Ενας από τους λόγους ύπαρξης αυτής της ταλαιπωρημένης σελίδας, είναι και τούτος: Ανακάλυψα πρόσφατα, μετά από μια ένδοξη μετακόμιση, μια παλιά κούτα, σφραγισμένη ερμητικά, με πολλές ταινίες συσκευασίας γύρω γύρω, σκονισμένη, με χτυπημένες γωνίες και ύποπτο περιεχόμενο... Την άνοιξα. Την έκλεισα. Την άνοιξα και πάλι λίγο πιο χαμογελαστός... Ενας μικρός προσωπικός θησυαρός από αντικείμενα και αναμνήσεις άλλων εποχών, μακρινών και λίγο ξεχασμένων θα έλεγα.
Ανάμεσά τους και εκείνο το σχεδόν διαλυμένο τετράδιο, που το κράτησα έτσι από τα μαθητικά μου χρόνια. Ενα τετράδιο στο οποίο συνυπάρχουν αρμονικά σκέψεις, διαπιστώσεις, απορίες, έρωτες και τραγωδίες, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άφησαν το σημάδι τους στη ζωή μου. Μα πάνω από όλα υπάρχουν τα πεζά μου: κείμενα που κατά καιρούς έγραψα, με σκοπό, τότε, όχι να τα εκδόσω, ούτε να τα μοιράσω στους οικείους μου, αλλά να με συντροφεύουν σε τούτη και σε όλες τις επόμενες νύχτες, εποχές και ζωές μου...
Στην πρώτη του σελίδα γράφει: 1 Οκτωβρίου 1984: μια αρχή...
Στην τελευταία δεν έχει ημερομηνία μιας και δεν τελείωσε ποτέ, ούτε και σήμερα (που γράφω ταχύτατα σε πληκτρολόγια με σπέϊς, ντηλήτ, αντού, και εσκέηπ). Εχει όμως αυτήν την φράση:
"Ενα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητά του, μας μολύνει αν προσκοληθούμε σ' αυτό με υπερβολική αγάπη.
Ενα μέρος του παρελθόντος, μένει πάντα ζωντανό και κινδυνεύουμε καταφρονώντας τη ζωντάνια του."
Labels: fiction, First, scripta manent
Από εκεί παραθέτω και μοιράζομαι τα παρακάτω:
Πιστεύω στον ήλιο, ακόμη κι όταν δε λάμπει. Πιστεύω στην αγάπη, ακόμη κι αν δε τη νιώθω. Πιστεύω στο Θεό, ακόμη κι όταν σωπαίνει...
Σκέφτηκα πως από το στόμα κάποιου ναρκομανή θα ακουγόταν κάπως έτσι:
Δεν πιστεύω στον ήλιο, γιατί δεν τον έχω δει να λάμπει. Δεν πιστεύω στην αγάπη γιατί δεν την έχω νιώσει. Δεν πιστεύω στο Θεό γιατί δεν θα έπρεπε να σωπαίνει...
Το πρώτο παιδικό και αισιόδοξο για το τότε, το δεύτερο απλά ρεαλιστικό για το σήμερα!
Μ...