Ο μπαμπάς μου είναι ο πιο αδικημένος μπαμπάς του κόσμου. Αυτός κι άλλοι 2 δισεκατομμύρια μπαμπάδες σε όλον τον πλανήτη, περίπου. Είναι αυτός που δεν του αφιερώθηκε καμία παγκόσμια ημέρα, που δεν του πήραμε ποτέ λουλούδια στη γιορτή του, παρά μόνο, κάλτσες, παντόφλες και τιράντες (έτσι μας συμβούλευε η μαμά). Είναι αυτός που όποτε κι αν τρομάξαμε δεν φωνάξαμε ποτέ το όνομά του. Η αυτόματη αντίδραση στον τρόμο είναι παγκοσμίως το: Μαμάααα...
Ο μπαμπάς μου, ο μπαμπάς σου και όλοι αυτοί οι άλλοι μπαμπάδες εκεί έξω είναι που καμάρωναν κρυφά στις παρελάσεις ενώ η μαμά χειροκροτούσε από τις μπροστινές σειρές, αλλά είναι ταυτόχρονα και αυτός ο κρυφός ήρωας που όταν ματώναμε δεν λιποθυμούσε, όταν πέρναμε χαμηλούς βαθμούς δεν ντρεπόταν μπροστά στους φίλους του, κι όταν του ανακοινώναμε ότι δεν θέλουμε να γίνουμε γιατροί ή δικηγόροι, αλλά ποιητές και ζωγράφοι, δεν το θεωρούσε ασθένεια και μας ενθάρρυνε.
Ο μπαμπάς μας είναι αυτός που, παιδιά ακόμα, λέγαμε πως άμα μαγαλώσουμε θα του μοιάσουμε... κανείς δεν ήθελε να κάνει οικοκυρικά. Αυτός που ξημεροβραδιαζόταν στα εργοστάσια, στα υπόγεια, στα λιμάνια, στα καράβια, στις αγορές και σε γραφεία κολαστήρια, για να μην ζήσουμε κι εμείς τις στερήσεις που έζησε εκείνος, αλλά ταυτόχρονα όταν το βράδυ πεταγόμασταν ουρλιάζοντας από το κρεβάτι μας, ξύπναγε μαζί με τη μαμά, γεμάτος ανησυχία, κι ας της έδινε σιωπηλά το ρόλο του καθησυχαστή στους εφιάλτες και του ειρηνοποιού στις φιλονικίες.
Κι εμείς τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια για τους το ανταπωδώσουμε; Δεν τους είπαμε ποτέ αλήθεια για το πότε ξεκινήσαμε το κάπνισμα, δεν τους ζητήσαμε ποτέ στα ίσια κανούργια παιχνίδια (παρά χρησιμοποιούσαμε τεχνιέντως τον επίσημο διαπραγματευτή του ΟΗΕ: τη μαμά...), δεν τους ρωτήσαμε ποτέ αν ήταν κάποτε κι αυτοί παιδιά κι αν ο δικός τους ο μπαμπάς τους πρόσεχε και τους φρόντιζε με τις ίδιες θυσίες, δεν τους ζητήσαμε ποτέ συγγνώμη για τίποτα, διότι ο εγωϊσμός μας είναι ιδιαιτέρως εύθραυστος, δεν θυμηθήκαμε τα γενέθλιά τους...
Ο μπαμπάς μου είναι ο πιο αδικημένος μπαμπάς του κόσμου. Αυτός κι άλλοι 2 δισεκατομμύρια μπαμπάδες είναι ακόμα εκεί (κοντά ή μακρυά μας...) για να τους πούμε ευχαριστώ, συγγνώμη, σ’ αγαπάω. Κι εγώ (εμείς;...) το σκέφτομαι ακόμα, διότι πιστέυω ότι θα υπάρχει για πάντα και έχω ακόμα χρόνο, ο μπαμπάς μου είναι αθάνατος, ο μπαμπάς μου είναι ήρωας, ο μπαμπάς μου είναι άθραυστος...

ο μπαμπάς μου είναι εύθραυστος, ο μπαμπάς μου μένει μακρυά από το καινούργιο μου οχυρό...
Ο μπαμπάς μου...

22 Comments:

  1. One Happy Dot said...
    Ο μπαμπάς σου είναι τυχερός...απλά!
    Naf said...
    ...που μόνο αυτοί (με έναν περίεργο τρόπο) ξέρουν την κατάλληλη στιγμή να σου πουν την πιο χρήσιμη συμβουλή ή κουβέντα του κόσμου.
    ...που δακρύζουν κρυφά και είναι οι μόνοι άνθρωποι που αν τους δεις να δακρύζουν λυγίζεις πραγματικά.
    ...που πραγματικά βλέπουν μακρύτερα από όλους μας, και προβλέπουν, και κουβαλούν τα βάρη όλης της οικογένειας.

    Ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό. Το διαβάζω ξανά και ξανά από το πρωϊ…και χαίρομαι που εδώ και 1 χρόνο περίπου έχω 2 μπαμπάδες στη ζωή μου πια!
    Ανώνυμος said...
    Τον έχασα το σεπτεμβρη του 2000...
    Θα ζω για πάντα με τη βασανιστική απορία,άν κατάλαβε ποτέ πόσο πολύ τον αγαπούσα!...
    Spy said...
    Παρακαλώ επιτρέψτε μου, για λόγος σεβασμού και ευπρέπειας, να μην πω τίποτα άλλο. Σας ευχαριστώ όμως όλους σας για τα καλά σας λόγια και χαίρομαι που το κείμενο αυτό άγγιξε παραπάνω από έναν άνθρωπο...
    apithanos said...
    φιλαράκι, με αυτό το ποίημα (...) αναδεικνύεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη σημασία του να δείχνουμε (και να δίνουμε...) τα συναισθήματά μας στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας...
    Και μέσα μας...

    Αναφέρω απλώς μία συμβουλή ενός παιδιάτρου (και ψυχολόγου-επιστήμονα-φιλόσοφου-διανοούμενου-κλπ κλπ κλπ) που με έχει σημαδέψει:

    "...κανείς και ποτέ δεν έχασε από μία αγκαλιά..."

    Για σκεφτείτε...


    Υ.Γ. Ο άνθρωπος αυτός κατά σύμπτωση είναι και πατέρας...
    thamnos said...
    Φιλαράκο μας πήραν τα ζουμιά κ όχι μόνο...μιας κ ο δικός μας μπαμπάς παίζει τάβλι με τον Elvis !!!
    Οπως και να ΄χει η ζωη ειναι ρουφιάνα και δεν κάθετε σε όλους το ίδιο χρονικό διάστημα, πάντα επιφυλάσσει εκλπήξεις είτε για αυτούς που μένουν είτε για αυτούς που φέυγουν, τελευτάια ενημέρωση...κερδίζει 5-2 στις πόρτες ο πατέρας...
    Spy said...
    Thamno, επέτρεψέ μου να σου πω, ότι ο δικός σου ο πατέρας ανήκει σίγουρα σ' αυτην την κατηγορία. Aλλά επίσης ότι υπάρχει ακόμα χρόνος να του πεις αυτά που θέλεις να του πεις. Δεν το εννοώ μεταφυσικά αλλά είμαι σίγουρος ότι θα σε ακούσει. Kι αν δεν σε ακούσει αυτός, θα σε ακούσει αυτός που πρέπει...
    sahpe said...
    spyro, de se gnwrisa, den prolava, alla afto to keimeno 8elw na to kadrarw... kai twra pou apofasisa na ferw ton patera mou dipla mou estw kai gia 3 meres, elpizw na tou deiksw ki egw poso ton ektimw...

    kai den kserw pws 8a andimetwpisw to oti den einai a8rafstos...

    anyway, thanks...
    Spy said...
    @ michael,
    σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Eύχομαι να τα καταφέρεις.
    Ποιός είσαι; Σε ξέρω;
    Ειρήνη Κουτσαθανά said...
    Mόλις μπήκα στο blog σου, ήταν το πρώτο θέμα που είδα και κατευθύαν διάβασα!... "Θα σε βρω στον Παράδεισο" είναι ο τίτλος από ένα βιβλίο που έχω διαβάσει εδώ και 4 χρόνια. Eίναι ένας τίτλος φοβερός για μένα
    Spy said...
    Kαλωςήρθες Rene.
    Eλπίζω να σε βλέπουμε τακτικά εδώ. Tο βιβλίο το έχω ξανακούσει σαν τίτλο παρόλο που δεν το έχω διαβάσει. Tώρα όμως μάλλον θα πάω να το αγοράσω. Σ' ευχαριστώ. Mήπως είναι το βιβλίο στο οποίο είναι βασισμένη η ομώνυμη ταινία με τον Robin Williams? (αληθινό έργο τέχνης για όσους δεν την έχουν δει. Δείτε την οπωσδήποτε! Aπό τις πιο "ανθρώπινες" ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ!)...
    Ειρήνη Κουτσαθανά said...
    Kαι ξέχασα πριν να σου πω το αρθρο σου είναι KOPYΦAIO! Kαι μάλλον θα το κάνω και εγώ κάδρο! Όσο για το έργο δε λέει μία μπροστά στο βιβλίο, πάρτο οπωσδήποτε.
    Ανώνυμος said...
    H MHTEΡΑ
    Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα. Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με. η ζωή είναι πολύ σύντομη αφιέρωσε της χρόνο.
    Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ της είπα έντονα. Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.
    Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ,ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέφτομαι αραιά και που.
    Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
    Τί συμβαίνει; Είσαι καλά; με ρώτησε.
    Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
    Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί, της απάντησα. Οι δυο μας, μόνοι μας...Τί λες;
    Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε. Θα το ήθελα πολύ.
    Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού...Και πως τα φέρνει η ζωή, όταν έφτασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!
    Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπο της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
    Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδινή έξοδό μας.
    Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σα να ήταν "Η Πρώτη Κυρία της Χώρας".
    Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που "έπιαναν" τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.
    Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπο μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.
    Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός. Θυμάσαι;
    Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη, απάντησα.
    Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πως περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα...
    Spy said...
    Oι γονείς μας είναι σημαντικοί και οι δύοι. Mε το να γράψω για τον πατέρα μου δεν υπονόησα ούτε μια στιγμή ότι βάζω τη μητέρα μου σε δεύτερο ρόλο. Aπλά προσπάθησα να δώσω μια ώθηση στο να σκεφτόμαστε και να συναναστρεφόμαστε λίγο περισσότερο ίσως (για όσους από εμάς δεν το κάνουμε) τους ανθρώπους που όταν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι, εκείνοι το έκαναν με πολύ περισσότερη στοργή και κάθε στιγμή.
    Nομίζω το κατάφερα σε έναν πολύ μικρό βαθμό...
    Ανώνυμος said...
    ...Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο. Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση, μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.
    Πώς πήγε το ραντεβού; θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
    Πολύ όμορφα σε ευχαριστώ. Περισσότερο απ'ότι περίμενα της απάντησα.
    Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου "έφυγε" από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
    Λίγο καιρό μετά έλαβα ένα φάκελο από το εστιατόριο που είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
    "Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ κι έτσι πλήρωσα για δυο άτομα, για σενα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τι σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!"
    Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως "ΣΕ ΑΓΑΠΩ".
    Συνειδητοποίησα ακόμα τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένειά σου. Αφιέρωσε χρόνο σε αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δε μπορούν να περιμένουν...
    Ελπίζω και εύχομαι η ανάγνωση του ανωτέρω να γίνει η αφορμή κάποιοι να σηκώσουν το ακουστικό και να σχηματίσουν το δικό τους "αγαπημένο" αριθμό...
    Μ...







































































    Μ...
    Spy said...
    Mάλλον βιάστηκα λίγο να απαντήσω στο προηγούμενο γραπτό. Συγγνώμη.
    Πάντως πιστεύω πως όλοι έχουμε καταλάβει τι εννοούσα και εγώ και ο/η ανώνυμος/η φίλος/η που έγραψε το κείμενο αυτό
    Ανώνυμος said...
    πω..πω..
    Spy said...
    Και λίγα λέτε...
    ο αποτέτοιος said...
    εγώ θα το γειώσω λίγο το κείμενο, λέγοντας ότι ο δικός μου πατέρας δεν έκανε αρκετά από τα καλά που περιγράφετε. από την άλλη, ίσως και κατά πάσα πιθανότητα, έχω πια καταλήξει ότι δεν τα έκανε γιατί δεν μπόρεσε; δεν ήξερε; (δεν ξέρω γιατί), να με κάνει να του δώσω το χρόνο και χώρο που χρειαζόταν. και λέω να με κάνει, γιτί στην εφηβεία μου πως και με τι μυαλό να σκεφτώ αυτό το πράγμα; και δυστυχώς, όταν πέρασε αυτό το στάδιο μου, δεν πρόλαβα να το σκεφτώ ξανά. μάλλον έτσι πρέπει να έχουν τα πράγματα, τώρα που τα θυμάμαι μετά από χρόνια.

    έχετε χρόνο. μην το αναβάλλετε όμως για αυτό το λόγο. δεν είναι καλό.
    Spy said...
    Δεν μ' αρέσει να σχολιάζω τόσο προσωπικά ζητήματα των άλλων, αλλά αν ο πατέρας σας είναι ακόμα εν ζωή, που το εύχομαι (δεν το πολυκατάλαβα αυτό από το σχόλιό σας), τότε έχετε κι εσείς χρόνο...
    Κουράγιο και θέληση δεν ξέρω, αλλά χρόνο έχετε.
    Ανώνυμος said...
    εγώ δεν γνωρισα μπαμπα...πραγματικα αυτο που εγραψες ηταν υπεροχο..βεβαια με εκανε να στεναχωρηθω που δεν ειχα μπαμπα..ποτε δεν εχω πει αυτη τη λεξη..αλλα μπραβο σου που σκεφτεσαι κ αισθανεσαι ετσι!
    Spy said...
    Πραγματικά δεν ξέρω τι θα μπορούσα να απαντήσω σε ένα τέτοιο σχόλιο...

    Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε.

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy