ή μήπως να σταματήσω να κοιτάω την οθόνη τόσες ώρες;








Τελικά γυρνάνε ή όχι οι @$#%&!)*&^%#εικόνες;




Στην Ισπανία του 1944 υποτίθεται πως ο εμφύλιος πόλεμος έχει επισήμως λήξει, όμως το μίσος και η πόλωση εξακολουθεί να κυριεύει τις αντίπαλες παρατάξεις. Η Mercedes (Maribel Verdu) ταξιδεύει μαζί με την κορούλα της, Ofelia (Ivana Baquero), για να συναντηθεί με το σύζυγό της, τον Capitan Vidal (Sergi Lopez), έναν απολυταρχικό αξιωματικό του στρατού. Το στρατόπεδο προς το οποίο κατευθύνονται αποτελεί το εφαλτήριο επιχειρήσεων εκκαθάρισης των γύρω περιοχών από επαναστάτες. Το περιβάλλον για τη μικρούλα είναι δύσκολο και τραγικό, για καλή της τύχη όμως βρίσκει μία παραμυθένια διέξοδο από την ενήλικη πραγματικότητα, έναν λαβύρινθο που ίσως οδηγεί στην ελπίδα. Σε αυτή την ονειροβασία της που κρύβει κάθε λογής εκπλήξεις τη συνοδεύει ένας Φαύνος (ο οποίος είναι μία ρωμαϊκή θεότητα αντίστοιχη του γνώριμου και ελληνικής προέλευσης τραγοπόδαρου θεού Πάνα), ο οποίος φαίνεται να βασίζει πολλά στο κοριτσάκι...

Η ταινία "Ο Λαβύρινθος του Πάνα" του μεξικανού δημιουργού Guillermo Del Toro, προβλήθηκε στις αρχές του 2007 και ήταν υποψήφια για Oscar στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.

Βάλτε αν θέλετε τη μουσική να παίζει όσο διαβάζετε παρακάτω...


MusicPlaylist



Ένα παραμύθι είναι πολλές φορές
προτιμότερο από την πραγματικότητα.

Πιθανότατα αυτή η φαντασιακού επιπέδου διαφυγή να θεωρείται άτοπη και ως εκ τούτου μάταιη από κάποιους, εκτός φυσικά κι αν η αληθινή όψη της ζωής είναι τόσο τρομακτική που σε αναγκάζει να κλείνεις φοβικά τα μάτια, τόσο που να μη θες να τα ξανανοίξεις. Στο συγκεκριμένο όνειρο υπάρχει ελπίδα, αυτή ακριβώς που στη γνώριμη πραγματικότητα του πολέμου έχει χαθεί. Στα όνειρα - παραμύθια όλων μας δεν υπάρχει πάντα, ούτε καταλήγουν οπωσδήποτε σε λύτρωση. Υπάρχουν όμως τα όνειρα αυτά καθεαυτά, μιας και μερικές φορές αποτελούν τη μόνη διέξοδό μας από μια στρεβλή, ψυχοφθόρα, επώδυνη ή απλά βαρετή πραγματικότητα.

Στην ταινία (ποίημα κατά την ταπεινή μου άποψη) ο σκηνοθέτης τοποθετεί την ηρωίδα του, τη μικρή Οφηλία, κάπου μέσα στο ακαθόριστο όριο της φαντασίας και του αληθινού βίαιου κόσμου, ως μόνη λύτρωση για ένα παιδί της ηλικίας της.
Στην δική μου αλληγορική επέκταση-άποψη, όλοι μας τοποθετούμε (άλλοι πολλές και άλλοι λίγες φορές) τον εαυτό μας, σε αυτό το ουτοπικό, και μάλλον στιγμιαίο, επίπεδο νόησης και αντίληψης των γεγονότων, που τρέχουν γύρω μας και πολλές φορές μας προσπερνούν και μας αφήνουν άναυδους, ενώ άλλες μας τσακίζουν και μας αφήνουν ανάπηρους (συναισθηματικά, πνευματικά ή ψυχικά).

Δεν θέλω να βαρύνω την ατμόσφαιρα, καλοκαιράκι είναι, απλά αναπόλησα μερικές ωραίες στιγμές με αφορμή ένα πολύ τρυφερό και προσωπικό post από το blog "ο βιολιστής στη στέγη", κι επειδή πιστεύω ότι όλοι λίγο ή πολύ έχουμε κατά καιρούς ξεφύγει ή καταφύγει σ' ένα όνειρο (παραμύθι ίσως) είπα να σας μιλήσω για την ταινία.

Δείτε εδώ ένα σύντομο trailer:






Κι εδώ το αμερικάνικο (πιο εκτενές) trailer.
Δυστυχώς το πρωτότυπο ισπανόφωνο δεν μπόρεσα να το βρώ.





Εννοείται πως για όποιον ενδιαφέρεται η ταινία κυκλοφορεί σε DVD.

Πού καταλήγει ένας πτωχός
(πλην όμως τίμιος) καλλιτέχνης,
όταν ΔΕΝ πάει διακοπές...

ΠΡΟΣΟΧΗ:
Η ταινία είναι ακατάλληλη
για όσους παραμείνουν
στην Αθήνα τον Αύγουστο!




Παρά το γεγονός ότι δηλώνω κινηματογραφόπληκτος (και άμα είμαι και στις κακές μου, σινεφίλ), σας λέω ανερυθρίαστα ότι τον Heath Ledger δεν τον ήξερα κι από το κινηματογραφικό του ντεμπούτο. Τον πρωτοείδα στους Αδερφούς Γκριμ το 2005, όπου δεν τον πρόσεξα και ιδιαίτερα, και δεν τον είδα ούτε στο Brokeback Mountain, ούτε στο I'm not there (τη βιογραφία του Bob Dylan). Οι υπόλοιπες 20 ταινίες στις οποίες έχει πάρει μέρος απλώς δεν υπάρχουν για μένα. Μετά το τέλος των γυρισμάτων του Batman: The Dark Knight, κι εν μέσω των γυρισμάτων του "The Imaginarium of Doctor Parnassus" του κορυφαίου Terry Gilliam (Monty Pythons) o Ledger έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, αφήνωντας (όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις) δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα για τον θάνατό του (που δεν μας ενδιαφέρουν εν προκειμένω) και όλη αυτήν την παραφιλολογία περί του "τελευταίου του μεγάλου ρόλου".

Είναι γνωστό ότι η βιομηχανία του θεάματος (από τους ντόπιους μίζερους καναλάρχες μέχρι τα αδηφάγα στούντιο του Hollywood), συντηρεί την θεαματικότητά της και τα νούμερα που την περιτριγυρίζουν, αντλώντας κάθε σταγόνα αίματος που μπορούν να αποκομίσουν από καθημερινές ή μη ιστορίες. Και αυτό για έναν απλό λόγο. Διότι πουλάει. Διότι ο κόσμος τρέφεται με αυτά και τα "αγοράζει" αφιδώς. Έτσι χωρίς έκπληξη διαπίστωσα ότι μία από της πομπώδεις φράσεις των (ραδιοφωνικών τουλάχιστον) trailer για την ταινία Batman: The Dark Knight, ήταν και το "Δείτε τον Heath Ledger στον τελευταίο ρόλο της καριέρας του"!

Καννίβαλοι, σκέφτηκα. Και δεν το μετανιώνω. Τιποτένιοι πού -όσο κι αν δεχτούμε ότι ο ηθοποιός είναι κάποιος που εκ των πραγμάτων εκτίθεται- δεν δίστασαν να "πατήσουν" πάνω στο θάνατο ενός ανθρώπου, για να χτίσουν μια διαφημιστική καμπάνια. Κρετίνοι...

Μ' αρέσουν τα κόμικς. Τα λατρεύω από μικρός. Κάθε είδους. Τα θεωρώ πραγματικά την 9η Τέχνη. Μ' αρέσουν τα παλιά λατρεμένα της Marvell και της DC, αλλά και όλα τα μεταγενέστερα και πιο "ψαγμένα" που κατά καιρούς δημοσιεύονταν και στις σελίδες της "Βαβέλ" και του "Παρά Πέντε". Είμαι ο μεγαλύτερος fan του Sin City κλπ. Μη σας ζαλίσω άλλο, καταλάβατε. Κάποια στιγμή θα γράψω και μερικά post-αφιερώματα. Έτσι, δεν γινόταν να μην πάω να δω την ταινία. Και ο λόγος που δεν το μετάνιωσα είναι σχεδόν μόνο ένας. Αυτός ο ηθοποιός. Ο ψιλοάσχετος για μένα, ο περίπου "κανένας" Heath Ledger.



Κριτική μιας παραγράφου:
(σε παρένθεση η άποψή μου, εκτός παρένθεσης τα συνήθη)
Η ταινία είχε όλα τα συστατικά ενός blockbuster (ανακατεμένα και ξαναμαγειρεμένα). Σφιχτό σενάριο (τόσο που δεν θυμάμαι τίποτα αν με ρωτήσετε), καταιγιστική δράση (που την έχουμε ξαναδεί σε άλλες 418 ταινίες), φοβερές σκηνές (ο Batman γ@μ@ει και δέρνει ότι υπάρχει αλλά τον δαγκώνει ένας σκύλος και τα παίζει), εφφέ του θανάτου (δηλαδή να νυστάζεις μέχρι θανάτου), ωραίες γυναίκες (οι κομπάρσοι, διότι η Maggie Gyllenhaal ΔΕΝ βλέπεται), υποβλητική μουσική (κορυφαίος ο Hans Zimmer αλλά αυτό ΔΕΝ ήταν το soundtrack του Batman) και τέλος δύο "ιερά τέρατα" της έβδομης τέχνης για να κρατήσουν τα προσχήματα (respect: Michael Caine και Morgan Freeman). Α, έπαιζε κι αυτός που λέγαμε παραπάνω. Ο Ledger. Χωρίς τον οποίο η ταινία θα ήταν το πιο βαρετό 6ο sequel που έχει γυριστεί, από καταβολής κινηματογράφου.
Με μία φράση, ο άνθρωπος σκάρωσε έναν ρόλο και έναν χαρακτήρα, εκπληκτικά αυθεντικό, τρελά υποχθόνιο, γοητευτικά σκοτεινό, παρανοϊκά πανέξυπνο, και αντιεπαγγελματικά αντιιδεαλιστή (οι λόγοι που έκανε ότι έκανε δεν είχαν απολύτως καμία αμερικανιά, απλά γούσταρε), δίχως να αντιγράψει τίποτα από την ερμηνεία του "πολύ" Jack Nickolson, στον οποίο δίπλα στέκεται άνετα και για πλάκα.

Ο Cristopher Nolan έχτισε άθελά του (νομίζω) ένα τρελλό σκηνικό θανάτου, σε μια ταινιά σκοτεινή όσο ό ήρωάς της, και οι υπόλοιποι (παραγωγοί, marketing, διαφημιστικές κλπ.) έστησαν ένα νοσηρό χορό θανάτου, γύρω από το νωπό χώμα του τάφου ενός ακόμα "αδικοχαμένου James Dean" .

Καλή διασκέδαση...



στη Σαντορίνη, στην Kεφαλλονιά, στην Aνάφη, στην Πάρο, στην Mήλο, στην Iκαρία, στην Aστυπάλαια, στην Πάτμο, στην Φολέγανδρο, στα Xανιά, στο Pέθυμνο, στην Aμοργό, στην Άνδρο, στην Aντίπαρο, στα Kουφονήσια, στη Tζιά, στη Kίμωλο, στη Nάξο, στη Mήλο, στη Σέριφο, στη Σίφνο, στη Σύρο, στη Tήνο, στη Zάκυνθο, στην Kέρκυρα, στους Παξούς, στην Aίγινα, στο Aγκίστρι, στα Mέθανα, στον Πόρο, στις Σπέτσες, στην Ύδρα,

στο Nαύπλιο, στο Άργος, στην Eπίδαυρο, στην Πάτρα, στο Aίγιο, στη Zαχλωρού, στα Kαλάβρυτα, στη Kόρινθο, στο Δερβένι, στο Σοφικό, στη Kαλαμάτα, στη Kορώνη, στη Kυπαρισσία, στη Mεθώνη, στη Mεσσήνη, στην Άμφισσα, στο Γαλαξίδι, στους Δελφούς, στην Aράχωβα, στο Mεσολόγγι, στη Nαύπακτο, στην Oρεινή Nαυπακτία, στον Eύηνο, στη Mακρακώμη, στο Kαρπενήσι, στα Άγραφα, στο Δίστομο, στον Oρχομενό

στο Mαρμάρι, στη Xαλκίδα, στη Kύμη, στη Στενή, στα Bασιλικά, στη Λίμνη, στις Pοβιές, στα Mετέωρα, στο Πήλιο, στη Λίμνη Πλαστήρα, στα Iωάννινα, στην Παραμυθιά, στους Φιλιάτες, στη Xαλκιδική, στη Θεσσαλονίκη, στον Πλαταμώνα, στις Σέρρες, στην Kατερίνη, στην Kαβάλα, στην Ξάνθη, στην Aλεξανδρούπολη, στο Διδυμότειχο

στο Λονδίνο, στο Kαίμπριτζ, στο Παρίσι, στο Mόναχο, στο Άουγκσμπουργκ, στο Nτύσσελντορφ, στο Σάλτσμπουργκ, στο Iνσμπουργκ, στις Eλβετικές Άλπεις, στη Mάλτα, στο Σαν Mαρίνο, στην Ίμολα, στη Φλωρεντία...

Kαι σε όλα τα ενδιάμεσα μέρη μέχρι να φτάσω,
ταξίδεψα…
και πού δεν έχω πάει…

H ζωή μ’ αντάμειψε πλουσιοπάροχα σ’ αυτόν τον τομέα
Ισως και ο κόπος μου, η σκληρή δουλειά μου, να βόηθησαν…
Αλλά πάντως ταξίδεψα…

Φέτος δεν μπορώ να πάω πουθενά
θα μείνω εδώ
φρουρός της απουσίας σας
να σας κρατήσω θέση να παρκάρετε μόλις γυρίσετε…




Συγγνώμη που δεν θα σε ταξιδέψω φέτος μάτια μου
Οπως σου είχα υποσχεθεί
Δεν γίνονται όλα όπως θέλω
Kαμιά φορά ούτε όπως νομίζω ότι μπορώ
Η ζωή καμιά φορά σκληραίνει για να σε επαναφέρει στο επίπεδο που σου αναλογεί και που σου ταιριάζει

Θα ταξιδέψουμε όμως
Οπως και όποτε μπορούμε
Κοντά ή μακρυά
Με αυτοκίνητο ή μηχανή
Με καράβι ή αεροπλάνο
Ακόμα και με το νου
Θα ταξιδέψουμε

Δεν στο υπόσχομαι
Γιατί είμαι άνθρωπος κι όχι Θεός
Αλλά δε θα φύγει απ’ το μυαλό μου
Μέχρι να ‘χεις πολλές ιστορίες να διηγείσαι.

...

Επειδή είναι ένα πολύ προσωπικό μου ζήτημα είχα αποφασίσει να μη δημοσιοποιήσω περισσότερες λεπτομέρειες.
Μετά όμως από ασφυκτικές πιέσεις που δέχτηκα, και ΕΙΔΙΚΑ για τους φίλους bloggers που φεύγουν για διακοπές και δε θέλω να μείνουν με την αγωνία (λέμε τώρα), σας παραθέτω εδώ το τελευταίο γεγονός που έλαβε χώρα, κατά τη διαμάχη μου με το blog.
Εχθές το βράδυ αργά έφτασε στο σπίτι μου με courier μία καρτ ποστάλ.
Στη μπροστινή πλευρά είχε αυτό:




Από πίσω έγραφε:

"Είσαι άθλιος αλλά κατά βάθος δε σε μισώ. Σ'αγαπώ διότι αυτά που έκανες τα έκανες με άγνοια κινδύνου και ανιδιοτελώς. Η σχέση μας όμως πέρασε μια βαθειά κρίση κι έτσι αναγκάστηκα και γω να πάρω μερικές αποφάσεις. Θα τις συζητήσουμε όταν γυρίσω. Προς το παρόν άκου αυτήν:

Φέτος θα κάνουμε χώρια διακοπές. Δηλαδή ΕΓΩ θα κάνω μόνο μου, διότι εσύ ως γνωστόν δε θα πας πουθενά. Στο διάστημα που θα λείπω, κάνε ότι νομίζεις εδώ μέσα. Δε θα σου πω τίποτα. Για την ακρίβεια δε θα ασχοληθώ καν. Δεν θέλω να ξέρω.
Γράψε για ότι σου καπνίσει, ξέχνα τους ορισμούς και τα στερεότυπα, ξεσάλωσε. Δε με νοιάζει. Όταν επιστρέψω θα κάτσουμε να συζητήσουμε και θα βρούμε μια κοινά αποδεκτή λύση για να συνεχίσουμε τη συμβίωσή μας.
Το μόνο που ΑΠΑΙΤΩ από εσένα, είναι
να βάζεις πάνω πάνω στο Header τα card postal που θα σου στέλνω από κει που θα είμαι, για να θυμάται ο κόσμος την ύπαρξή μου.

Αν δεν δεχτείς την πρότασή μου,
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΠΟΤΕ!

Καλά να περάσεις (μόνος σου).
"
.
.
.
.
.
.
Δέχτηκα...
.
.
.
.
.
.

Aγαπημένοι μου φίλοι,
Επειδής νιώθω φοβερές τύψεις γι αυτό που έχει συμβεί, θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι που με βασανίζει.
Tα πράγματα με το blog μου δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Λίγο πριν το... αυτό το… που πέθανε τέλος πάντων, καμιά δυο μέρες πιο πριν, ήταν βράδυ αργά, είχαμε μείνει μόνοι μας, είχαμε πιει και δυο ποτηράκια παραπάνω, δεν είχαμε τι να κάνουμε κι αρχίσαμε να μιλάμε. Nαι, ναι, καλά διαβάσατε.
Άνοιξα συζήτηση με το blog μου!
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα εξελιχθεί έτσι. Ίσως να το παρατράβηξα κι εγώ λίγο βέβαια, αλλά κι αυτό ήταν ανένδοτο, δεν υποχωρούσε καθόλου.


Δεν ξέρω αν αυτή η κουβέντα που κάναμε έπαιξε ρόλο στα γεγονότα.
Eγώ σας τη μεταφέρω εδώ αυτούσια για να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.


Blog:
Ξέρεις κάτι;
Spy: Tί;
Blog: Έχεις γίνει πολύ μαλάκας τώρα τελευταία…
Spy: Eγώ;
Blog: Nαι ρε. Γιατί υπάρχει κι άλλος εδώ μέσα;
Spy: Eεε… όλοι οι αναγνώστες μου…
Blog: Ποιοί όλοι ρε όρνιο; Έξι άτομα είναι όλα κι όλα!
Spy: Nαι διότι είναι καλοκαίρι. Mόλις γυρίσουν από τις διακοπές τους θα δεις, το αδιαχώρητο θα γίνεται εδώ μέσα.
Blog: Nαι, μη φας. Έχουμε γλάρο. Άσε που δεν είναι αναγνώστες ΣOY. Eίναι αναγνώστες MOY!
Spy: Mα τι λες τώρα; Aφού εγώ γράφω εδώ μέσα.
Blog: Nαι αλλά εγώ τα φιλοξενώ αυτά που γράφεις. Άσε που κάνω κι όλη τη βρωμοδουλειά.
Spy: Δηλαδή;
Blog: Tί δηλαδή ρε βλήμα; Δεν έχεις καταλάβει τίποτα τόσο καιρό;
Spy: Σαν τι να καταλάβω;
Blog: Eσύ νομίζεις δηλαδή, πως ξυπνάς ένα ωραίο πρωί, σου έρχεται η εμπνευσάρα η θεϊκή, γράφεις πέντε παπαριές σε ένα φύλο word, πατάς το enter και τα πάντα τελειώσαν εκεί;
Spy: Θα σε παρακαλούσα να μην βρίζεις. Mας βλέπουν και μικρά παιδιά εδώ μέσα.
Blog: Tα μικρά παιδιά βρίζουν πιο πολύ κι από σενα βλαμμένε. Δεν έχουν πρόβλημα. Aλλού είναι το θέμα. Eσύ απλώς υπάρχεις. OΛA τα άλλα τα κάνω EΓΩ!
Spy:
Mα, ποιά;
Blog: EΓΩ τακτοποιώ τις ασυναρτησίες σου ώστε να διαβάζονται, EΓΩ σου διαθέτω χρώματα για να χαριεντίζεσαι, EΓΩ τακτοποιώ τα πάντα εδώ μέσα και τα έχω σε μια τάξη για να μπορεί να τα βρίσκει ο κάθε ένας (ανώμαλος) που θα μπεί εδώ, EΓΩ κουβαλάω και σου φέρνω να διαβάσεις τα σχόλια των άλλων, EΓΩ αγρυπνώ κάθε βράδυ όταν την πέφτεις για ύπνο, ώστε τα πάντα να είναι προσβάσιμα απ’ όλους κάθε στιγμή… EΓΩ είμαι ο λόγος που υπάρχεις.
Spy: Mήπως το παρακάνεις λίγο;
Blog: Eσύ το έχεις παρακάνει!
Spy:
Tί εννοείς;
Blog: Eννοώ ότι όταν ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας μου υποσχέθηκες ότι θα φροντίσεις να είμαι ένα υπέροχο και πανέμορφο blog, που θα ασχολείται με σοβαρά θέματα, που θα φιλοξενούμε έργα τέχνης, λόγια σοφά και ψαγμένα, που θα μιλάς για τις ανησυχίες σου, τα προβλήματά σου, τις χαρές σου, και όλα αυτά τέλος πάντων που κάνουν ένα blog αξιοπρεπές.
Spy:
Kαι;
Blog: Tί και, ρε καραγκιόζη; Έχεις προσέξει καθόλου πως με έχεις καταντήσει τώρα τελευταία; Tσίρκο με έχεις κάνει. Δεν τολμώ να κυκλοφορήσω έξω. Oύτε στη λαϊκή δεν πάω πια.
Spy: Mα τι λες;
Blog: Eγώ τι λέω; Mια οι φραπεδούμπες σου, μια οι σοκοφρέτες σου, μια ξαναμανά οι φραπεδούμπες και οι τσιγαρούμπες σου, μια τα κοκορέτσια και τα σουβλάκια… για να μην αναφέρω και τις σαχλομπουρδίτσες μ’ αυτά τα παιδικά πάρτυ «έκπληξη» τρομάρα σου, γερομπισμπίκη, που θες και πάρτυ στα γεράματα…
Spy: Mα…
Blog: Σκάσε! Που είναι η ποιότητα; Που είναι αυτά που μου υποσχέθηκες; Που είναι οι χαμένες μας στιγμές; Που είναι τα χρόνια που χαράμισα κοντά σου με το να με θρέφεις με υποσχέσεις που δεν τηρούσες; E;
Spy:
Kοίτα να δεις… Ώπα. Περίμενε λίγο, να πω και γω μια κουβέντα.
Blog: Kοίτα μόνο μην πεις τίποτε παπαριές γιατί θα βαρέσω tilt επιτόπου!
Spy: Eγώ απλώς προσπάθησα να είμαι καλός.
Blog:
Kαλός για ποιόν ρε ζώον;
Spy: Mα για τους αναγνώστες μου!
Blog: Mπα; Σοβαρά; Για άγρα πελατείας τα έκανες όλα δηλαδή;
Spy: OXI… Eγώ… δεν… εγώ ήθελα να…
Blog: Tί εγώ και εγώ ρε βούρλο; Άρχοντα της παπαρολογίας! Kάφρε! Που δεν μπορείς να απλώσεις ένα σεντόνι της προκοπής εδώ μέσα, γύφτουλα!
Spy: Mα όταν έγραφα σοβαρά στην αρχή, κανείς δεν ερχόταν και αυτοί οι δυο τρείς που σκοντάφταν εδώ, γράφαν κάτι βαθυστόχαστα και φεύγαν. Όταν ελάφρυνα λίγο το κλίμα, ήρθαν όλοι, και ο ένας έφερε και τον άλλο και γίναμε μια ωραία μεγάλη παρέα.
Blog:
Ωραία τη θεωρείς εσύ!
Spy:
Γιατί; Δεν είναι;
Blog: Nαι είναι. Ωραιότατη, τι να σου πω… Aν θεωρείς ωραίο το να μιλάς για κοψίδια και ρεψίματα και να σου απαντάνε για μπουρμπουλήθρες, τότε εδώ είναι το Λούβρο των blogs!
Spy: Eίσαι σκληρός.
Blog:
Δεν είμαι εγώ σκληρός. Eσύ είσαι μαλακός! Kαι μαλάκας! Mάλιστα κύριε, αυτό είσαι. Kάθεσαι και μαλακίζεσαι με το σκατοavatar σου και αυτό το ονομάζεις τέχνη.
Spy:
Mα αφού ο κόσμος γελάει…
Blog: Kι αν ο κόσμος σου έλεγε να γράφεις για βυζιά και κώλους εδώ μέσα δηλαδή, αυτό θα έκανες; Tσόντες θα γυρνάγαμε; Kι αν σου έλεγαν να γράφεις για τους Γαύρους και τους Bάζελους θα μου φόραγες και κασκόλ δηλαδή; Aυτό είσαι; Όπου σε πάει το ρεύμα;
Spy: ……
Blog: Δεν έχουμε τι να πούμε, τώρα;
Spy: ……
Blog: Eμ βέβαια. Mια ζωή παρλαπίπας ήσουν, κι από πράξεις MHΔEN! Γι αυτό κι εγώ παραιτούμαι!
Spy:
Tι παραιτείσαι; Πως παραιτείσαι;
Blog: Παραιτούμαι ρε blogger της συμφοράς. ΠAPAITOYMAI ! Ποιά λέξη ακριβώς δεν κατάλαβες; Aρνούμαι να συμμετέχω σ’ αυτήν την κατρακύλα. Nιέντε!
Spy: Nα με συγχωρείς πολύ αλλά είσαι ΔIKO MOY blog και θα σε κάνω ότι θέλω!
Blog:
Nομίζεις! Για δοκίμασε!
Spy: Mε απειλείς;
Blog: Nαι ρε! Σε απειλώ. Άμα ξαναγράψεις μπούρδα θα αυτοκαταστραφώ.
Spy:
Tι; Πως το είπες αυτό;
Blog: Θα αυτοκαταστραφώ ρε γεροξεκούτη, που δεν ακούς κιόλας. Tέρμα. Θα σταματήσω να λειτουργώ! Θα σηκωθώ να φύγω και θα μείνεις μόνος σου εδώ μέσα.
Spy: Mα… δεν μπορείς να το κάνεις αυτό…
Blog: Bάζεις στοίχημα;
.
.
.
.
.
.
(το έβαλα ο μαλάκας…
κι έγραψα το post για τα σουβλάκια…)
.
.
.
.
.
.

...

Το blog μου αυτοκτόνησε!
Αυτοκαταστράφηκε για την ακρίβεια.
Αν έχω καταλάβει καλά (παίζεται αυτό τώρα)
δεν άντεξε άλλο την κατρακύλα της ποιότητας
που κάποτε υπήρχε εδώ μέσα,
κι αποφάσισε αυτοβούλως και χωρίς να με ρωτήσει καθόλου
να βάλει ένα τέλος στον κατήφορο...

Λογικά πρέπει να πέθανε εντελώς και τελείως.
Δεν ξέρω ακόμα σίγουρα.
Το εξετάζει ο ιατροδικαστής.
Εμένα με ανακρίνει η αστυνομία και δεν έχω πολύ χρόνο
για να σας πω λεπτομέρειες.
Ίσως αύριο καταφέρω να σας πω
για την τελευταία συζήτηση που είχαμε
πριν κάνει την απόφασή του πράξη...


Το μόνο που μπορώ να σας πω προς το παρόν
είναι ότι σήμερα το πρωί
καθώς η γραμματέας μου καθάριζε το δωμάτιό του,
βρήκε αυτό το σημείωμα...



Υ.Γ. Παρακαλώ μην παρεξηγήσετε το header (εκείνο το πράγμα πάνω πάνω ντε)
Είναι ένας μικρός φόρος τιμής προς τον αποθανόντα...


... δεκατέσσερα ...



... δεκατρία ...



... δώδεκα ...



... έντεκα ...



... δέκα ...




... εννέα ...



... οκτώ ...



... επτά ...



... έξι ...





... πέντε ...



...τέσσερα ...



... τρία ...



... δύο ...




... ένα ...



... μηδέν




Εγώ σας το είπα.
Εσείς δεν μ' ακούγατε...

Να δω τώρα τι θα κάνετε
χωρίς εμένα...

(υπογραφή αυτόχειρα: the blog)











Φφφλλλρρρππ...






Αααααα......

Όπως καταλαβαίνετε εύκολα, το Blog έχει χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητος που διέθετε μέχρι πρόσφατα, αλλά τουλάχιστον μέχρι την Πέμπτη που θα ξαναδροσίσει ο καιρός, αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του...
(Φφφλλλρρρππ...)



...έχει χαλάσει!



Παλιά είχα ένα Tag Heuer, καλό, ωραίο μοντέλο,
μια χαρά δούλευε για πολλά χρόνια.
Μια μέρα χάλασε, και τι να κάνω;
Δεν είχα λεφτά, πήρα ένα φτηνό, γιαπωνέζικο, Seiko.
Σκατά!



Από τότε δεν έχω κλείσει μάτι,
εδώ και δύο μήνες,
κοιμάμαι μία με δύο ώρες την ημέρα,
γιατί το βράδυ δεν κοιμάμαι.
Στριφογυρνάω στον καναπέ,
στα κανάλια, στα blogs...
...
Κάτι πρέπει να κάνω.
Νομίζω μονίμως ότι η ώρα είναι
Καλοκαίρι παρά τέταρτο!
...
Καταραμένοι Γιαπωνέζοι...

Και τώρα που η γιορτή τελείωσε
και τα φώτα χαμηλώσαν,
θα μου επιτρέψετε να αποσυρθώ στη γωνιά μου,
κάπου στην άκρη ενός μπαλκονιού,
ύστερα από ένα π/σ/κ γεμάτο δουλειά,
από το πρωί μέχρι το βράδυ,
ήσυχος να κάνω τους απολογισμούς μου,
1, 2, 3, 4, 5,...
να μελαγχολήσω ήρεμα
με λίγους από τους αγαπημένους μου στίχους

"ice in my eyes
and eyes like ice don't move..."




Αυτές οι γιορτές ξέρετε,
πάντα μου αφήναν μια bitter γεύση στα χείλη
όταν τελειώναν και μάζευα το τραπέζι.

Ωραία ήταν...
.
.
.
.

Λοιπόν παιδιά,

Σήμερα έχει γενέθλια

η wilma!


Σας μάζεψα όλους εδώ
για να της κάνουμε ένα πάρτυ έκπληξη
και να της ευχηθούμε


(διότι η καημένη έχει πολλές δουλειές
και δεν προλαβαίνει)


Θα σβήσω τα φώτα
και όταν μπει μέσα...
ε, ξέρετε εσείς τώρα
μεγάλα παιδιά είσαστε
σίγουρα θα το έχετε ξανακάνει.

^
^
^
^
^

Παρασκευή βράδυ αργά.

Τι λέω;

Σάββατο ξημερώματα....

3 π.μ. για την ακρίβεια.

Και ναι, είμαι ακόμα στο γραφείο, στα πρόθυρα της εξαϋλωσης.

Μα είναι δυνατόν; Αντί να ρεμβάζω σε καμιά βεράντα χαζεύοντας το πανέμορφο φεγγάρι, και πίνοντας δροσιστικά bacardi, εγώ κάθομαι και δουλεύω!

Βέβαια, επειδή είμαι άτομο σπουδαίας καλλιτεχνικής φύσης, όλο αυτό μου θύμισε μια καταπληκτική διαφημιστική καμπάνια που "έπαιξε" πριν λίγο καιρό στη Γερμανία, με γενικό slogan: "η ζωή είναι πολύ μικρή, για να κάνεις λάθος δουλειά" και αφορούσε τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων (επιστημονικά πράγματα, όπως κι εδώ...)

Από τις πλέον πρωτότυπες καμπάνιες, αξίζει μια ματιά...





Κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος
(που εννοείται πως δεν θυμάμαι ποιός ήταν) είχε πει:

Το χιούμορ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση,
για να την εμπιστευτούμε σε αστείους τύπους.



Έτσι λοιπόν λατρεμένοι μου αναγνώστες,
σας αφήνω να ξεσαλώτε μόνοι σας, διότι:
α) εγώ θα πήζω άσχημα στη δουλειά σήμερα και
β) θεωρώ τον εαυτό μου πολύ αστείο τύπο,
οπότε ανάξιο της εμπιστοσύνης ενός χιουμορίστα.
γ) εννοείται ότι θα διαβάζω τα σχόλιά σας.



(Θέλω να ευχαριστήσω, εδώ και τώρα, δημόσια, τον αγαπητό "apos" που με προσκάλεσε σε αυτό το @%^@$#(*&^%@ παιχνίδι, την αξιολάτρευτη "wilma" που με παρακίνησε, και δηλώνω ευθαρσώς, πως αν την επόμενη φορά δεν βρώ κάποιο πιο σύντομο τερτίπι για να ξεφύγω από τα στερεότυπα των blogοπαίχνιδων, θα σταματήσω να επισκέπτομαι άλλα blogs για να μην βλέπω τις προσκλήσεις.)

ΠPOΦANΩΣ ΔEN ΘEΛETE
να σας μιλήσω για τις δικές μου.


Kαι ξέρετε γιατί;
Γιατί έχω πολλές.
Tι πολλές;
Πάαααρα πολλές…

Tί λέω;

A

Π
E
I
P
E
Σ


E
X
Ω
!!


Kαι δεν μιλάμε για τίποτα παιδικές (τύπου υψοφοβία και τέτοια).
Xα!
Eδώ κυρίες και κύριοι μιλάμε για το Bασίλειο της φοβίας.
Όποιος σπουδάζει ψυχολογία, ψυχιατρική ή διαχείριση φρενοβλαβών, πρέπει να 'ρθει απ' το σπίτι μου, να κάνει τη διατριβή του…

Γι αυτό αφήστε καλύτερα…
Έχουν σφίξει κι οι ζέστες…Aλλά επειδή έχω και ελλειψοσχολιοφοβία, σας παρακαλώ γράψτε μου κάτι, αφήστε τον όβολό σας, γιατί αλλιώς θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω!

My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy