Ενας από τους λόγους ύπαρξης αυτής της ταλαιπωρημένης σελίδας, είναι και τούτος: Ανακάλυψα πρόσφατα, μετά από μια ένδοξη μετακόμιση, μια παλιά κούτα, σφραγισμένη ερμητικά, με πολλές ταινίες συσκευασίας γύρω γύρω, σκονισμένη, με χτυπημένες γωνίες και ύποπτο περιεχόμενο... Την άνοιξα. Την έκλεισα. Την άνοιξα και πάλι λίγο πιο χαμογελαστός... Ενας μικρός προσωπικός θησυαρός από αντικείμενα και αναμνήσεις άλλων εποχών, μακρινών και λίγο ξεχασμένων θα έλεγα.
Ανάμεσά τους και εκείνο το σχεδόν διαλυμένο τετράδιο, που το κράτησα έτσι από τα μαθητικά μου χρόνια. Ενα τετράδιο στο οποίο συνυπάρχουν αρμονικά σκέψεις, διαπιστώσεις, απορίες, έρωτες και τραγωδίες, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άφησαν το σημάδι τους στη ζωή μου. Μα πάνω από όλα υπάρχουν τα πεζά μου: κείμενα που κατά καιρούς έγραψα, με σκοπό, τότε, όχι να τα εκδόσω, ούτε να τα μοιράσω στους οικείους μου, αλλά να με συντροφεύουν σε τούτη και σε όλες τις επόμενες νύχτες, εποχές και ζωές μου...
Στην πρώτη του σελίδα γράφει: 1 Οκτωβρίου 1984: μια αρχή...
Στην τελευταία δεν έχει ημερομηνία μιας και δεν τελείωσε ποτέ, ούτε και σήμερα (που γράφω ταχύτατα σε πληκτρολόγια με σπέϊς, ντηλήτ, αντού, και εσκέηπ). Εχει όμως αυτήν την φράση:
"Ενα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητά του, μας μολύνει αν προσκοληθούμε σ' αυτό με υπερβολική αγάπη.
Ενα μέρος του παρελθόντος, μένει πάντα ζωντανό και κινδυνεύουμε καταφρονώντας τη ζωντάνια του.
"

Ετσι αποφάσισα λοιπόν, απρόσεκτέ μου αναγνώστη, να μοιραστώ με όποιον το θέλει και το αντέχει, αυτά τα μικρά ρινίσματα των σκέψεών μου. Και ποιός ξέρει; Μπορεί μια μέρα, ο εκδοτικός οίκος TASCHEN, (που έχει λινκς σε χιλιάδες σάϊτς, που φιλοξενούνται σε σέρβερς συνδεδεμένους με το γκούγκλ, που φιλοξενεί αδιαμαρτύρητα και αυτό το μπλογκ, που είναι φταγμένο με τεχνολογία έϊτς τι εμ ελ, ...άει στο διάλο πια...) να αναγνωρίσει το πηγαίο ταλέντο μου και την υπέρμετρη ματαιοδοξία μου και να εκδόσει ένα πολυτελές λεύκωμα με μεταθανάτιους ύμνους, για την αλλοπρόσαλή μου προσωπικότητα, -αν δεν έχει καταστραφεί ο κόσμος μέχρι τότε-.
Θα δημοσιεύω λοιπόν από καιρού εις καιρόν αποσπάσματα από τα κείμενα αυτά, όχι με συγκεκριμένη συχνότητα, ούτε με χρονολογική σειρά, αλλά έτσι άτακτα και σκόρπια, όπως τα έγραψα. Δεκτή κάθε κριτική, σχόλιο, απόρριψη, απάντηση ή ειρωνία. Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο απώτερος σκοπός, της δημοσιοποίησης των απωθημένων που κουβαλάει ο καθένας μας, μέσα από τέτοιες σελίδες;

4 Comments:

  1. One Happy Dot said...
    Και το είπα η ψηλή...το ταπεινό τούτο βλόγι (μπορείς να λυσσάξεις για το ταπεινό!) θα μας εκπλήξει ευχάριστα...η συνέχεια επι της οθόνης μας λοιπόν!
    apithanos said...
    Αν υποψιαστώ οτι όλο αυτό κατά βάθος το κάνεις για να σε πάρουν τηλέφωνο και να κλείσεις μπίζνα με τον εν λόγω οίκο, τότε φίλε μου πολύ απλά είσαι @#%^&*^%$#@!#$%^* και δεν θέλω ούτε να σε ξέρω! (εκτός κι αν τους πείς και καμία κουβεντούλα και για μένα...)
    Ανώνυμος said...
    Η "τυχαία" συνάντηση με τη δική σου κούτα αποτέλεσε αφορμή για τη "σκόπιμη" αναζήτηση της δικής μου...
    Από εκεί παραθέτω και μοιράζομαι τα παρακάτω:
    Πιστεύω στον ήλιο, ακόμη κι όταν δε λάμπει. Πιστεύω στην αγάπη, ακόμη κι αν δε τη νιώθω. Πιστεύω στο Θεό, ακόμη κι όταν σωπαίνει...
    Σκέφτηκα πως από το στόμα κάποιου ναρκομανή θα ακουγόταν κάπως έτσι:
    Δεν πιστεύω στον ήλιο, γιατί δεν τον έχω δει να λάμπει. Δεν πιστεύω στην αγάπη γιατί δεν την έχω νιώσει. Δεν πιστεύω στο Θεό γιατί δεν θα έπρεπε να σωπαίνει...
    Το πρώτο παιδικό και αισιόδοξο για το τότε, το δεύτερο απλά ρεαλιστικό για το σήμερα!
    Μ...
    Spy said...
    Ίσως, αλλά τελικά εσύ τί διαλέγεις Μ... ;

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy