει τι χρώμα έχει το διαμάντι όταν το βγάζει ο "ντιγκαμαν" από τις λάσπες στη Σιέρα Λεόνε"

"Βέβαια από διάφανο ως μαύρο"

"Όχι φίλε μου"

"Αφού έχω δει"

"Έχει το χρώμα απ' το θολό βλέμα της μοναξιάς. Της μοναξιάς μιας γυναίκας ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους"


[[[ Διαβάστε το κείμενο μαζί με τα σχόλια στην αρχική του ανάρτηση εδώ. ]]]


19 Comments:

  1. Spy said...
    Ας κάνω εγώ την αρχή λοιπόν.

    Δεν είναι ότι δεν είχα τι να γράψω για τη μοναχικότητα. Τη σπουδαία αυτή κατάσταση στην οποία περιέρχεται κάποιος είτε μόνιμα είτε περιστασιακά, για να ενδοσκοπήσει, να αποστασιοποιηθεί, ή να στοχαστεί.
    Προτίμησα όμως αντί να σας προσφέρω άλλο ένα σεντόνι αναλύσεων επί αναλύσεων να δημοσιεύσω (αντιγράψω) αυτό το υπέροχο κείμενο, πρώτον διότι μου έχει καρφωθεί σαν πύρινο σπαθί στο μυαλό και δεύτερον διότι μια καλλιτεχνική φλέβα την έχουμε (εγώ και το blog μου) και ξέρουμε να εκτιμούμε την ομορφιά στις λέξεις.
    wilma said...
    Δεν μπορώ να γράψω "εκπληκτικό κείμενο", διότι νιώθω ότι προσγειώνω συναισθήματα σε φιλολογική ανάλυση. Δεν μπορώ να σχολιάσω φράσεις διότι θα πρέπει να τις αποσυνδέσω από το όλο και θα χάσουν τη δύναμή τους έτσι όπως αυτή χτίζεται μέσα από την ακολουθία τους. ομως σχεδόν με τρόμαξε που ένας λύκος βλέπει τόσο βαθειά. κι αν βλέπει ένας, βλέπουν κι άλλοι. και τελικά τι να το κάνω το γέλιο και την άνεση αν δεν μπορώ να κρύβομαι. διότι έχουν έρθει και πιθανώς θα ξαναέρθουν στιγμές στη ζωή μου που έχω γελάσει πάρα πολύ. και με έχει ακούσει όλη η παρέα.
    Spy said...
    wilma
    Νομίζω πως σας στενοχώρησα ή τουλάχιστον σας προβλημάτισα.
    Γιατί όμως;
    Ο Λύκος (της ιστορίας μας τουλάχιστον) μπορεί να βλέπει τόσο βαθειά, αλλά έχει τη γνώση, να νιώθει και τον πλούτο και το κάλλος, τη σοφία να επιλέγει και να αυτοπροστατεύεται, και την εμπειρία να απομακρύνεται.
    Ο Λύκος ήταν πάντα μια παρεξηγημένη ύπαρξη. Δεν κατασπαράσει ότι βρει μπροστά του, δεν επιτίθεται χωρίς λόγο, προστατεύει με αυτοθυσία τα μικρά του και παρόλο που τον συναντούμε σε αγέλες συχνά, η φύση του είναι μοναχική.
    Όσο για τη δυνατότητά σας να κρύβεστε, την είχατε πάντα και την έχετε ακόμα. Είναι στο χέρι σας να επιλέξετε με ποιούς θα το κάνετε αυτό. Διότι από τους υπόλοιπους ΔΕΝ κινδυνεύετε.
    Μόνον να κερδίσετε έχετε.

    Καλησπέρα.
    wilma said...
    Όχι, όχι είναι καλός ο προβληματισμός.Η αναφορά στο λύκο δεν γίνεται με την έννοια αυτού που τρώει και κατασπαράσσει. απλά ο λύκος του κειμένου έχει τη δυνατότητα να "βλέπει". για αυτό και λέω ότι υπάρχουν λοιπόν κι άλλοι λύκοι, δηλαδή κι άλλοι ικανοί να διαισθανθούν τη μοναξιά όσο κι αν θέλουμε κάποιες στιγμές να την κρύψουμε. Είναι καλό να ξέρεις ότι δεν μπορείς να κοροϊδέψεις αυτούς που προφανώς σε ενδιαφέρουν. για τους λοιπούς μπορείς να το κάνεις διότι ούτε αυτοί ασχολούνται μαζί σου άρα παίρνουν ότι τους δηλώσεις, αλλά ούτε κι εσένα σε νοιάζει να ασχοληθούν.
    ωραία περνάμε ε?
    Spy said...
    Αν δεν περνάγαμε ωραία, εδώ θα ήμασταν;
    thamnos said...
    Πράγματι πολύ ωραιό κείμενο, Μπράβο στον ¨άλλο¨.
    Ο ΄πετράς΄ παίρνει ότι βλέπει, ο λύκος ότι αισθάνεται, κ αυτό είναι το πιο σημαντικό.
    Οπως λεει κ ο σοφός στίχος: άλλα μου λεν τα μάτια σου κ άλλα η καρδιά σου...
    Ποιός όμως πλέον κοιτάζει πραγματικά στα μάτια τον άλλο??? Κανείς.
    Μονο το πρτοφόλι κοιτούν και τα prada.
    Μακάρι όλοι να φορούσαν prada στην ψυχή τους.
    Κουράστηκα όμως ρε φίλε, μας έχεις κάνει την ψυχολογία ΑΝΣΑΝΣΕΡ.
    ουφ.
    aKanonisti said...
    Τόλμησε να υποθέσει κανεις πως δεν είχατε κάτι να γράψετε???
    Αν ναι... γρήγοραν στο πυρ το εξώτερο!!!!!!!!
    Πολύ δυνατόν το κείμενο που διαλέξατε αγαπητέ... και καμια φορά η επιλογή είναι πιο δύσκολη από το γράψιμο...
    Εχετε καλό γούστο...και για μίαν ακόμα φοράν μας ανταμοίψατε για την πίστην μας στο βλογ σας...

    Υ.Γ.Ολίγον ποντιακόν ακούστηκε αυτό...αλλά οκ...΄΄εχει και το νι την χάρην του....

    2ονΥ.Γ.δώρο στους λύκους...ένα τραγουδάκι...λέει μεν για αλεπούδες.. αλλά...είναι και αυτά άγρια ζωάκια του Θεού...

    http://www.youtube.com/watch?v=70oeD9_R6OU
    Spy said...
    @ thamnos:
    Αν κουραστήκατε αγαπητέ μου φίλε, μπορείτε να κατέβετε σε όποιον όροφο επιθυμείτε. Το ασανσέρ φτάνει μέχρι τον ενδέκατο. Το stop είναι πάνω δεξιά (αν έχετε vista).


    @ akanonisti:
    Η επιλογή ΠΑΝΤΑ είναι δύσκολη υπόθεση (ειδικά αν δεν σου αρέσουν οι μετάνοιες).
    Εγώ και η αγέλη μου, σας ευχαριστούμε για το δωράκι.
    moyratos said...
    Απογοητεύτικα!!! Πάρερε λύκε το διαμάντι κάντη από κει μέσα!!! Άκους εκεί με τον Γιάννο!!!! Και λέει ότι έχει ιδέα από διαμάντια ο ....ακατανόμαστος!!!!

    Ωραίο το κείμενο. Δεν μπορώ να σχολιάσω γιατί δεν ήμουν καλός με τα κείμενα και γενικότερα επειδή δεν διαβάζω βιβλία δεν ξέρω και να τα αναλύω. Πάντως ο Λύκος σαν ζώο έχει πάντα το ένστικτο του αρπακτικού και κάποιες στιγμές χωρίς να το περιμένεις μπορεί να κατασπαράξει.
    Spy said...
    Πολύ μοναξιά έπεσε εδώ μέσα σήμερα...
    Δεν πουλάει το θέμα, ε;
    Επειδή εγώ όμως είμαι στριμμένο άντερο, σιγά μην ενδώσω και σας βάλω παραλίες με ψαράκια!
    Πάρτε το επόμενο για να μάθετε να κάνετε κοπάνα.
    Naf said...
    "Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου"
    Spy said...
    Γι αυτό και όπως είπα στην αρχή λατρεύω τη μοναχικότητα, ενώ μισώ τη μοναξιά...
    (έως και την φοβάμαι ενίοτε)
    βιολιστης στη στεγη said...
    Τη μοναχικότητα, την επιλέγεις.
    Η μοναξιά, σου επιβάλεται.

    Σήμερα ανακάλυψα δύο υπέροχα μπλογκς. Το δικό σου, και τού Αλλου.
    Νάσαι καλά. Καλώς σας βρήκα!
    Ανώνυμος said...
    Η μοναξιά είναι από χώμα όπως γράφει και η αγαπημένη μου συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη, φτιαγμένη σκέφτομαι όχι τυχαία από το ίδιο υλικό με τον άνθρωπο...
    Η μοναξιά στη θεολογία αποδίδεται με μια εικόνα απόλυτου σκότους όπου ο άνθρωπος βρίσκεται πλάτη με τον συνάνθρωπο, νιώθει την παρουσία του, αλλά δεν μπορεί να τον δει.
    Ελπίζω απ'όλα αυτά η μοναξιά να είναι απλά ένα κακό όνειρο που κρατά όσο ένας μικρός ύπνος.
    Μ...
    Spy said...
    @ βιολιστής στη στέγη:
    Kαλημέρα σας και καλωσήρθατε.
    Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια
    (πιστεύω και "ο Άλλος" θα σας ευχαριστεί κι εκείνος).
    Σας έχω επισκεφθεί μερικές φορές, και σας έχω συναντήσει και σε άλλα blogs, αλλά δεν έχω αξιωθεί ακόμα να αφήσω ένα σχόλιο της προκοπής.
    Oι διακοπές αργούν, και η δουλειά ολοένα και πληθαίνει...


    @ M...:
    H μοναξιά κρατά όσο αποφασίσει το απρόσιτο, εσωτερικό σας alter ego. H μοναχικότητα όσο αποφασίσετε εσείς η ίδια.
    katerina said...
    Το κείμενο ...εξαιρετικο.
    Και το blog επίσης.
    Κειμενοποιεί εικόνες.
    Αλλά οι λέξεις πάντα ....ανάπηρες.
    Spy said...
    Σας ευχαριστώ (εκ μέρους του blog)
    (εκ μέρους του κειμένου πρέπει να σας ευχαριστήσει "άλλος")
    Πάντως, όλοι χρειαζόμαστε που και που , δεκανίκια.
    Aκόμα και οι λέξεις.
    Ανώνυμος said...
    Εφόσον γνωρίζετε ότι έχω alter ego και μάλιστα απρόσιτο θα πρέπει μάλλον να μου προτείνετε γιατρέ να ασχοληθώ περισσότερο με την ενδοσκόπηση.
    Τώρα ως προς τον τρόπο απόδοσης των ιδεών σας θεωρώ πως περισσότερο ταυτίζεστε με το σοφιστή Πρωταγόρα και λιγότερο με το φιλόσοφο Σωκράτη.
    Και επειδή δεν είναι στις προθέσεις μου να σας ψέξω μοιράζομαι μαζί σας ένα ευφυές ανάγνωσμα που είδα αποτυπωμένο σε τοίχο γειτονιάς του Πειραιά:
    "Τα μεγάλα μυαλά μιλούν για ιδέες, τα πρακτικά για γεγονότα και τα μικρά για τους γείτονες..."
    Θεωρώ πως το δικό σας εμπίπτει στην πρώτη κατηγορία.
    Μ...
    Spy said...
    @ M...:
    Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων:
    Tο "απρόσιτο, εσωτερικό σας alter ego" δεν απευθυνόταν αποκλειστικά σε σας. Ήταν μια γενικόλογη έκφραση.

    (θα με κάνετε να κοκκινίσω μ' αυτά που λέτε, κι αυτό είναι ένα προνόμιο που θα 'θελα να το έχει ο ήλιος στις διακοπές μου...)

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy