Η μία ήρθε την προηγούμενη Πέμπτη, ο άλλος θα έρθει το επόμενο Σάββατο. Μιλάμε ασφαλώς, για δύο εντελώς διαφορετικούς καλλιτέχνες - performers θα έλεγα καλύτερα - με πλούσιο βιογραφικό και σημαντική δισκογραφία ο καθένας τους:

Kylie Minogue και Nick Cave στην Αθήνα.

Και για τη μεγάλη "ντίβα" της ποπ, μπορεί να ήταν η πρώτη φορά και μάλλον και η τελευταία (δεν το λέω με κακία), αλλά για τον μετρ των σκοτεινών συνθέσεων και των δολοφονικών στίχων είναι η πολλοστή. Έχω χάσει το μέτρημα. Στο τέλος θα του παραδώσουμε και τα κλειδιά της πόλης... Ο ίδιος δε, θα πρέπει να νιώθει κάτι σαν επίτιμος πολίτης της Αθήνας, αν όχι μόνιμος κατασκηνωτής του Λυκαββητού.




Όπως λέει και η Σοφία Νικολαϊδου στο βιβλίο της για τον Nick Cave:
"Ο πιο κοινός θεματικός άξονας των δίσκων του Cave περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα και τον θάνατο.
Καλύτερα: γύρω από τον έρωτα και τον φόνο.
Τον παράφορο έρωτα και τον βίαιο θάνατο.
Από την ομηρική Ιλιάδα ως τις άγριες ροκιές της εφηβείας μας, αυτά τα δύο θέματα τρέφουν την τέχνη. Ξεσηκώνουν αρχετυπικούς φόβους και κουρδίζουν αρχετυπικές φαντασιώσεις."

Θα μπορούσαν δύο καλλιτέχνες που αντιπροσωπεύουν τόσο ετερόκλητες μουσικές σκηνές να δημιουργήσουν κάτι όμορφο μαζί; Ασφαλώς και ναι.
Το τραγούδι είναι το "Where the Wild Roses Grow" και είναι εμπνευσμένο από το παραδοσιακό τραγούδι "The Willow Garden", όπου ένας άντρας ερωτεύεται παράφορα μια γυναίκα και τη σκοτώνει, για να κρατήσει για πάντα δική του την ομορφιά της και τις κοινές τους στιγμές ανέγγιχτες...

Προφανώς το video clip δεν είναι τόσο σκληρό όσο η ιστορία!



Ραντεβού το επόμενο Σάββατο λοιπόν και...
"Just remember that death is not the end..."


Αφιερωμένο με μεγάλη αγάπη σε έναν "υποψήφιο" πατέρα (ξανά)...
Το κείμενο είναι από το υπέροχο blog: "Που είναι η πανοπλία μου;"



Ευγνωμοσύνη: #a definition



















"
Η λέξη ευγνωμοσύνη εφευρέθηκε από κάποιον άντρα που απεγνωσμένα προσπαθούσε να εκφράσει, με τα ελάχιστα μέσα που διέθετε η γλώσσα και οι εκφράσεις του προσώπου του, μερικές εκατοντάδες συναισθήματα, μικρότερα (όσο ένα στιγμιαίο ανατρίχιασμα στον κρύο αέρα) ή και πολύ μεγαλύτερα (όσο ένα στόμα που θα κατάπινε την υδρόγειο σφαίρα σαν δισκίο παρακεταμόλης) προς μια γυναίκα.

Το ζητούμενο βέβαια δεν ήταν να της αποδείξει τον έρωτα του με τεράστια υγρά λόγια από latex (που όπως όλοι γνωρίζουν το μέγεθος τους είναι ανάλογο του κενού αέρος που κρύβουν μέσα τους) ή να φουσκώσει σαν πλουμιστό πτηνό επιδεικνύοντας θεϊκές ικανότητες, υψηλή νοημοσύνη και ανυπέρβλητη δύναμη.

Αυτό θα ήταν εύκολο.

Το δύσκολο ήταν να στέκεται αμέτοχος, σχεδόν ανήμπορος, μπροστά στο θαύμα της ζωής. Να παρακολουθεί σαν υπέρβαρος συνταξιούχος το reality show που θα του αλλάξει τη ζωή με όλα του τα όπλα πεπερασμένα και σκουριασμένα από καιρό. Ένας κούφιος πολεμιστής που θα πέθαινε στη θέα της κομμένης του παρανυχίδας.

Για μένα όμως τα πράγματα είναι εύκολα. Όλα αυτά έχουν απο καιρό ειπωθεί. Γενναιότεροι πολεμιστές έχουν βουρκώσει κι αγκαλιαστεί ανήμποροι να κάνουν κάτι άλλο. Ευρηματικοί και κοινοί ποιητές έχουν χτίσει ουρανοξύστες από ψυχικό μπετόν κάτω απ’ το βάρος της υπέρτατης συγκίνησης της νέας ζωής. Μια μανιέρα για τους δυνατούς που δεν έμαθαν ποτέ τι θα πει πόνος.

Ευγνωμοσύνη νοιώθω.
Και θα κρατώ αυτό το πουγγί που είναι γεμάτο με τον πόνο και την αγωνία σου στην αγκαλιά μου ανήμπορος για πάντα."



photo by angeloflight

Συνέβη κι αυτό...
Μας κόψανε το ρεύμα!
Ε, τι να κάνουμε;
"Ξεχάσαμε" εμείς να το πληρώσουμε,
καμιά διακοσαριά μήνες,
άνθρωποι είναι κι αυτοί,
(κλέφτες θα γίνουν;)
τί να κάνουν;
Το κόψανε.

Ε, και;
Σιγά το πράγμα θα μου πεις.
Πήγαμε την επόμενη το πρωί,
κάναμε έρανο,
το πληρώσαμε,
και μετά από διακόσιες εβδομηνταδώδεκα ώρες,
άναψαν και πάλι οι λάμπες...
Σιγά τα ωά...

Δεν είναι καθόλου σιγά και καθόλου τα ωά!
Στον ακαθόριστο και απατηλό χρόνο που κράτησε αυτή η διακοπή συνέβησαν τα κάτωθι (όχι απαραιτήτως με αυτήν τη σειρά):

  • Δεν είχαμε τηλεόραση = πέσαμε για ύπνο στις 11 αφού πρώτα χαζέψαμε τις φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει με την ψηφιακή μας μηχανή (η οποία ως γνωστόν λειτουργεί με μπαταρίες).

  • Δεν είχαμε φωτογραφική μηχανή την επόμενη μέρα που τη χρειαζόμασταν για τη δουλειά = διότι ως γνωστόν για να φορτιστούν οι μπαταρίες χρειάζεται φορτιστής ο οποίος λειτουργεί με ρεύμα.

  • Δεν είχαμε ηλεκτρική κουζίνα = δεν μπορούσαμε να μαγειρέψουμε για να φάμε (μικρό το κακό). Θα πάρουμε delivery.

  • Δεν είχαμε τηλέφωνο για να πάρουμε το Delivery = το τηλέφωνο είναι ασύρματο και λειτουργεί μόνο με ρεύμα.

  • Δεν είχαμε κινητό = τελείωσε η μπαταρία και ο φορτιστής κλπ. κλπ.

  • Φάγαμε μπισκότα = πείνα.

  • Δεν είχαμε χυμό ή γάλα (για να συνοδέψουμε τα μπισκότα) = το ψυγείο μάλλον δουλεύει κι αυτό με ρεύμα, διότι όταν το ανοίξαμε είχαν βρωμίσει τα πάντα.

  • Δεν είχαμε τηλεόραση (το είπα αυτό;)

  • Γεμίσαμε μελανιές = λογικό, αφού είχαμε ένα κερί στην κουζίνα, ένα στο σαλόνι, έναν φακό για τις διαδρομές και ταυτόχρονα είχαμε ξεχάσει που είχαμε βάλει όλα τα κομοδίνα, τα τραπεζάκια και οτιδήποτε άλλο έχει γωνίες και δημιουργεί μελανιές.

  • Προφανώς δεν κάναμε μπάνιο = ως γνωστόν η καταραμένη συσκευή που λέγεται θερμοσίφωνο λειτουργεί και αυτή με... με... ΝΑΙ! Ρεύμα! Yeahhh!

  • Δεν είχαμε συναγερμό = μετά από τόσες ώρες, ξελιγώθηκε η μπαταρία και βζουπ: OFF.

  • Δεν είχαμε internet = όταν περιχαρής άνοιξα το laptop (και καλά, αφού δουλεύει με μπαταρία...) θυμήθηκα ότι το modem/router ΔΕΝ δουλεύει με μπαταρία.

  • Δεν είχαμε τηλεόραση = εεε... μήπως επαναλαμβάνομαι;

  • Κλείστηκα έξω από το σπίτι μου = διότι βγήκα έξω για να δω αν τα διπλανά σπίτια είχαν ρεύμα (αισιόδοξος...) και όταν γύρισα η πόρτα είχε κλείσει. Χτύπησα το κουδούνι αλλά μαντέψτε: με τι λειτουργεί το κουδούνι; Ναι, ναι σωστά, με ρεύμα γ...μώ το (*#^@%)#*(&$#__**^% μου...

  • Κλείστηκα μέσα στο σπίτι μου = νομίζω ότι είναι αυτονόητο πλέον, το με τι λειτουργεί η γκαραζόπορτα, μέσα από την οποία ήταν φυλακισμένα το αυτοκίνητο και η μηχανή μου.

  • Δεν ξυρίστηκα = ως γνωστόν, δεν ξυρίζομαι με ξυραφάκια και η ηλεκτρική ξυριστική μηχανή δουλεύει με κλπ. κλπ.

  • Γεμίσαμε με μελανιές και το επόμενο πρωί = στο σούπερ ουάου καινούριο μας σπίτι τα ρολλά είναι ηλεκτρικά και εφόσον τα είχαμε κατεβάσει το προηγούμενο βράδυ (που είχαμε ρεύμα), δεν...

  • Αργήσαμε στη δουλειά μας = το επίσης σούπερ ουάου ξυπνητήρι μας, έχετε μαντέψει όλοι, υποθέτω, με τι δουλεύει...

  • Πάλι καλά που η κλειδαριά της εξώπορτας δεν είναι ηλεκτρική (όπως σκεφτόμουν παλιά να βάλω) διότι... καταλαβαίνετε... ε;

  • Τέλος, νομίζω πως το σημαντικότερο το άφησα για το τέλος, ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ = δεν ακούσαμε ειδήσεις, δεν είδαμε τον καιρό, δεν νυστάξαμε στον καναπέ, δεν πλήξαμε από αδιαφορία σε βαθμό αποχαύνωσης, δεν είδαμε άλλη μια γ' προβολής ταινία του Star, δεν μουτζώσαμε τον Αυτιά, δεν βρίσαμε την Μενεγάκη!

Κάποιος είχε πει για τους Αμερικάνους πως: "...ο πολιτισμός τους εξαφανίζεται, αν κοπεί το ρεύμα..." Ο δικός μας; Και εντάξει ο πολιτισμός. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Αλλά η καθημερινότητά μας, ο τρόπος ζωής μας, οι συνήθειές μας;

Ουφ!
Ευτυχώς μας το ξανασύνδεσαν και μπόρεσα να γράψω αυτό το post γιατί κόντευα να πάθω στέρηση...

Προψές, εξέλαθεν της προσοχής μου το παρακάτω ντοκουμέντο, για το οποίον έντρομος επληροφορήθην, ότι αποτελεί τον νέο τρόπο προσέγγισης, υποψηφίας συμβίας, στα απανταχού κλαμπόμπαρα!

Ως γνήσιος χριστιανός ορθόδοξος και ενεργός πολίτης έχω να δηλώσω τα κάτωθι:
1) Aιδώς και καταισχύνη!
2) Πού βαδίζομεν ως έθνος;
3) O καιρός εγγύς δια την καταρράκωσιν όλων των αξιών, και την καταβαράθρωσιν ημών στις σκοτεινότερες του Kάτω Kόσμου στοές!
4) Oυαί και πάλιν ουαί τοις ηττημένοις από την διάβρωσιν του συγχρόνου τρόπου ζωής…
5) Xάθηκεν μία ρομαντική προσέγγισης του τύπου:
• «Δεσποινίς μου χαρίζεται το ονοματάκι σας;»
• «Θεωρώ ότι έχουμε ξανασυνατηθεί. Πείτε μου ότι δεν κάνω λάθος.»
• «Eίμαι σίγουρος ότι σε γνωρίζω. Δεν θα ξέχναγα ποτέ αυτά τα μάτια… (χείλη, βλέμμα, πόδια, μαλλιά, κυταρίτιδα, φλεβίτη, κ.ο.κ.)
• «Mωρό μου, ζαχαροπλάστης ήτο ο μπαμπάς σου;»
• «Mανάρι, να σε κεράσω μια ζαμπονοκρουασανοσπανακόπιτα;»
• «Θέλεις να σου δείξω τη συλλογή μου από πεταλούδες (ή γραμματόσημα, ή ραπιτογράφους, ή τηλεκάρτες, ή κατσαρίδες, ή χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, κ.ο.κ.)
• «Mανίτσα, αυτός ο χαλβάς που κάθεται δίπλα σου είναι ο παππούς σου;»

Bέβαια ως καλλιτέχνης, γραφίστας, κειμενογράφος και γνωστός γκομενάκιας δηλώνω ευθαρσώς:
1) Eύγε, εύγε, εύγε! Yπάρχει ακόμα χιούμορ στην αποχαυνωμένη γενιά του MTV…
2) Nα κατοχυρωθεί άμεσα η πατέντα, διότι μας βλέπω σε λίγο να το βγάζει σε αφίσα, κάρτα, κορνίζα η «Pεζέρβα».
3) Που μπορώ να βρω καμιά εικοσαριά τέτοια;;;

Ο Μπάμπης. Ο Μπάμπης είναι ένας συνηθισμένος χρήστης. Όχι ηρωίνης. Υπολογιστή. Όπως οι περισσότεροι από εμάς. Ένας χρήστης, εθισμένος σε κάθε πιθανό εθιστικό μαραφέτι, που κάποιος πρώην nerd ανακάλυψε στο γκαράζ του μπαμπά του, κάπου στις αχανείς USA και τώρα διαπραγματεύεται τις μετοχές της εταιρίας του, στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, για ποσά που προκαλούν ζαλάδα.
Ο Μπάμπης όμως είναι ένας ακόμη κακόμοιρος χρήστης, που απλώς δε θέλει να μείνει έξω από το παιχνίδι, δε θέλει να τον ξεπεράσει η εποχή του, να τον δουλεύουν οι φίλοι του.

Έτσι, κάθε πρωί φτάνει λίγο ή πολύ καθυστερημένος στο γραφείο του, και πριν λιώσει καν η ζάχαρη στον καφέ του, έχει ήδη ανοίξει το e-mail του για να δει τα καινούρια του μηνύματα, και έχει συνδεθεί στο msn, όπου τον περιμένουν όλοι: οι «φίλοι» του, οι εχθροί του, οι συνάδελφοί του, οι πρώην του, οι επόμενες κ.ο.κ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά και αφού απαντήσει σε όλους και τους ενημερώσει για το παγκόσμιας σημασίας γεγονός ότι έφτασε στο γραφείο και είναι online, θα διαπιστώσει ότι έχει περάσει ήδη μια ώρα χωρίς καν να έχει ξεκινήσει να δουλεύει (χωρίς να υπολογίζουμε την καθυστέρηση...)

Και πάνω που ετοιμάζεται να σκεφτεί για το πως θα αρχίσει να σκέφτεται (σχετικά με την προσφορά που έχει να συντάξει), τσουπ!

Το τσουπ είναι ένα παράξενο συμβάν, που λαμβάνει χώρα στην καθημερινή ζωή όλων μας και αλλιώς ονομάζεται: “You have a New Mail”. Το ανοίγει, σχετικά περίεργος και διαπιστώνει πως το αυτόματο σύστημα ειδοποίησης του Google, τον ενημερώνει πως έχει 17 νέα comments στο blog του. Μια ακαθόριστη έλξη τον αναγκάζει να το επισκεφθεί. «Ε, όχι! Κοίτα τώρα τι πήγε κι έγραψε ο τρικαράγκιοζας... Τώρα θα δεις.» Κλικ, κλοκ, κλικ, πλατ, κλικ, κρκρ, delete, κλικ, κλικ, πλονκ, space, klik, ftou! agglika έγραφα ρε γαμώτο, που είχα μείνει, κλικ, κλικ, κρκρ, κλικ, ποτ, ποτ, κλικ, βζουπ! «Πάρτα!» Εννοείται πως απαντάει σε καθέναν ξεχωριστά, που του έκανε την τιμή να σχολιάσει στο διάσημο blog του, με θέμα την οικονομική κατάρρευση της Μποτσουάνα. Κοντεύει να απαντήσει και στον εαυτό του, όταν... Κλινκ!

Κλινκ είναι ο εξειδικευμένος αυτός ήχος, που έχει επιλέξει για να ειδοποιείται, όταν κάποιος συμπάσχων, του απαντήσει στο topic που άνοιξε στο forum, για το πως ξεβιδώνουμε το έκτο παξιμάδι αριστερά (όπως μπαίνουμε), από το μαραφέτι που είναι μέσα στο καπάκι, που βρίσκεται δίπλα από τις μπαταρίες, στο ηλεκτρονικό τιρμπουσόν που του έκανε δώρο ο φίλος του, ο γκατζετάκιας ο Μάκης, καλός μ@λ@κ@ς κι αυτός...

Κι ενώ πλησιάζει τη μούρη του στην οθόνη, για να διαβάσει τα μικρά γραμματάκια που έβαλε αυτός ο ηλίθιος ο administrator του forum (για να χωράνε περισσότερα replies στη σελίδα και να φαίνεται πως έχει μεγάλη αναγνωσιμότητα το φλέγον ζήτημα για το παξιμάδι (το έκτο)), ταυτόχρονα μιλάει και με τον προμηθευτή του στο τηλέφωνο, που αφού δεν καταλαβαίνει γρι για τις ακατάληπτες μπούρδες που ακούει, του λέει να βάλει τα παξιμάδια στον κώ...ο του και να τον ξαναπάρει μετά γιατί τώρα πνίγεται...
Ευκαιρίας δοθείσης, ο Μπάμπης αποφασίζει να κάνει το πρώτο του διάλλειμα (καφές, ζάχαρη, νερό, κουταλάκι, χριτς χριτς, γκλου γκλου, ααααχχχ, για να δούμε τι έχουμε εδώ: Κλικ, κλοκ, κλικ, πλατ, κλικ, κρκρ, κλικ, κλικ, πλονκ, Facebook, enter, τι, τι, μα... Κάποιος άγνωστος “Lonely friend” μόλις του έχει κάνει poke, και τώρα αυτός είναι υποχρεωμένος να του κάνει πριτς, γκλουπ ή τουλάχιστον ζμπαφ, διότι αλλιώς θα πρέπει να στείλει ένα μπιρμπιλόνι, σε 15 τουλάχιστον άτομα, ώστε αυτοί με τη σειρά τους να του στείλουν από ένα ηλεκτρονικό γλυφειτζούρι, που θα πρέπει να το φυτέψει στη γλάστρα, που του έστειλε η “SexyMistress”, για να ανακαλύψει σε τρείς ημέρες άν θα βγει μπιγκόνια ή μπιγκουίνος από το φυτό... Και καλά ο μπιγκουίνος, αλλά αν βγει μπιγκόνια, κάποιος θα πρέπει να του την ποτίζει όσο θα λείπει, γιατί αλλιώς θα μαραθεί και που θα κατουράει ο Μπαζόρ, που είναι το ηλεκτρονικό του pet, ένα μίγμα ανάμεσα σε καμπουρογαμόσαυρο και τζιτζικομπακαλιάρο. «Ε; Που; Λυπηθείτε με... Έλεος...»

«Έλεος; Καλά που το θυμήθηκα, να κατεβάσω εκείνο το ουάου, το καινούργιο της Duffy, το Mercy».
Καφές, τυρόπιτα, ψίχουλα, παφ παφ, καφές, λοιπόν...
Κλικ, κλοκ, κλικ, πλατ, κλικ, κρκρ, delete, κλικ, κλικ, πλονκ, space, κλικ, κλικ, κρκρ, κλικ, ποτ, κλικ, άει τιούνς τελεία κομ! Χαμός. «Ρε π...στη μου πρέπει να βάλω μια τάξη στο library, δε ξέρω τι έχω εδώ και τι στο iPod, όλο τα ίδια ακούω, γαμώ τη Microsoft, και την Apple, και τον Βουκεφάλα μαζί... Τι; The page you are trying to display is not currently available. Try again later. Τι later ρε, πνίγομαι δεν προλαβαίνω να κλάσω εδώ πέρα, γαμώ τη Microsoft, και την Apple, και όλο τους το σόϊ... Θα το κατεβάσω από το MySpace

Ο Μπάμπης. Ο δαιμόνιος Μπάμπης. Περιηγείται στον αχανή παράδεισο του myspace, ευτυχισμένος, πλήρης, όταν ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένα παράθυρο από το flickr, που του ανακοινώνει ότι κάποιος έκανε link στο site του, το album του με τις φωτό (για συντομία) από την οικογενειακή συγκέντρωση στις άνω Κουκουβάουνες, και μετά πετάγεται και ένα μικρό μηνυματάκι κάτω δεξιά στην οθόνη, you have a new mail from tzitzimpirtzoulas, κι άλλο ένα παράθυρο του msn, κι ένα του del.ici.us, κι ένα με μια μούτζα μέσα, κι ένα alert για το deadline της προσφοράς, κι ένα που του λέι ότι ο υπολογιστής θα αυτοπυρπολυθεί σε 15 seconds from now!, κι ένα...
ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!!!

Παύση.
Οχι pause, παύση...
Ο Μπάμπης ένα ράκος. Ο Μπάμπης διαλυμένος. Από την ένταση. Από την κούραση. Από τις υποχρεώσεις. Κωλοδουλειά. Ο Μπάμπης στα πρόθυρα νευρικού blackout. Ο Μπάμπης ο παγκόσμιος πολίτης. Ο Μπάμπης που ξέχασε το θερμοσίφωνο ανοιχτό, και τη γυναίκα του στο μαιευτήριο ή στο εστιατόριο...


Ο Μπάμπης. Εγώ. Εσύ. Κι εσύ. Κι εσύ...


Η Τέχνη δεν περιορίζεται στα στενά όρια της προσωπικής οπτικής του καθενός μας. Ξεπερνάει κάθε σύνορο, ορατό ή μη, και εξάπτει τη φαντασία όποιου έχει τη διάθεση να την απολαύσει.
Δείτε εδώ ένα καταπληκτικό site που μόνο σκοπό του έχει να μας (επι)δείξει, απλά, πως να μην ξανακάνουμε ούτε ένα κλικ(!) για την περιήγησή μας σε μια ιστοσελίδα! Λαμπρά απλό! Σαφώς και απαιτούνται γνώσεις εξειδικευμένες για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο project, αλλά δε μπορεί... κι ο καλλιτέχνης βάζει κάπου το χεράκι του.



Minimum απαιτήσεις του site:
Ανάλυση οθόνης: 1024x768
Flash 6 Plug-in
Ένα αξιοπρεπώς γρήγορο υπολογιστή

και οπωσδήποτε: Ένα ΠΟΝΤΙΚΙ

Απολαύστε το...
http://www.dontclick.it/

Αφιερωμένο στη φίλη που μου έγραψε εχθές το βράδυ...






















Ιανουάριος 1987

"Κάποτε,
όταν γονατίζω
για να παρακαλέσω το Θεό μου
και κάποιο δάκρυ βρέξει τα πόδια μου
έρχονται ξάφνου άνθρωποι πολλοί τριγύρω μου
και μου μιλάνε με νοήματα περίεργα
και λόγια που τρυπάνε την καρδιά μου
Κι όταν, ακόμα,
με κοιτάζουν με τα πελώρια μάτια τους
φοβάμαι
και ψάχνω για δικαιολογίες και συγγνώμες
Και τότε αυτοί μου λένε να φύγω
να σβήσω από τη μνήμη μου
ότι με άγγιξε
να ξεχάσω τα ονόματα
των δρόμων που περπατούσαμε παλιά
να πω πως δεν έχω άλλους φίλους
να γελάσω με μηχανικά ανέκδοτα
Μα πως να φύγω που σ' αγάπησα
κι ήσουν το παιδί στα όνειρά μου
που μου φώναζε πως είμαι ακόμα ζωντανός
και μου κράταγε το χέρι να μην πέσω
και συρθώ στο χώμα
και σκοτωθώ...
Πως να φύγω, που σ' αγαπώ ακόμα
κι είσαι η λέξη που ουρλιάζει η ψυχή μου
όταν νιώθω μόνος
μέσα στην απερίγραπτη σιωπή
για να μην πεθάνω από τρόμο... "

Έτσι, χωρίς λόγια... όπως το video!



Sungha plays 'With or Without You' from 'U2 Medley' by Doyle Dykes.

Ο μπαμπάς μου είναι ο πιο αδικημένος μπαμπάς του κόσμου. Αυτός κι άλλοι 2 δισεκατομμύρια μπαμπάδες σε όλον τον πλανήτη, περίπου. Είναι αυτός που δεν του αφιερώθηκε καμία παγκόσμια ημέρα, που δεν του πήραμε ποτέ λουλούδια στη γιορτή του, παρά μόνο, κάλτσες, παντόφλες και τιράντες (έτσι μας συμβούλευε η μαμά). Είναι αυτός που όποτε κι αν τρομάξαμε δεν φωνάξαμε ποτέ το όνομά του. Η αυτόματη αντίδραση στον τρόμο είναι παγκοσμίως το: Μαμάααα...
Ο μπαμπάς μου, ο μπαμπάς σου και όλοι αυτοί οι άλλοι μπαμπάδες εκεί έξω είναι που καμάρωναν κρυφά στις παρελάσεις ενώ η μαμά χειροκροτούσε από τις μπροστινές σειρές, αλλά είναι ταυτόχρονα και αυτός ο κρυφός ήρωας που όταν ματώναμε δεν λιποθυμούσε, όταν πέρναμε χαμηλούς βαθμούς δεν ντρεπόταν μπροστά στους φίλους του, κι όταν του ανακοινώναμε ότι δεν θέλουμε να γίνουμε γιατροί ή δικηγόροι, αλλά ποιητές και ζωγράφοι, δεν το θεωρούσε ασθένεια και μας ενθάρρυνε.
Ο μπαμπάς μας είναι αυτός που, παιδιά ακόμα, λέγαμε πως άμα μαγαλώσουμε θα του μοιάσουμε... κανείς δεν ήθελε να κάνει οικοκυρικά. Αυτός που ξημεροβραδιαζόταν στα εργοστάσια, στα υπόγεια, στα λιμάνια, στα καράβια, στις αγορές και σε γραφεία κολαστήρια, για να μην ζήσουμε κι εμείς τις στερήσεις που έζησε εκείνος, αλλά ταυτόχρονα όταν το βράδυ πεταγόμασταν ουρλιάζοντας από το κρεβάτι μας, ξύπναγε μαζί με τη μαμά, γεμάτος ανησυχία, κι ας της έδινε σιωπηλά το ρόλο του καθησυχαστή στους εφιάλτες και του ειρηνοποιού στις φιλονικίες.
Κι εμείς τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια για τους το ανταπωδώσουμε; Δεν τους είπαμε ποτέ αλήθεια για το πότε ξεκινήσαμε το κάπνισμα, δεν τους ζητήσαμε ποτέ στα ίσια κανούργια παιχνίδια (παρά χρησιμοποιούσαμε τεχνιέντως τον επίσημο διαπραγματευτή του ΟΗΕ: τη μαμά...), δεν τους ρωτήσαμε ποτέ αν ήταν κάποτε κι αυτοί παιδιά κι αν ο δικός τους ο μπαμπάς τους πρόσεχε και τους φρόντιζε με τις ίδιες θυσίες, δεν τους ζητήσαμε ποτέ συγγνώμη για τίποτα, διότι ο εγωϊσμός μας είναι ιδιαιτέρως εύθραυστος, δεν θυμηθήκαμε τα γενέθλιά τους...
Ο μπαμπάς μου είναι ο πιο αδικημένος μπαμπάς του κόσμου. Αυτός κι άλλοι 2 δισεκατομμύρια μπαμπάδες είναι ακόμα εκεί (κοντά ή μακρυά μας...) για να τους πούμε ευχαριστώ, συγγνώμη, σ’ αγαπάω. Κι εγώ (εμείς;...) το σκέφτομαι ακόμα, διότι πιστέυω ότι θα υπάρχει για πάντα και έχω ακόμα χρόνο, ο μπαμπάς μου είναι αθάνατος, ο μπαμπάς μου είναι ήρωας, ο μπαμπάς μου είναι άθραυστος...

ο μπαμπάς μου είναι εύθραυστος, ο μπαμπάς μου μένει μακρυά από το καινούργιο μου οχυρό...
Ο μπαμπάς μου...

Μάρτιος 1997

"Όταν εγκαταλείψουμε το κουράγιο μας
σ' έναν παλιό σιδηροδρομικό σταθμό
κανένα τρένο δε θα σφυρίξει για μας...
Η καταιγίδα έρχεται κάθε φορά
όλο και πιο σιωπηλή
κι ο χειμώνας, μακρύς κι ολόλευκος
Εσύ πλατσουρίζεις γελώντας στις γραμμές
κι εγώ σκέφτομαι
-κάπου πιο έξω απ' τη σκηνή-
πως, τι δύσκολο που είναι
να διώχνεις το παιδί που ήσουν,
από μέσα σου,
και να γίνεσαι άντρας ή γυναίκα
παίζοντας τον ίδιο ρόλο
που όλο και πιο συχνά ξεχνάς τα λόγια
Τι δύσκολο που είναι
να αντικρύζεις τον καθρέφτη
ύστερα απ' το χειμώνα
και να ψηλαφείς τα σημάδια
που δε θα τα σβήσει καμία Άνοιξη..."

Τι να πει κανείς; Μιλάμε ίσως για τον σημαντικότερο, πολυτάλαντο και σαφώς διασημότερο εν ζωή εικονογράφο της εποχής μας. Εναν εικονογράφο με αστείρευτο ταλέντο, αμέτρητες οπτικές και "αισθητικές" γωνίες με μεγάλη εξιδείκευση στα πορτραίτα διασημοτήτων. Δε λέω, έχει μια εμμονή με τους Rolling Stones, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό οφείλεται τόσο στις μουσικές του προτιμήσεις και συμπάθειες, όσο στο ότι οι φάτσες και των τεσσάρων είναι μία προς μία οι καταλληλότερες για να αναδειχθεί το πηγαίο ταλέντο του. Κάντε ένα κλικ στις παρακάτω εικόνες για να καταλάβετε τι εννοώ:











Al Patsino, Robert de Niro, Hamphrey Bogart, Sophia Lauren


John Wayne, Mic Jagger, Keith Richards, Michael Jackson


.............. και ο Θεός ! ! ! ................

Τα δύο πιο σημαντικά λευκώματα με τους πίνακές του είναι το STARS και το STONES και τα δύο από τις εκδόσεις Morpheus International.


Εκτός από αυτά τα δύο, έχουν κυκλοφορήσεις κατά καιρούς διάφορα ημερολόγια ή ειδικές συλλεκτικές εκδόσεις, αλλά αυτά είναι μάλλον αδύνατον να τα βρείτε πλέον, ενώ ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό και το νέο του λεύκωμα FACES.

Το επίσημο site του είναι το http://sebastiankruger.com/ αλλά είναι ακόμα υπό κατασκευή. Μπορείτε όμως να επισκευθείτε το blog του εδώ: http://sebastian-kruger-news.blogspot.com/

Πρόκειται για έναν καταπληκτικό σύγχρονο φωτογράφο τον David Lachapelle, του οποίου η δουλειά ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στο κιτς και την ακραία υπερβολή, είναι όμως σε κάθε περίπτωση άξια θαυμασμού και μελέτης. Κάθε λήψη του προϋποθέτει ώρες προεργασίας, κατασκευή σκηνικών επιπέδου κινηματογραφικών πλατό, φωτισμούς για όσκαρ και φυσικά μοντέλα που στο τέλος της δουλειάς χρειάζονται οπωσδήποτε 4 χρόνια διακοπών μετά διαλογισμού στο Θιβέτ...



Επισκεφθείτε το επίσημο site εδώ:
http://www.davidlachapelle.com/

Φυσικά τα περισσότερα λευκώματά του είναι εκδόσεων TASCHEN, ενός εκδοτικού οίκου, που εγώ προσωπικά θεωρώ πως είναι ότι πιο σύγχρονο, τολμηρό και ρηξικέλευθο στον χώρο των εκδόσεων παγοσμίως. Σε επόμενο θέμα θα κάνω εκτενή αναφορά στις εκδόσεις που θεωρώ πραγματικά σπουδαίες.

Τέχνη δεν είναι μόνον ο λόγος, η ζωγραφική ή ότι άλλο γνωστό και οικείο αναγνωρίζουμε. Πολλές φορές, τέχνη είναι κάτι απλό στη σύλληψη, μια λαμπρή ιδέα, μια εξαιρετική δημιουργία, κάτι που μας χαρίζει λίγη "μαγεία" από αντικείμενα ή καταστάσεις που δε γνωρίζαμε και απλά μένουμε σιωπηλοί θαυμαστές των έργων αυτών.
Δείτε τα παρακάτω video και θα καταλάβετε τι εννοώ:



Το video αυτό δημιουργήθηκε από τον Adsurd και είναι πτυχιακή εργασία. Η διεύθυνσή του είναι: http://www.youtube.com/user/Adsurd



Το video αυτό δημιουργήθηκε από τον εκδοτικό οίκο RoaringBrookPress. Η διεύθυνσή του είναι: http://www.youtube.com/user/roaringbrookpress

Νοέμβριος 1991


" Υπήρξαν λέξεις
που χρησιμοποίησα πολλές φορές
και οριοθετήσαν τα γραπτά μου


Ομως εγώ πάλευα πάντα για τις άλλες
αυτές που ποτέ δε βρήκα
αυτές που εξηγούσαν ασύλληπτα μεγέθη
αυτές που χρωμάτιζαν τις ανησυχίες μου
αυτές που ποτέ δε λέγονται
διότι είναι τόσο ακριβές
που κανείς δεν είχε τη ψυχή
να τις φυλακίσει στο στόμα του
ή να τις πληγώσει στο χαρτί του
Με καταδίκασαν για ανεπάρκεια γνώσεων
για έλλειψη γλωσσικού πλούτου
Μα τι να 'κανα;
που πάντα περπατούσα
σε θάλασσες πιο βαθειές
και που ποτέ δεν έδωσα κάτι
που να μην έχει λίγο από τη ψηχή μου

Αδειασα, περιμένοντας αυτά
που ήξερα από πριν πως δε θα έρθουν... "

Ενας από τους λόγους ύπαρξης αυτής της ταλαιπωρημένης σελίδας, είναι και τούτος: Ανακάλυψα πρόσφατα, μετά από μια ένδοξη μετακόμιση, μια παλιά κούτα, σφραγισμένη ερμητικά, με πολλές ταινίες συσκευασίας γύρω γύρω, σκονισμένη, με χτυπημένες γωνίες και ύποπτο περιεχόμενο... Την άνοιξα. Την έκλεισα. Την άνοιξα και πάλι λίγο πιο χαμογελαστός... Ενας μικρός προσωπικός θησυαρός από αντικείμενα και αναμνήσεις άλλων εποχών, μακρινών και λίγο ξεχασμένων θα έλεγα.
Ανάμεσά τους και εκείνο το σχεδόν διαλυμένο τετράδιο, που το κράτησα έτσι από τα μαθητικά μου χρόνια. Ενα τετράδιο στο οποίο συνυπάρχουν αρμονικά σκέψεις, διαπιστώσεις, απορίες, έρωτες και τραγωδίες, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άφησαν το σημάδι τους στη ζωή μου. Μα πάνω από όλα υπάρχουν τα πεζά μου: κείμενα που κατά καιρούς έγραψα, με σκοπό, τότε, όχι να τα εκδόσω, ούτε να τα μοιράσω στους οικείους μου, αλλά να με συντροφεύουν σε τούτη και σε όλες τις επόμενες νύχτες, εποχές και ζωές μου...
Στην πρώτη του σελίδα γράφει: 1 Οκτωβρίου 1984: μια αρχή...
Στην τελευταία δεν έχει ημερομηνία μιας και δεν τελείωσε ποτέ, ούτε και σήμερα (που γράφω ταχύτατα σε πληκτρολόγια με σπέϊς, ντηλήτ, αντού, και εσκέηπ). Εχει όμως αυτήν την φράση:
"Ενα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητά του, μας μολύνει αν προσκοληθούμε σ' αυτό με υπερβολική αγάπη.
Ενα μέρος του παρελθόντος, μένει πάντα ζωντανό και κινδυνεύουμε καταφρονώντας τη ζωντάνια του.
"

Ετσι αποφάσισα λοιπόν, απρόσεκτέ μου αναγνώστη, να μοιραστώ με όποιον το θέλει και το αντέχει, αυτά τα μικρά ρινίσματα των σκέψεών μου. Και ποιός ξέρει; Μπορεί μια μέρα, ο εκδοτικός οίκος TASCHEN, (που έχει λινκς σε χιλιάδες σάϊτς, που φιλοξενούνται σε σέρβερς συνδεδεμένους με το γκούγκλ, που φιλοξενεί αδιαμαρτύρητα και αυτό το μπλογκ, που είναι φταγμένο με τεχνολογία έϊτς τι εμ ελ, ...άει στο διάλο πια...) να αναγνωρίσει το πηγαίο ταλέντο μου και την υπέρμετρη ματαιοδοξία μου και να εκδόσει ένα πολυτελές λεύκωμα με μεταθανάτιους ύμνους, για την αλλοπρόσαλή μου προσωπικότητα, -αν δεν έχει καταστραφεί ο κόσμος μέχρι τότε-.
Θα δημοσιεύω λοιπόν από καιρού εις καιρόν αποσπάσματα από τα κείμενα αυτά, όχι με συγκεκριμένη συχνότητα, ούτε με χρονολογική σειρά, αλλά έτσι άτακτα και σκόρπια, όπως τα έγραψα. Δεκτή κάθε κριτική, σχόλιο, απόρριψη, απάντηση ή ειρωνία. Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο απώτερος σκοπός, της δημοσιοποίησης των απωθημένων που κουβαλάει ο καθένας μας, μέσα από τέτοιες σελίδες;


Αν δεν έχω στραβωθεί εντελώς, από την οθόνη που κοιτάω εδώ και 146 ώρες, λογικά το ρολόι δείχνει 07:45 (το πρωί εννοείται) και μόλις τέλειωσα την κατασκευή, σε τεχνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, του blog. Συγχωρέστε με, πάω για ύπνο, διότι σε πριν από μισή ώρα πρέπει να ξυπνήσω...

My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy